Nuk është sekret që Britania po largohet nga BE.
Qeveria britanike po shpenzon 93 milion në një fushatë Brexit me sloganin “kontrollo, ndrysho, shko”.
Kjo ka për qëllim njerëzit që kanë marrëdhënie me Evropën dhe mund të jenë nën iluzionin se do të jetë aq e lehtë në të ardhmen, siç ka qenë në të kaluarën.
Si rezultat i kësaj vetëkënaqësie, Mbretëria e Bashkuar nuk ka një politikë ndaj BE-së.
Është e rëndësishme të dalloni politikën strategjike evropiane nga detajet e kufijve, tarifave dhe rregulloreve. Mbretëria e Bashkuar ka një axhendë të detajuar për atë çështje dhe negociatat janë duke vazhduar. Nëse këto bisedime dështojnë, gjithmonë ekziston Organizata Botërore e Tregtisë.
Çështja e shtrirjes gjeopolitike të Britanisë do të mbetet akoma pa përgjigje.
Pozicioni i Mbretërisë së Bashkuar është në përputhje me doktrinën euroskeptike të sovranitetit të pacenuar. Sipas këtij këndvështrimi, institucionet e BE-së dhe çdo program, madje edhe skema e Erasmus për shkëmbimet e studentëve, është një kurth.
Kufizimet e kësaj qasje po bëhen shpejt të qarta. Në janar, qeveria njoftoi se do të lejojë Huawei, ndërmarrja kineze e telekomunikimeve, një rol të kufizuar në zhvillimin e infrastrukturës britanike 5G. Dje, u bë një përjashtim.
Ndryshimi pason presionin ndaj Johnson nga deputetët e konservatorët, të cilët ankohen, me arsye të mirë, se Huawei ka potencialin të jetë një kanal për interesat e sigurisë së Pekinit.
Faktori më vendimtar janë sanksionet amerikane ndaj kompanisë dhe kërkesa nga Uashingtoni për besnikërinë e saj transatlantike.
Pekini ka paralajmëruar për hakmarrje tregtie kundër vendeve që konsiderohen armiqësore ndaj Huawei.
Çdo kryeministër do t’i jepte përparësi aleancës së sigurisë me SHBA sesa një marrëveshje tregtare me Kinën.
Ndërkohë që politika e tregtisë ndërkombëtare zhytet gjithnjë e më thellë në manovrat gjeopolitike, ai shkëmbim duket si shkëmbimi më i keq në historinë strategjike.
Mbretëria e Bashkuar po rrëshqet në një boshllëk strategjik sepse politika e saj e jashtme e vetme është një plan që zhvlerëson aleancat e vjetra evropiane dhe zhvendos ekuilibrin e fuqisë në kontinentet e tjera kur përpiqet të bëjë marrëveshje të reja.
Johnson nuk mund ta trajtojë këtë sfidë pa e ekspozuar të metën themelore, që është se sovraniteti që ai kërkon me kaq xhelozi nga Brukseli nuk kA asnjë ndikim në Uashington, Pekin apo kudo tjetër.
Interesi kombëtar në Mbretërinë e Bashkuar kërkon një partneritet të ri strategjik me BE, por Johnson refuzon madje ta përfshijë atë koncept në negociata.
Pengesa ishte besimi se Britania nuk kishte nevojë për Evropën. Duket si frikë nga pranimi se sa nevojë ka Britania për Evropën.
Rafael Behr është një kolumnist i The Guardian
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ Konica.al
