Ne nuk jetojmë më në një epokë në të cilën luftërat shpallen zyrtarisht.
Vrasja e Qassem Suleimanit, komandantit karizmatik të Forcave Quds të Iranit, është veçse një ngjarje historike në një luftë shumë-vjeçare, shumë-frontale midis SHBA dhe aleatëve të saj dhe Iranit dhe mbështetësve të tij të shumtë.
Pas vrasjes së saj në shënjestër të liderit të dytë më të fuqishëm të Iranit, SHBA mund të gjente veten pa asnjë alternativë tjetër përveçse t’i kushtonte më shumë burime ushtarake Lindjes së Mesme, që mund të shkaktonte të tjera provokime nga Irani.
Gjatë kësaj lufte të padeklaruar, palët kanë përdorur shumë taktika duke filluar nga vrasjet dhe sulmet kibernetike deri tek sanksionet ekonomike dhe shkatërrimi i infrastrukturës.
Pas sanksioneve amerikane pas tërheqjes së administratës së Trumpit nga marrëveshja bërthamore e 2015 në maj 2018, Irani ka zhvilluar një luftë kundër interesave të naftës perëndimore, duke dyshuar se ka goditur objektet e naftës saudite shtatorin e kaluar dhe duke kapur cisterna nafte në dete.
Por, më e rëndësishmja, Irani ka qenë duke ndërtuar një gjysmëhënë të forcave që shtrihen nga Libani përmes Sirisë dhe Irakut dhe deri në Jemen.
Suleimani ishte krijuesi i kësaj strategjie. Nën udhëheqjen e tij, Irani ndihmoi Hezbollahun të përmirësonte aftësitë e tij raketore, mbështeti presidentin sirian Bashar al-Asad, mbështeti rebelët Houthi të cilët kanë luftuar kundër forcave të udhëhequra nga Saudite në Jemen, dhe mbështeti militantët shiitë në Irak.
Për shkak të shprehur ngurrimit të Presidentit amerikan Donald Trump, për luftëra të mëtejshme në Lindjen e Mesme, SHBA. nuk ka qenë përfshirë në prishjen e strategjisë së madhe rajonale të Iranit. Kjo detyrë i ishte lënë Izraelit, i cili ka nisur sulme ajrore ndaj objektivave iraniane në Siri dhe Irak për muaj me radhë.
Trump nuk pranoi të përgjigjej për rrëzimin e një aeroplani pa pilot në SHBA në qershor 2019. Por ai duket se ka ndryshuar qëndrim pas vdekjes së një qytetari amerikan në një sulm të milicisë së mbështetur nga Irani Kataib Hezbollah në një bazë ushtarake Irakiane në Kerkuk në dhjetor.
Ku na çon kjo? Nga njëra anë, vdekja e Suleimanit vështirë se ndryshon gjë.
Por, ai ishte, sipas fjalëve të Khamenei, një “dëshmor i gjallë i revolucionit”. Duke qenë se ishte kujdesur për një kohë të gjatë për zyrën më të lartë politike, ai nuk mund të zëvendësohet lehtë.
Megjithatë, as SH.B.A. dhe Irani nuk janë të interesuar për një luftë.
Po, ka shumë radikalë në Teheran. Por ato nuk janë domosdoshmërisht të palogjikshëm. Qasja e tanishme e Iranit është ta mbajë konfliktin nën kontroll deri në zgjedhjet presidenciale të SHBA në nëntor, me shpresën që një demokrat do të kthehet në Shtëpinë e Bardhë dhe të ringjallë marrëveshjen bërthamore.
Sa për Trump, ai e di se vrasja e një objektivi të tillë do të ketë një ndikim shumë më të madh në media sesa një sulm ajror në një bazë ushtarake në të cilën të gjithë viktimat do të ishin të panjohura, aq më pak një operacion që vendos forcat amerikane ne rrezik.
Shlomo Ben-Ami, një ish-ministër i jashtëm izraelit, është nënkryetar i Qendrës Ndërkombëtare për Paqen Toledo. Ai është autori i ‘Plagët e paqes: Tragjedia izraelito-arabe’.
Përkthyer dhe përshtatur nga Project Syndicate/ Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Kush ishte Qassem Soleimani, “komandanti në hije” i Iranit?
“Irakianët festojnë mungesën e gjeneralit Soleimani”
Vrasja e gjeneralit iranian, reagon Donald Trump
