Shqiptar Oseku
Sot 103 vjet më parë mbaroi beteja e Galipolit, ajo që turqit e quajnë Çanak Kale, me tërheqje të ushtrive perëndimore.
Ato kishin sulmuar Turqinë pasi kjo u kish shpallur luftë, duke zgjedhur anën e kajserit gjerman në Luftën e Madhe.
Në transhet e asaj beteje mbetën mijëra islamistë shqipfolës, të cilët kishin braktisur atdheun e vet të pushtuar e tē copëtuar, për t’iu përgjigjur kushtrimit për din e iman kundër kaurrëve në Turqi.
Vetëm nga ana e Mitrovicës, zonë kufitare me serbët, shkuan e s’u kthyen më mbi 3 mijë djem e burra, shkruan në kujtimet e veta Tafil Boletini. Ironikisht, gjer atëhere nuk kish patur asnjë rast kur të ishin vrarë aq shumë shqiptarë, gegë e toskë së bashku, për atdhe të vet. Nuk është e rastit pse pushtuesit tanë thonin me qesëndi se shqiptari është më besnik se qeni.
Jo shumë pas betejës, më 1918, fuqitë perëndimore fituan megjithatë Luftën e Madhe, e sakrifica e islamistëve shqiptarë vajti kot.
Turqia, e cila mezi shpëtoi si shtet, u kthye në diktaturë sekulariste që shkeli mbi kalifatin, islamizmin, e germat arabe, e u rruajti mjekrrat me zor të gjithë shehlerëve e hoxhallarëve. Islamistët shqipfolës, që kishin urryer e luftuar nacionalizmin shqiptar, u asimiluan tok me fëmijët në turq, pse diktatura turke vendosi që gjithë shtetasit e Turqisë do të quheshin turq.
Në Galipoli sot ka rreshta pa fund varresh të ushtarëve të vrarë nga dy palët. Ushtarët perëndimorë, që qenë armiq të turqve, kanë emrat, atdheun, e flamurin e vet mbi varr.
Ndērsa varret e shqipfolêsve në Galipoli kanë në rrasë veç emrin e vendlindjes – Ipek, Uskup, Berat, etj – por jo emrin as flamurin e atdheut të tyre, Shqipërisë.
Me plot të drejtë, them unë: qofshin njësoj gjakhumbës gjithmonë të gjithë ata që s’njohin atdhe.
