Më i vogli nga katër fëmijët e mi, Matia ka lindur me të njëjtën sëmundje të rrallë neuromuskulare që ka marrë jetën e dy vëllezërve dhe motrës së tij – Katia, Stivi dhe Joni – gjatë fëmijërisë së hershme.
Në vitet linda, isha një profesioniste e re atletike, e cila supozonte se fëmijët e mi do të ishin të shëndetshëm dhe të mahnitshëm. Nuk kisha asnjë shenjë se të gjithë do të vdisnin të rinj, ose që unë, gjithashtu, do të zhvilloja sfida progresive mjekësore dhe kufizime fizike si një e rritur.
Fëmijët e mi dhe unë u diagnostikuam me një mutacion jashtëzakonisht të rrallë, kërcënues për jetën, të myopatisë mitokondriale dysautonomike. Ky informacion nuk u realizua derisa Matia ishte tashmë një foshnjë, dhe unë isha shumë e njohur me sfidat dhe humbjen.
Matia kaloi shumë nga tri vitet e para të tij dhe tre vitet e fundit në njësitë e kujdesit intensiv të spitalit.
Gjatë gjithë jetës së tij, ai u përball me një numër të madh të vështirësish , duke përfshirë humbjen e vëllezërve dhe motrës , aftësisë së kufizuar progresive të tij dhe nënës së tij, vështirësive financiaredhe çështjeve emocionale.
Por, Matia ishte elastik dhe jetonte me qëllime.
Dhe, pavarësisht predikimeve të hershme mjekësore dhe arsimore se ai nuk do të mbijetonte ose që nuk do të zhvillohej dhe do të kishte aftësinë për të jetuar një jetë normale për shkak të komplikimeve të rënda mjekësore, Matia jo vetëm që sfidoi mosmarrëveshjet, por e bëri këtë në mënyra të mrekullueshme.
Ai më jepte një besim në përballimin e sfidave dhe në festimin e jetës. Ai besonte se qëllimi i tij në jetë ishte të formonte dhe të ndante mesazhet e shpresës dhe të paqes.
Deri në moshën 10-vjeçare, Matia po dukej përshkruante “rrugë dhe zgjedhje” që mund të çonin drejt paqes personale. Ai frekuentonte shkollën rregullisht dhe ndiqte një kurs për artet marciale të orientuar drejt vetëmbrojtjes që thekson respektin për vetveten, të tjerët dhe botën. Po ashtu po fillonte kurse të disa lëndëve në shkollë shkollë.
Deri në qershor të vitit 2004, pak javë përpara ditëlindjes së 14-të, Matia pyeste veten nëse ai kishte bërë mjaft për qëllimin e jetës së tij që të kishte një ndikim që do të zgjaste ose ndoshta do të rritej.
Ai më ka lutur që të mos shtrihem në hirin e ekzistencës së tij të vdekshme duke thënë: “zgjidhni të thithni, mos merrni frymë thjesht për të ekzistuar”. I premtova atij se në një farë mënyre do të isha mirë.
Dhe pastaj, me fjalën “Po!” ai vdiq në krahët e mi.
