Për gati 10 vjet Kledi, tashmë 17 vjeç, shkon në spital, i shoqëruar nga motra e tij Keisi.
Të dy ata ndajnë të njëjtin çrregullim të mangësisë së imunitetit dhe e mbështetën njëri-tjetrin gjatë kohëve më të vështira.
“Keisi ishte frymëzimi im”, thotë Kledi.
“Në ditët e mia më të vështira, ajo ishte ajo që më mbushi me shpresë”.
Familja është para së gjithash për Kledin, i cili fitoi një konkurs arti me temë “Çfarë më bën të lumtur”.
Përveç Keisit, ai ka dy motra më të vogla dhe dy vëllezër më të mëdhenj. Në artin e tij, ai ilustroi familjen e tij të madhe prej tetë personash dhe lidhjen e tyre të fortë – një lidhje që i ka ndihmuar ata të kalojnë edhe ditët më të errëta.
Më 2 shkurt 2011, familja humbi Keisin 22 vjeç nga kjo sëmundje pas komplikimeve nga transplantimi i palcës së eshtrave.
Të dy fëmijët kanë qenë pjesë e një studimi kërkimor me Institutin Kombëtar të Alergjisë dhe Sëmundjeve Infektive i cili kohët e fundit zbuloi mungesën e gjeneve të tyre DOCK8. Çrregullimi shqetësues, i gjetur tek njerëzit me imunodefiçencë të trashëguar, karakterizohet nga probleme shëndetësore të pandërprera, duke përfshirë infeksione të lëkurës dhe viruseve të vazhdueshme të lëkurës, ekzemë të rëndë, alergji akute, astmë dhe kancer.
Keisi dhe Kledi kishin të gjitha këto sëmundje. Keisi luftoi me limfomëm dhe duroi kimioterapinë përpara se vëllai i saj të përgatitej për transplantin e palcës së eshtrave. Keisi ishte pacientja e parë e identifikuar me DOCK8 për të bërë transplantin e palcës së eshtrave, sipas Shefit të Laboratorit të Sëmundjeve Infektive Klinike.
“Keisi donte të hapte rrugën jo vetëm për vëllain e saj, por për shumë, shumë të tjerë”, thotë nëna e saj.
“Ajo donte të ishte një pioniere”. Kjo ishte Keisi.
“Në të vërtetë”, ajo ishte, thotë që e ndoqi.
“Kontributet e Keisit ishin të rëndësishme. Ajo dhe familja e saj me të vërtetë kanë kontribuar gjerësisht në njohuritë tona për sëmundjen”.
Kledi është duke u përgatitur për trajtimet e tij të ardhshme dhe tregohet shumë e fortë për të ndihmuar familjen të qëndrojnë së bashku.
“Kur humba Keisin, humba një shoqe të mirë dhe motrën më të mirë, por nuk do i harroj kurrë gjërat që më mësoi : Gjithmonë duhet të kemi shpresë”-thotë Kledi.
