Nëse e shohim Sistemin tonë Diellor si një familje hapësinore ku Dielli është prindi dhe planetët janë fëmijë me status të ndryshëm, atëherë mund të themi se disa prej këtyre planetëve largohen nga shtëpitë e tyre më herët se të tjerët – na pëlqen apo jo.
Sapo të largohen nga përqafimi gravitues i familjes së tyre, trupa të tillë hapësinor të arratisur kalojnë tërë jetën e tyre duke ndjekur hapësirën e errët ndëryjore. Astronomët thonë se ata kanë shpëtuar, ose i quajnë planetë mashtrues.
Shkencëtarët besojnë se në ditët e para të formimit të sistemit yjor, disa planetë mund të hidhen nga përqafimi gravitacional i yllit të tyre, shkruan Universe Today.
Në fakt, në periudhën fillestare të formimit të sistemeve si Dielli, gjërat ende nuk janë rregulluar, por gjithçka është kaotike. Ka përplasje të planetëve, ndryshime të orbitave dhe ndërveprimet gravitacionale midis yllit dhe trupave hapësinorë përreth mund të lëshojnë planetë më të vegjël në hapësirën e largët.
Planetë të tillë të arratisur janë shumë të vështirë për t’u dalluar pasi nuk emitojnë dritë dhe as reflektojnë ose zvogëlojnë shkëlqimin e yllit të tyre prind. Janë plotësisht të errët dhe të vështirë për t’u dalluar nga universi përreth. Por ndërsa përparon zhvillimi i shkencës dhe teknologjisë, astronomët gjithnjë e më shumë po shpikin mënyra të reja, të zgjuara për të kapur këta endacakë të padukshëm.
Kohët e fundit, një grup shkencëtarësh zbuluan një planet të tillë të arratisur që është interesant se posedon të njëjtën masë sa Toka ose Marsi.
Shkencëtarët nga projektet OGLE (Optimale Gravitacionale Lensing Experiment) dhe KMTN (Korean Microlensing Telescope Network) megjithëse nuk mund ta vlerësonin distancën e saktë të tij nga Toka, ata vunë re se nuk kishte yje pranë saj.
Por si arritën ata të shohin diçka që është praktikisht e padukshme? Ata përdorën efektin e lentës gravitacionale. Trupat masivë hapësinorë me fushën e tyre gravitacionale shtrembërojnë vazhdimësinë hapësirë-kohë dhe kështu lakojnë shtigjet e dritës në mënyrë të ngjashme me lentet klasike.
Që ky efekt të funksionojë, duhen dy gjëra: një burim i largët drite, zakonisht një yll dhe një objekt më i afërt që është mjaft masiv për të vepruar si një lente.
Në rastin e një planeti të arratisur të quajtur OGLE-2016-BLG-1928, funksioni i lentes ishte vetvetja. Një objekt relativisht i vogël si një planet me masë më të vogël nuk përkul shumë dritë dhe ky efekt zgjat një kohë relativisht të shkurtër. Ky planet ‘endacak’ veproi për vetëm 41.5 minuta, andaj shkencëtarët nuk ishin në gjendje të mbledhin shumë të dhëna. Por ata zbuluan faktin më të rëndësishëm – që është e përmasave të ngjashme me Tokën dhe se po vjen drejt galaktikës sonë.
