Komunizmi dënonte gjithkënd, të faj e të pafaj dhe kjo tashmë nuk është diçka e re.
Madje as për vetë kohën kur komunizmi bëri reprezaljen e tij, kjo nuk ishte diçka e panjohur, pasi të gjithë e kishin kuptuar karakterin aspak populldashës të komunizmit.
Një ndër këto të burgosur ishte edhe një burrë i cili vuante dënimin në burgun famëkeq të Burrelit, mik dhe ndarës i së njëjtës birucë me Dom Simon Jubanin, kremtuesin e të parës meshë publike pas dhjetra vjetësh ateizëm.
Në librin e tij “Burgjet e Mia”, ai tregon një episod shumë interesant që lidhet me të burgosurin e përmendur më lart.
Një ditë atë e thërrasin në zyrën e postës së burgut dhe i thonë se i kishte ardhur një letër. Shumë i lumtur, ai merr letrën dhe shkon në birucë ku e hap dhe e lexon pranë shokëve të tij. Ishte një letër që ia kishte sjellë e shoqja.
Ti je njëqind herë ma mirë se unë, aty në burg, sepse ata 600 gram bukë plot me dhè, guraleca e mbeturina të tjera, që ty të bien në skjep [sqep, përdoret shpesh në zonën e Shkodrës për të zëvëndësuar “gojë” në mënyrë humoristike] pa pare, mue më duhet me i fitue tue punue si shaka në shi e në diell, tue më shkue djersa për lug të shpinës. Ti pushon gjithë ditën aty në birucë, ndërsa unë kam mall për një ditë pushimi, sepse edhe n’e dile na e marrin shpirtin me punë angarie e me konferenca pa fund.
Kjo letër, me sa duket, i dha shpresë gjithë të burgosurve të tjerë, përfshirë edhe Dom Simonin, pasi, siç ai vetë shprehet, gjithnjë gardianët e burgut bënin të njëjtin presion:
Sillu mirë, se për ndryshej ta dërgoj familjen prej kooperative në kamp të përqendrimit e në se vijon me u sjellë keq, edhe në birucë të burgut!
Sipas Dom Simonit, Letra e katundares prej Bushati tregonte se kjo shkallë të çonte si në Parriz, aty ku kishin mrritë prej kohe.
