Në shekullin e 16-të, Akademia Franceze u krijua si një bashkim i 40 mendjeve më të bukura të Francës!
Numri simbolik 40 i anëtarësisë, u respektua edhe në Shqipëri, ku në 1963, u caktua që 40 mendje të bukura duhet të kishte edhe Shqipëria.
Ndërkohë që Satiriku Piron për cilësinë e 40 mendjeve franceze thoshte “40 vetë me mendje sa për katër”
Luigji XIV i vuri Akademisë Franceze detyrë kryesore t’i thurte lavde atij vetë. “Ju zotërinj, – mund ta kuptoni se sa nderim kam për ju përderisa ju kam besuar gjëne më të shtrenjtë në botë, lavdinë time!”
Objektivat që i vendoseshin Akademisë përcaktonin kriteret e përzgjedhjes. Ky është parim universal.
Problemi qëndron tek objektivat.
Në shekullin e 21 në Shqipëri gërmohet, qëmtohen, në gërmadhat e të kaluarës, për të çuar përpara shkencën që i takon më së shumti të tashmes edhe të ardhmes.
* * *
Dëgjoja një ditë një nga përfaqësuesit e opozitës i cili kërkonte qeveri teknike me personalitete të shquara të 30 viteve të tranzicionit të cilët nuk e nxorrën dot vendin nga tranzicioni.
Kërkonte qeveri me njerëz të cilët me veprimet, mosveprimet, heshtjen e tyre kanë kontribuar në tranzicionin e gjatë, edhe shpejtësinë e ulët të zhvillimit.
Sikur të kishim mundësi të ngrihnim të ndjerin Adil nga varri, nuk do të kurseheshim ta vinim në krye të qeverive të shpëtimit.
Thërrasim ish-liderat e të kaluarës të shpëtojnë të tashmen e të na tregojnë rrugën drejt të ardhmes.
Ku janë bijtë e shekullit të ri?
Intelektualët e të sotmes duhet të marrin një minute e të reflektojnë!
Mbi interesat personale e supës së ngrohtë të darkës duhet të mendojnë çfarë ndodh edhe pas derës së shtëpisë së tyre.
“Ne jemi të bijtë e shekullit të ri që nuk mundëm ta linim kurrë plakun në shenjtërinë e tij“, duke e lënë një popull të tërë të kërkoj të ardhmen në mbetjet e gërmadhave të të kaluarës.
