Xhon Kenedi ishte një shkëndijë e madhështisë mes Amerikës së hidhur të viteve ’50. Siç e dimë të gjithë, ai lindi në një familjë të pasur dhe të privilegjuar.
Babai i tij, Jozef Kenedi, ishte një biznesmen i zgjuar dhe diplomat, i ndërlidhur si në Shtetet e Bashkuara dhe në Evropë. Kenedi vetë shërbeu në Luftën e Dytë Botërore dhe u kthye në Amerikë një hero.
Ai u zgjodh në Senat dhe mori një qasje të moderuar në çështje të tilla si të drejtat civile por ishte i fortë për mbrojtjen kombëtare.
Në vitin 1960, ai u zgjodh president së bashku me Lindon Xhonsonin, i cili më parë kishte garuar me Kenedin për nominimin e kryesisë së Partisë Demokratike.
Adresimi i tij inaugurues ishte fjalim frymëzues për amerikanët që nga adresimi i parë inaugurues Franklin Roosevelt.
Menjëherë në detyrë, Kenedi mbajti një qëndrim kokëfortë ndaj të drejtatve civile. Duke qënë se ishte një produkt i Luftës së Ftohtë, ai gjithashtu ndoqi një politikë të jashtme të fortë.
Pasi Nikita Hrushovi takoi Kenedin, udhëheqësi sovjetik arriti në përfundimin se si Presidenti dhe Amerika ishin të dobët.
Ndoshta shenja më e madhe e dobësisë amerikane për Hrushovin ishte reagimi i saj ndaj situatës në Kubë: komploti për të zbarkuar të mërguarit kubanë të mbështetur nga Sh.B.A. në Gjirin e Derrave dhe për të përmbysur Fidel Kastron kishte përfunduar katastrofë (plan i autorizuar nga presidenti i mëparshëm amerikan Duajt Ajzenhauer).
Por Kenedi e provoi se ishte një politikan i fortë dhe pragmatik në zgjidhjen ndaj Krizës Kubane të Raketave të vitit 1962.
Ai nuk negocioi frikë, por ai nuk kishte frikë për të negociuar.
Kennedy dhe gruaja e tij, Jacqueline, udhëtuan për në Evropë, ku ai fitoi zemrën e masave në Berlinin Perëndimor duke deklaruar “Ich bin ein Berliner” (Unë jam një berlinez).
Amerika do nuk lejojnë marrjen e Berlinit nga rusët. Përkundër popullaritetit të tij në Evropë, Kenedi nuk ishte i dashur për të gjithë amerikanët. Disa nga Bashkësia afro-amerikane dyshoi në angazhimin e tij të thellë ndaj të drejtave civile, ndërsa jugorët mendonin se ai ishte shumë i fortë për këtë çështje. Të tjerë në të gjithë vendin besonin se ai ishte i dobët ndaj komunizmit apo se edhe vetë ishte komunist.
Shumë në Partinë Demokratike e urrenin Kenedin.
Çështja nëse Kenedi do të fitonte zgjedhjet e reja ishte ngritur tashmë në fundin e vitit 1963. Kenedi kishte besim në vetvete sepse besonte se shumica e amerikanëve e mbështesnin qasjen e tij të moderuar për të drejtat civile, kontrollin e komunizmit, dhe çështje të tjera.
Kishte, megjithatë, një pakicë që gjeti mishërimi e saj tek Barry Goldwater, i cili besonte në rezistencën absolute ndaj komunizmit dhe në kthimin e sistemit ekonomik dhe social të kohës së Herbert Hoover-it.
Në fakt, republikanët emëruan Goldwater-in si kandidat të tyren për zgjedhjet e vitit 1964. Kenedi debatoi nëse duhet apo jo të mbajë Lindon Xhonson zëvendës të tijin.
Johnson nuk kishte provuar të ishte aq efektiv për të manipuluar senatin ashtu siç Kenedi kishte shpresuar.
Për më tepër, Xhonson nuk dukej të ishte në gjendje të kontrollonte Partinë Demokratike në Teksas, e cila u nda mes fraksioneve liberale dhe konservatore. Kenedi ra dakord për një udhëtim deri në Teksas për t’u përpjekur që të ribashkonte partinë.
Siç e dimë, Kenedi fluturoi në Fort Worth në mëngjesin e 22 nëntorit, 1963. Pasi foli në Dhomën e Tregtisë atje, ai fluturoi në Dallas dhe filloi parakalimin nëpër rrugë, duke kaluar Texas School Book Depository.
Lee Harvey Oswald, një dështak i çdo gjëje që kishte ndërmarrë në jetë, e qëlloi presidentin në orën 12:30 dhe Kenedi u shpall i vdekur 30 minuta më vonë.
Sipas disa historianëve, sikur ai të jetonte, historia e Shteteve të Bashkuara nga koha e Vietnamit deri në të tashmen ka gjasa të ishte krejt ndryshe.
