Puna e Emmanuel Macron i bën të tjerët me turp.
Ndërkohë që Boris Johnson bënte një festë private në Downing Street në prag të Brexit, presidenti i bletëve punëtore të Francës po lëshonte një apel shtetëror për popullin britanik.
Macron bëri thirrje për hapjen e një kapitulli të ri në atë që ai e përshkroi si një marrëdhënie “të pakrahasueshme”. Francezët “e dinë se çfarë u detyrohen britanikëve”, shkroi ai.
Angela Merkel, kancelarja e Gjermanisë, e kundërshtuar nga partia e saj dhe ekstremi i djathtë në zgjedhjet shtetërore të Tyringia, shikon akrepat e orës derisa të dalë në pension, ndërsa Macron po vendos me forcë kushte më të ashpra për zgjerimin e ardhshëm të BE-së, veçanërisht për vendet si Kosova, Shqipëria dhe Maqedonia e Veriut.
Në disa javë që nga fillimi i vitit, Macron gjithashtu kryesoi një samit me pesë vende afrikane, Niger, Mali, Burkina Faso, adad dhe Mauritania, për të luftuar terrorin xhihadist; ndëshkoi Turqinë për ndërhyrjen në Libi dhe dërgoi anije luftarake në Mesdheun lindor; dhe kaloi dy ditë në Varshavë, duke u përpjekur të bindë drejtuesit e eurosceptikëve të Polonisë për përfitimet e bashkëpunimit evropian.
Përpjekja e javës së kaluar në kryeqytetin polak tregoi një trimëri tipike. Pjesërisht vizita ishte për rindërtimin e urave që ai dogji në mosmarrëveshjet në lidhje me përpjekjet e qeverisë polake për të kontrolluar gjyqësorin dhe mediat. Pjesërisht ishte një veprim i llogaritur për të zënë vendin e lirë të Britanisë si miku më i mirë i Polonisë në BE.
Por kryesisht bëhej fjalë për të bindur popullin polak se idetë e Macronit për zhvillimin e aftësive autonome të mbrojtjes dhe të sigurisë evropiane, rivendosjen e marrëdhënieve me Rusinë dhe ndërtimin e një Evrope më të integruar, nuk do të dëmtojnë NATO-n dhe kërcënojnë aleancën amerikane, të cilat, në të vërtetë, me siguri do ta bëjnë.
Asnjë politikan tjetër në Evropën e sotme, apo brenda komisionit të BE-së, nuk duket në mënyrë të ngjashme ose i gatshëm për të pastruar rrëmujën. Kush tjetër është gati të udhëheqë luftën? Jo Merkel. As spanjollët dhe italianë, as polakët. Padyshim as Johnson.
Macron, që dikur krahasohej me Jupiterin, perëndinë romake të perëndive, sulmohet në shtëpi dhe shpesh mbrohet jashtë vendit.
Në një botë moderne cinike që i jep përparësi interesit kombëtar, nuk respektohen të drejtat individuale.
Megjithatë, me idetë e tij të çuditshme, Macron mund të jetë shpresa e fundit e Evropës.
Simon Tisdall, The Guardian
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Macron nuk është ‘shpëtimtari’ i Evropës!
Macron, ‘shpëtimtari’ apo ‘përçarësi’ i BE?
