Mishërimi i pesimizmit dhe e romantizmit gjerman, Artur Shopenhauer njihet kryesisht për veprat “Bota si vullnet dhe përfaqësim”, “Metafizika e dashurisë”, “Baza e moralit”, “Si të sillemi me gratë” etj.
Artur Shopenhauer lindi në Gdansk më 22 shkurt 1788, në Hamburg, djali i një biznesmeni kozmopolit dhe një nëne që pëlqente letërsinë. Jetoi gjithnjë i pavarur, duke mos mbajtur asnjëherë një post akademik me pagesë. “Pavarësia e mjeteve, – shprehej Shopenhauer, – është parakusht i pavarësisë së mendimit”. Jetoi tridhjetë vjet i vetmuar, në murin e studios varur një portret të Kantit, kurse në tryezën e punës një statujë të Budës. Për kënaqësi lexonte The Times, i binte flautit dhe asistonte në operën e Frankfurtit.
Nocioni i vullnetit, pikëpamjet mbi motivimin apo dëshirat njerëzore, zënë vendin themelor në mendimin e tij: thelbi i ekzistencës, që përbën çdo gjë, një ide që do të ketë ndikim të thellë tek Niçe. Nisur nga kjo pikëpamje, soditja estetike merr një kuptim të ri.
Zbulimi i filozofisë indiane do lërë gjurmë të pashlyera në mendimin filozofik të autorit, si pasojë e leximit të “Upanishadëve”, tekste të shenjta që formojnë bazën e saj teorike. “Siç dihet, filozofia ime mohon çdo përqasje që mund të bëhet midis jetës njerëzore dhe konceptit të ekzistencës së lumtur” – shprehet Shopenhaueri.
Thelbi i filozofisë së tij, më vonë do të përshfaqej si një devizë e pesimizmit ngushëllues. Shopenhauer njihet për mizantropinë e tij, pak më pak i njohur për dashurinë ndaj moralit. Ishte nga ata filozofë që inkurajoi njerëzit të tregojnë paralelisht egoizëm dhe mëshirë. Egoizmi kundër moralit, sensi i përbashkët ndaj moralit praktik.
Progreset mahnitëse në shkencë dhe teknologji bënë që shekulli i nëntëmbëdhjetë të ishte një shekull optimist. Prezantimi i Hegelit për historinë e Perëndimit si një Bildungsroman, historia e realizimit të “arsyes” në çështjet njerëzore kishte mbërthyer mendimin e epokës.
Megjithatë, Shopenhaueri ishte i vetmi filozof që deklaroi pesimizmin e tij, duke e konsideruar historinë e Hegelit si një trillim të pashpirt. Progresi, që ai trumbeton, është një mashtrim: jeta ishte, është dhe gjithmonë do të jetë vuajtje: “orvatjet e rrekshme për të shmangur vuajtjet nuk bëjnë tjetër veçse ndryshim forme”. Sipas tij, larg nga krijimi i një Zoti të dëshiruar, apo i sorrogatos së tij, të “arsyetimit” hegelian, bota është diçka që “nuk duhet të ekzistojë”.
I panjohur deri në dekadën e fundit, filozofi më i famshëm në Europë vdiq në vitin 1860. Shkrimet e tij mbi estetikën, moralin dhe psikologjinë ushtruan ndikim të rëndësishëm mbi mendimtarët dhe artistët e shekullti XIX dhe XX.
Disa nga aforizmat e tij më të njohura:
“Ai që shkruan për budallenjtë, audiencën e lartë e ka të sigurt”.
“Për njeriun e pajisur me inteligjencë, vetmia ofron dy avantazhe: para së gjithash të jetë vetëmeveten dhe, së dyti, të mos jetë me të tjerët”.
“Edhe për më jetëgjatët, jeta është shumë e shkurtër në lidhje me projektet e bëra”.
“Çfarë i bën filozofët? Guximi për të mos mbajtur asnjë pyetje në zemër”.
“Pasuria është si uji i kripur, sa më shumë të pish, aq më i etur je. Kjo vlen edhe për lavdinë”.
“Miku i të gjithëve nuk është miku i askujt”.
“Të jetuarit në vetmi është fati i të gjithë shpirtrave të mëdhenj”.
“Fjala e njeriut është më e fortë se të gjitha metalet”.
“Sa më i mençur është një njeri, aq më pak misterioze i duket atij ekzistenca”.
