Në shkurt 2009 pësova për herë të parë simptoma të rënda të lupusit.
Unë kisha dhimbje, lodhje dhe inflamacion [ënjtje] aq të këqija sa ishte pothuajse e pamundur të ecja. Mjekët u alarmuan aq shumë nga llogaritja e lartë e qelizave të bardha të gjakut, saqë u shtrova në spital në ditën e Shën Valentinit, kur duhej të festoja me burrin tim. Unë isha në spital për katër ditë. Pas shumë analizave ende nuk kishte një diagnozë përfundimtare.
Unë nuk e dija që simptomat e mia ishin shkaktuar nga një sëmundje autoimune derisa shkova të vizitoja mjekun tim të kujdesit parësor.
Në korrik 2009, kalova në një raund tjetër të testimit me reumatologun, një mjek i specializuar në sëmundjet e nyjeve dhe muskujve. Kjo kur unë u diagnostikova zyrtarisht me SLE [lupus erytematosus sistemik]. Është lloji më i zakonshëm i lupusit.
Lupus është një sëmundje kronike autoimune që mund të dëmtojë çdo pjesë të trupit, përfshirë lëkurën, nyjet dhe organet e brendshme. Rreth 9 nga 10 të rritur me lupus janë gra. Disa gra kanë vetëm simptoma të buta. Por, për tek të tjerat, lupusi mund të shkaktojë probleme serioze.
Duke parë kohën time në shkollë, isha gjithnjë e lodhur. Ishte më shumë e lodhur se studentët e tjerë. Tani e kuptoj që mund të kisha shfaqur shenja të lupus atëherë, por nuk e dija atë kohë.
Jo shumë kohë pas diagnozës sime, nefrologu [një mjek që trajton sëmundjet e veshkave] zbuloi se lupusi ndikoi në sistemin renal [veshkave]. Mu hidhëruan veshkat. Ato nuk funksionojnë ashtu si duhet tani. Në mars të vitit 2013, më thanë që do të kisha nevojë për transplantim të veshkave në të ardhmen. Ishte një goditje e madhe për mua dhe burrin tim. Tani për tani veshkat e mia funksionojnë mjaft mirë që unë të jetoj pa dializë ose transplantim të veshkave. Ashtë një bekim.
Të kesh lupus të ndikojë në veshka është e rrezikshme mjekësore, por tani nuk ka ndonjë simptomë fizike të dëmtimit të veshkave. Unë e menaxhoj atë duke ngrënë mirë shumicën e kohës dhe duke u ushtruar rregullisht.
Fillimi i udhëtimit tim me lupus ishte vërtet i vështirë. Unë isha 28 vjeçe. Diagnoza ime me lupus më rrëzoi. Unë isha e lodhur. Mund të qesh për këtë tani, por kam përdorur rregullisht kremra për lehtësimin e dhimbjeve për të lehtësuar inflamacionin . Ndihesha si një grua e re në trupin e një gruaje të moshuar.
Steroidët shkaktuan shtim në peshë dhe unë zhvillova “fytyrën e Hënës”. Kjo ndodh kur ilaçet e bëjnë fytyrën të fryhet. Është diçka që të gjithë pacientët me lupus e dinë dhe e urrejnë.
Tani, unë mund të them sinqerisht se lupus nxori një zjarr brenda meje që kurrë nuk e dija se ekzistonte. Unë kam qenë gjithmonë një për të këmbëngulur, por të luftuarit me një sëmundje e çoi atë në një nivel tjetër. Besimi im te Zoti dhe vendosmëria për të vazhduar më kanë sjellë deri këtu. Unë jam në gjendje të ushtroj deri në katër herë një javë, dhe unë jam në gjendje më të mirë sesa kam qenë në tërë jetën time.
Ka një thënie, “ju nuk e dini se sa të fortë jeni derisa të jeni i fortë është zgjedhja e vetme që keni.”
