Si dje, 20 vite më parë, SHBA së bashku me aleatët e NATO-s do të nisnin ndërhyrjen ushtarake kundër Serbisë përmes sulmeve ajrore, duke i sjellë Kosovës lirinë dhe pavarësinë.
Pas refuzimit të ‘kasapit’ të Ballkanit, Sllobodan Millosheviç për të vendosur paqen, presidenti i atëhershëm amerikan Bill Clinton dha urdhrin për fillimin e fushatës bombarduese.
Sulmet ajrore vazhduan deri me 9 qershor, ku edhe u arrit marrëveshja e Kumanovës.
Pjesë nga fjalimi i ish-presidentit Bill Clinton natën kur filluan sulmet ajrore.
“Bashkëkohësit e mi amerikanë, sot forcat tona të armatosura u bashkuan me aleatët tanë të Natos në sulme ajrore kundër forcave serbe përgjegjëse për brutalitetin në Kosovë. Ne kemi vepruar me vendosmëri për disa arsye.
Ne veprojjmë për të mbrojtur mijëra njerëz të pafajshëm në Kosovë nga një ofensivë ushtarake në rritje. Ne vepromë për të parandaluar një luftë më të gjerë, për të shpërndarë një kuti pluhuri në zemër të Evropës, e cila ka shpërthyer dy herë më parë në këtë shekull me rezultate katastrofike.
Ne veprojmë të qëndrojmë të bashkuar me aleatët tanë për paqe. Duke vepruar tani, po i mbajmë vlerat tona, duke mbrojtur interest tona dhe duke avancuar interesin e paqes.
Sonte dëshiroj të flas me ju për tragjedinë në Kosovë dhe pse ka rëndësi për Amerikën që ne të punojmë më aleatët tanë për t’i dhënë fund asaj.
Së pari më lini të shpjegoj se për çfarë poi përgjigjemi. Kosova është një provincë e Serbisë, në mes të Evrpës juglindore dhe rreth 160 milje në lindje të Italisë.
Kjo është më pak se distance mes Uashingtonit dhe Neë Yorkut, dhe vetëm rreth 70 milje në very të Greqisë.
Njerëzit e saj janë kryesisht shqiptarë etnikë dhe kryesisht myslimanë.
Në 1989 kreu i Serbisë, Sllobodan Millosheviç, i njëjti lider i cili nisi luftrat në Bosnje dhe Kroaci dhe u zhvendos kundër Sllovenisë në dekadën e fundit e hoqi Kosovën nga autonomia kushtetuese që i pëlqeu popullit, duke mohuar kështu të drejtën e tyre për të folur gjuhën e tyre, shkollat si dhe të formulojnë jetën e tyre të përditshme.
Për vitë të tëra kosovarët luftuan në mënyrë paqësore për t’i kthyer të drejtat e veta. Kur presidenti Millosheviç i dërgoi trupat dhe policët për t’i shtypur ato, lufta u bë e dhunshme.
Vjeshtën e kaluar, diplomacia jonë e mbështetur nga kërcënimi i forcës nga aleanca jonë e NATO-s ndaloi luftimet për pak kohë dhe shpëtoi mijëra njerëz nga nrirja dhe uria në kodra ku kishin ikur për të shpëtuar jetën e tyre.
Dhe muajin e kaluar, me aleatët tanë dhe Rusinë, ne propozuam një marrëveshje paqeje për t’i dhënë luftimeve një fund të mirë. Krerët kosovarë nënshkruan atë marrëveshje javën e kaluar. Edhe pse nuk u jep atyre gjithçka që duan, megjithëse popullli tyre po vazhdonte të luftonte, ata panë se një paqe e drejtë është më e mirë se një luftë e gjatë dhe e pamposhtur. Krerët serbë, nga ana tjetër, refuzuan madje të diskutonin elementët kryesorë të marrëveshjes së paqes.
Ndërsa kosovarët po thoshin po për paqen, Serbia stacionoi 40 mijë trupa në dhe rreth Kosovës në përgatitje për një ofensivë të madhe dhe në shkelje të qartë të marrëveshjes që kishin bërë.
Tania ta kanë filluar të lëvizin nga fshati në fshat duke i sulmuar civilët dhe duke u djegur shtëpitë e tyre.
Ne kemi parë njerëz të pafajshëm të marrë nga shtëpitë e tyre, të detyruar të bien në gjunjë në pluhur dhe të mbuluar me plumba.
Burrat kosovarë u tërhoqën nga familjet, etërit dhe djemttë së bashku, u rreshtuan dhe qëlluan me gjak të ftohtë.
Kjo nuk është luftë në kutimin tradicional. Është një sulm nga tanket dhe artileria për një popull shumë të pambrojtur, udhëheqësit e të cilit tashmë kanë rënë dakord për paqen.
Mendimet dhe lutjet tona sonte duhet të jenë me burrat dhe gratë e forcave tona të armatosura, të cilët po ndërmarrin këtë mission për hir të vlerave tona dhe të ardhmërisë së fëmijëve tanë.
Zoti i bekoftë ata, dhe zoti e bekoftë Amerikën.”
