Presidenti Trump duket se kurrë nuk pushon së provokuari.
Dhe ishte e pamundur të humbisnim thirrjen e Trump për katër kongresmene amerikanë me prejardhje etnike për t’u kthyer në vendet nga kishin ardhur. Ose deklarata e tij se nëse refugjatët nuk duan kushte abuzive në objektet e emigracionit të SHBA, ata duhet të qëndrojnë vetëm në shtëpi. Ose premtimin e tij për deportimin masiv të njerëzve që ai i konsideron si ndotje kulturore.
Ky është presidenti i SHBA si një i dehur që flet me zë të lartë në një lokal, duke e bërë të pamundur që dikush tjetër të flasë ose të hajë i qetë.
Udhëheqësi i republikës sonë i ka bërë përparësitë e tij të qarta. Ekziston një krizë në kufi, e zmadhuar nga ligësia e administratës dhe mungesa e efektivitetit. Keqtrajtimi ka çuar në kaos të parashikueshëm. Rezultati është një sistem jofunksional që preferon njerëzit e pashpirt.
Problemi, megjithatë, nuk është thjesht një çështje e menaxhimit. Skandali më shqetësues është ky: Trump krahason refugjatët që ikin nga represioni dhe dhuna me gjarpërinjtë. Ai i shikon ato si përdhunuesit dhe pushtuesit. Në vizionin e tij, mëshira është një formë e dobësisë kombëtare.
Mirësia dhe respekti janë krime kundër shtetit. Trump dëshiron të ndryshojë jo vetëm politikën e qeverisë sonë, por edhe karakterin e vendit tonë.
Çfarë do të thotë “Perëndia është dashuri” nëse nuk do të thotë dashuri për refugjatët? Çfarë tregon “imazhi i Perëndisë” nëse refuzojmë te shohim atë që enden në varfëri?
Një burim republikan u ankua kohët e fundit për një “kryqëzatë anti-Trump”. Angazhimi i tij provon forcën e angazhimeve tona.
Dhe pse? Sepse të gjithë janë krijuar të barabartë dhe me të drejta të patjetërsueshme. Për shkak se mizoria pa opozitë merr vrull. Sepse një fëmijë i refugjatëve është më i rëndësishëm se një kontinent i tërë.
