Georges Benjamin Clemenceau, i njohur gjerësisht si “Tigri” apo “Babai i fitoreve”, ishte një burrë shteti francez dhe kryeministër i Francës nga viti 1906 deri më 1909, dhe përsëri nga viti 1917 deri në vitin 1920.
Duke shërbyer si kryeministër francez për dy mandate, ai ndihmoi Francën të kalonte lehtësisht kohët e vështira gjatë Luftës së Parë Botërore. Ideja e tij për përsosmërinë njerëzore ishte vetëm nëpërmjet të kuptuarit shkencor të mbështetur nga morali.
Por pse francezët e quajtën tigri?
Si përfaqësues i lartë francez në Konferencën e Paqes në Paris, ai luajti një rol të madh në hartimin e Traktatit të Versajës, ku ai mbajti një qëndrim të ashpër ndaj Gjermanisë dhe arriti të fitonte reparacione të mëdha. Ndonëse ishte i suksesshëm deri në një farë mase, Clemenceau nuk ishte plotësisht i kënaqur me rezultatet e Traktatit të Versajës.
Veç kësaj, e fitoi etiketën për shkak të ndërprerjes së kabineteve të tilla si Kabineti i Trageteve në vitin 1881 për çështjen e Tunizisë, Kabineti i Freycinet për ndërhyrjen në Egjipt dhe Kabinetin e Trageteve të vitit 1855 në përmbysjen indo-kineze.
Jeta e hershme
Clemenceau u lind më 28, 1841, në Mouilleron-en-Pareds në Vendee, në Francën Perëndimore.
Babai i tij Benjamin, ishte një aktivist politik. I përkushtuar ndaj Revolucionit të 1789, ai ishte përgjegjës për formimin e prirjes së djalit të tij drejt revolucionit dhe urrejtjes katolike.
Në vitin 1858, pas arsimimit të tij në Lanceun e Nantes, ai mori diplomën, dhe në nëntor 1861, ai u dërgua në Paris nga babai i tij për të studiuar mjekësi, ku ai nisi të kishte kontakt me të rinjtë që ishin duke udhëhequr opozitën republikane përmes një shoqate të quajtur Agis Comme Tu Penses (Act Like You Think).
Clemenceau nisi një revistë me titull Le Travail (“Puna”) në dhjetor 1861.
Më 23 shkurt 1862 u burgos për një shpallje që bëri për të festuar 14 vjetorin e Revolucionit të vitit 1848. Pas lirimit të tij pas 73 ditësh ai doli me një gazetë, Le Matin (“Morning”) e cila gjithashtu u përball me konfiskim.
Ai përfundoi arsimin e tij mjekësor në 1865 dhe u zhvendos në Shtetet e Bashkuara për katër vjet. Gjatë kësaj kohe, Lufta Civile ishte në kulmin e saj. Megjithëse e ngriti zyrën e tij mjekësore në Nju Jork, ai kaloi shumicën e kohës duke u marrë me vepra letrare kundër sundimit të Napoleanit III dhe punoi si gazetar politik për një gazetë pariziene.
Karriera politike
Ai u kthye në Paris në 1870 pas disfatës franceze në Betejën e Sedanit gjatë Luftës Franko-Prusiane dhe rënies së Perandorisë së Dytë Franceze. Pas kthimit të tij, ai u bë kryebashkiaku i Montmartre dhe u zgjodh në Asamblenë Kombëtare.
Vetëm pas rënies së Komunës më 1871 ai siguroi një pozitë në këshillin komunal të Parisit më 23 korrik 1871 në lagjen e Clignan. Ai qëndroi në shërbim deri në vitin 1876 si sekretar, nënkryetar dhe më në fund president.
Ai botoi gazetën e tij La Drejtësia në 1880, e cila u konsiderua si arma kryesore e Radikalizmit të Parisit.
Ai u zgjodh si senator për Draguignan në 6 prill 1902. Në vitin 1906 ai u bë ministër i brendshëm dhe pastaj kryeministër.
Pas përfundimit të qeverisë së tij në vitin 1909, Clemenceau përqendroi përpjekjet e tij kryesisht në përgatitjet ushtarake për luftën.
Ai u bë kryeministër përsëri në nëntor 1917 nëpërmjet emërimit të presidentit Raymond Poincare dhe mbeti në pushtet deri në vitin 1920.
Konferenca e Paqes në Paris
Gjatë Konferencës së Paqes në Paris, ai ishte një përfaqësues i lartë francez. Thelbi kryesor i Clemenceau ishte në çarmatimin dhe poshtërimin gjerman, si dhe kthimin e territoreve të Alsace-Lorraine (humbur në Luftën Franko-Prusiane) në Francë.
Ai kishte dallime me Presidentin U.S. Woodrow Wilson kryesisht për shkak të qasjeve shumë idealiste të këtij të fundit që rezultoi me pakënaqësinë e Clemenceau-t me Traktatin.
Vitet e fundit të jetës dhe vdekja
Vitet e fundit të jetës i kaloi mes Parisit dhe Blerës, duke shkruar dy-vëllime filozofike, Au soir de la pensee (në mbrëmjen e mendimi im) që arriti të përfundojë në vitin 1927. Ai vdiq më 24 nëntor 1929 në Paris. Një nga librat u botua pas vdekjes në vitin 1930.
Sot ka rrugë, aeroplanmbajtëse, sheshe që mbajnë emrin e tij…
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Uillson, presidenti që kërkonte paqe por ishte racist…
Ruzvelt, presidenti që udhëhoqi Amerikën në ditët më “të zeza”…
