Sindroma Landau-Kleffner (LKS) është një çrregullim neurologjik i rrallë i fëmijërisë i karakterizuar nga një zhvillimi i papritur ose gradual i afazisë (pamundësia për të kuptuar ose shprehur fjalët ) dhe një elektro-encefalogram (EEG) të trurit jonormale.
Në mënyrë të veçantë, EEG tregon një rritje pothuajse të vazhdueshme të aktivitetit anormal të trurit gjatë gjumit ,që shkencëtarët besojnë se pengon formimin e kujtesës.
LKS ndikon në pjesët e trurit që kontrollojnë kuptimin dhe të shprehurit , duke ndikuar zakonisht më shumë tek të kuptuarit sesa tek të shprehurit.
Çrregullimi zakonisht ndodh tek fëmijët në moshën 5 deri në 7 vjeç. Në mënyrë tipike, fëmijët me LKS zhvillohen normalisht, por pastaj humbin aftësitë e tyre gjuhësore pa ndonjë arsye të dukshme.
Ndërsa shumë prej individëve të prekur kanë kriza, disa fëmijë nuk e bëjnë këtë. Çrregullimi mund të jetë i vështirë për t’u diagnostikuar dhe duhet të njihet dhe trajtohet ndryshe nga shkaqet më të zakonshme të autizmit, çrregullimi i zhvillimit, dëmtimi i dëgjimit, aftësia e të mësuarit, çrregullimi i përpunimit verbal, çrregullimi i deficitit të vëmendjes, skizofrenia e fëmijërisë ose emocional dhe probleme të sjelljes.
Trajtimi:
Trajtimi për LKS zakonisht përbëhet nga ilaçet, kryesisht kortikosteroidet dhe terapia e fjalës, e cila duhet të fillojë herët. Një opsion i diskutueshëm i trajtimit përfshin një teknikë kirurgjikale që ndërhyn në rrugët e aktivitetit anormal të trurit të cilat janë ndërprerë.
Prognoza:
Parashikimi për fëmijët me LKS ndryshon. Disa fëmijë të prekur, mund të kenë një çrregullim të përhershëm të gjuhës, ndërsa të tjerët mund të rifitojnë shumicën e aftësive të tyre gjuhësore por mund të duhen muaj apo vite.
Në disa raste mund të ndodhë dhe rikthimi. Përmirësimi është më i dukshëm kur fillimi i çrregullimit është pas moshës 6 dhe kur terapia e të folurit fillon herët.
Çfarë hulumtimi po bëhet?
Studimet mbështen në programe të gjera dhe të ndryshme mbi epilepsinë dhe çrregullime zhvillimore të trurit.
Ky hulumtim ka për qëllim zbulimin e mënyrave të reja për të parandaluar, diagnostikuar dhe trajtuar epilepsinë dhe çrregullime zhvillimore dhe, në fund të fundit, për të gjetur shërim për ta.
