Nga Andreas Dushi
Disa kohë më parë kam shkruar për një familje e cila me kontributin e saj është kthyer në simbol të kulturës në qytetin e Shkodrës. Ama më lejoni mos ta them emrin e saj, pasi çfarë do të shkruaj më poshtë, është një pjesë e visarti shpirtëror personal të asaj familjeje të cilin po e ndaj me ju që mendoni se jeni të vetmuar.
Një grua të cilën po e quajmë Maria, e fundit që rron akoma prej familjes, kur e vizitova një ditë më nxorri një kuti të vogël. “Çele!” më tha duke më parë drejt e në sy me buzëqeshje rrëzëllitëse nën buzët që për çudi, as që i ishin rudhur. Bëra si më tha dhe e gjeta dorën brenda një tufe me kartolina, nga më të vjetrat, deri tek një e kohëve të fundit, nga ato me muzikë.
“Ne si familje kena pasë nji traditë. Çdo natë Kshnellet u mbledhshim e në 12 fiks, me nga nji gotë venë para, uroshim njani – tjetrin. Mrapa merrshim nji kartolinë ku secili shkrute nga nji fjali urimit e kshu mbyllshim të lumtun naten.”
Me gishta i kalova të gjitha disa herë. Të dytën herë, i numërova dhe ishin fiks 94. I lexova, me pëlqimin e Marias dhe në të parën ishin veç dy emra e dy fjali:
Përjetë bashkë?
Përjetë bashkë!
Kështu vazhdonin deri në një pikë që bëheshin tre e pastaj, katër. Ishin më shumë se një dyzinë me katër emra, kur papritur, njëri më rrëshqiti ndër gishta e mbeten tre prap. Pas pak, edhe një largohet drejt qiellit të kutisë dhe mbeten dy.
Ashtu dy, motër e vëlla vazhdojnë deri në të parafundit. Në të fundit është emri i Marias karshi të cilit rri një paragraf:
Uroj që mbas këtyne Kshnellave, të jena të bashkuem në nji përjetësi të pafundme, jo si ajo e kartolinës së parë!
