Më 23 shkurt 2022, Putin ishte më i forti. Ai mund të merrte gjithçka që donte nga Perëndimi dhe Ukraina dhe Rusia do të turpëronte inteligjencën britanike dhe amerikane. Ai i dha fund këtij pozicioni tepër të favorshëm kur urdhëroi nisjen e një sulmi ndaj Ukrainës të nesërmen.
Pushtimi i kushtoi atij një numër mjaft të konsiderueshëm ushtarësh dhe shkatërroi reputacionin ushtarak të Rusisë. Mobilizimet që ai urdhëroi për të ecur përpara me pushtimin e tij të dështuar dhe arrestimet e disidentëve e kthyen shoqërinë ruse vite pas në kohë dhe do të duhen shumë vite që të kthehet në normalitet.
Putin urdhëroi sulmin ndaj Ukrainës sepse ai ka ambicie perandorake dhe një version aspak real të historisë, jo për ta “çmilitarizuar” dhe “denazifikuar” atë. Rusia po e paguan shtrenjtë pushtimin e Putinit, si me humbjen e ushtarëve të saj ashtu edhe me para, dhe ky çmim vetëm do të rritet në vazhdim.
Foreign Policy thekson se lideri i Kremlinit, pas dështimit për të marrë Kievin, ishte i bindur, ndikuar edhe nga propaganda ruse, se ai arriti atë që donte – ai trembi Organizatën e Traktatit të Atlantikut të Veriut dhe shkatërroi të gjitha mjetet që ata mund të përdornin për të dëmtuar Rusinë.
Ai shikonte Kinën, e cila e konsideronte pushtimin e dështuar të Vietnamit, të cilin e nisi në vitin 1979, si një fitore. Putini tani nuk ka ku të shkojë.
Ai ra në grackën që ai vetë ngriti. Ai ra në “iluzionin e kostove” nga të cilat nuk mund të shpëtojë.
Presidenti rus i ka ndryshuar arsyet e pushtimit, sado jokoherente të ishin, aq herë sa ndoshta nuk e di as sa të tilla ka dhënë deri më tani. Nga “nazistët” dhe “fashistët”, ai kaloi në arsyetimin se Ukraina i përkiste Rusisë, dhe më vonë ai pohoi se Rusia në fakt nuk është në luftë me Ukrainën, por me Perëndimin, me “Satanin” që dëshiron ta shkatërrojë atë. Në fillim ai u përpoq ta shfaqte Moskën si çlirimtare dhe kur kjo nuk funksionoi, ai e ktheu atë në një viktimë.
Foreign Policy thekson se liderët i drejtohen zgjidhjeve të tilla kur të gjitha planet e tyre dështojnë. Amerika ka ndryshuar vazhdimisht arsyet pse hyri në luftë në Irak dhe pse i la trupat e saj në Afganistan pas disfatës së talebanëve. Një lloj motivi kërkohet edhe kur humbja nuk mund të shmanget më, gjithçka për të justifikuar gjakun e derdhur në luftë.
Kur jetët dhe paratë e investuara në një projekt nuk japin rezultatet e dëshiruara, udhëheqësi që urdhëroi dhe projektoi nismën zakonisht përfundon në katastrofë. Është edhe më keq nëse rezultatet janë më të këqija se pozicioni që ai kishte në fillim. Putini me shumë gjasa e di këtë dhe kjo është arsyeja pse ai këmbëngul. Presidenti rus e di se lufta në Ukrainë do të përcaktojë fatin e tij. Në të njëjtën kohë ai ndjen se duhet të rimarrë sa më shpejt gjithçka që ka humbur.
Është një rreth vicioz. Sa më i madh të jetë numri i viktimave, aq më e rëndësishme është fitorja, dhe për ta arritur atë, është e nevojshme të intensifikohen veprimet.
Për të justifikuar këtë, populli duhet të bindet se lufta ia vlen. Si tjetër t’u shpjegojmë atyre se gjithçka ishte e kotë? Ata që përjetuan Luftën e Parë Botërore e ndjenë peshën e kësaj dileme. Putini ka ndaluar që lufta në Ukrainë të quhet luftë, duke e konsideruar një “operacion ushtarak special”.
Amerikanët miratuan një ligj të ngjashëm në 1918, sepse ata nuk donin që të ulnin moralin e njerëzve.
‘Peng’ i iluzionit të kostove të pakthyeshme, hapësirës së kufizuar për manovrim dhe një të ardhmeje të pasigurt, Putini do t’i hedhë benzinë zjarrit të konfliktit për sa kohë të mundet. Lufta e tij e pakuptimtë, si shumë të tjera po aq të pakuptimta, do të ketë shumë rëndësi për vendin, sepse mijëra rusë do të përfundojnë nën tokë për shkak të saj. Fatkeqësisht, Putini nuk dëshiron të dëgjojë asgjë për përfundimin e luftës në Ukrainë. Ai shkoi shumë larg. Ashtu si me rezervistët që ai rekrutoi dhe dërgoi në Ukrainë, Putini tani mund të ecë vetëm përpara. Nuk ka mundësi të tjera.
