Punët e vogla që kemi ndërmend për t’i bërë na duken të bezdisshme dhe zhgënjyese – dhe për rrjedhojë i kryejmë me më pak efikasitet – kur e mendojmë se nuk duhet të merremi me to, se kemi gjëra të tjera më të rëndësishmë në rend e që punët e vogla janë një humbje kohe dhe energjie.
Ndërsa kur një detyrë ka prestigj dhe magjepsje, e kemi më të lehtë ta shtyjmë veten drejt saj.
Nuk është për t’u habitur që herë pas here acarohemi, ose ndoshta bëhemi edhe pak përçmues, ndaj gjërave rutinore, detajeve të kota dhe shikimit të orës. Shoqëria shfaq një numër alarmues shembujsh se si të gjitha këto gjëra mund të na shkatërrojnë shpirtin.
Ka pedantizëm, konformizëm, dhe një përditshmëri mërzitëse, për personat të cilët janë të shqetësuar deri në vdekje dhe të obsesionuar nga rregullat.
Pra, nuk është e habitshme që ne kemi ngritur disa monumente kolektive për ata heronj (realë dhe imagjinar) të cilët thyejnë rregullat, përqëndrohen në pamjen e madhe të gjërave dhe të cilët kurrë nuk shqetësohen nëse janë duke u bërë efikas ose duke përmbushur objektiva: Mick Jagger, Harry Potter, Kristen Stewart, Katniss Everdeen, Virginia Woolf…Një nga burimet e paefektshmërisë është ai besimi – i varrosur diku në trurin tonë – që rutinat, detajet dhe të gjitha detyrat e vogla të organizimit (mbulesat e rregullta në tavolinë, të mos të mbarohen facoletat, mbajtja e punëve dromcake nën vëzhgim) janë të kota. Ka një tendencë të ndjesh se t’i kushtosh shumë vëmendje gjërave të tilla është një shenjë dalluese e mendjeve të vogla, e që u zënë rradhën gjërave më të rëndësishme që janë për t’u bërë.
Ne kemi nevojë për një korrektues. Ne duhet të kujtojmë se në të vërtetë, ka pasur disa njerëz jashtëzakonisht interesantë dhe frymëzues dhe objekte që prirje nga drejtimi i kundërt i asaj që folëm mësipër. Për shembull, artisti John Ruskin, ishte i fiksuar me detyrën e kapjes së çdo detaji të pendëve të një bilbili.Nuk është se atij i mungonte imagjinata, entuziazmi ose gjërësia e horizontit për t’u shqetësuar me ndonjë gjë më të madhe. Ruskin mendonte se detajet ishin shumë të rëndësishme. Nuk ishte një kotësi t’u kushtoje vëmendje cikërrimave. Përkundrazi, ai besonte se ishte pikërisht tek detajet ku qëndron madhështia ose bukuria.
Ai besonte – se “Zoti është në detaje”. Ruskin nuk mendonte se ishte diçka e ulët për të që të merrte dhimbje të pafundme në përpjekjet për t’i përputhur tonet e ngjyrave ose të sigurohej se kishte çdo fije fundore kishte gjatësinë e duhur.
Ruskin po ofron një drejtpeshues – nëse kemi nevojë për të – për statusin e ulët që rutina dhe detajet shpesh kanë. Njerëzit përfundojnë të plogështuar, të shpëqendruar dhe (nga këtu) jo të efektshëm, jo sepse janë të paaftë nga natyra për të mbajtur të rregullt tryezën apo të palosin dosjet e tyre, por sepse ata kanë besimin se gjëra të tilla “nuk kanë me të vërtetë rëndësi”; se është e mërzitshme dhe turpëruese që të shqetësohen për to.
Plogështia është një nga armiqtë e efikasitetit. Dhe për ta rregulluar atë, ne duhet ta kuptojmë atë. Burimi i saj nuk është përtacia. Është vendosje e gabuar e idealizimit: besimi se gjërat e rëndësishme nuk lidhen me detajet; bindja se shqetësimi me gjëra të vogla do të thotë se t’i nuk mund të shikosh nga ato të mëdhajat gjithashtu.
Pra, në vend që përpjekjet tona të mos shoqërohen me atë ndjenjën e tmerrit kur u duhet kushtuar vëmendje më e madhe gjërave në dukje më të vogla, për këtë, korrigjimi më i saktë do të ishte një vizion më i dobishëm për gjërat.
Dhe, me njerëz si Ruskini ose Mies van der Rohe si udhërrëfyes, për të rimagjepsur punët e vogla të cilat rezultojnë të jenë, në fakt, vendimtare për efikasitetin.
