Nëse Bashkimi Evropian do të ishte karikaturë, do të ngjante me një episod të Wile E. Coyote dhe Runner Road. BE do të ishte Wile E. Coyote, duke ecur furishëm një rrugë me ndihmën e disa makinave të tjera.
Kjo strukturë ishte në mendjet e arkitektëve dhe ndërtuesve të hershëm të BE-së.
Kjo ishte pjesërisht për shkak të divergjencave të gjera në interesat dhe entuziazmin e shteteve anëtare. Kishte një ndarje Veri-Jug mbi disiplinën fiskale dhe solidaritetin, dhe një ndarje Lindje-Perëndim mbi sundimin e ligjit.
Por ndodhi edhe për shkak se ky vizion elitar i integrimit evropian tejkaloi oreksin e vetë europianëve.
Mundësia tjetër më e mirë, siç e pranuan shumë Eurofilë rreth 15 vjet më parë, ishte ndërtimi i Evropës hap pas hapi.
Rezultati ishte një BE hibride, me fuqi të zgjeruara mbi politikën e tregtisë dhe rregullimin e tregut.
High level staff meeting
Ky ishte një aranzhim i menaxhueshëm gjatë viteve të rritjes dhe prosperitetit relativ që pasuan zgjerimin pas bashkimit të Luftës së Ftohtë.
Fuqia tërheqëse e tregut të përbashkët i dha Brukselit ndikimin e jashtëm për të kërkuar reforma në shtetet post-komuniste.
Por mangësitë u bënë më të dukshme në vitin 2009, kur infrastruktura gjysmë e ndërtuar fiskale dhe monetare e BE e la atë në baltë gjatë krizës evropiane të borxhit. Dhe u bë e dukshme gjatë krizës së migrantëve dhe refugjatëve të vitit 2015.
Në të djathtën nacionaliste, kritikët shpesh flasin për fuqitë rregulluese të BE-së. Në të majtën progresive, ata kanë tendencë të përqëndrohen në ndikimin e liberalizmit ekonomik të BE-së në tregun e brendshëm të punës dhe mbrojtjen e mirëqenies sociale.
Ata e portretizojnë BE-në si një fuqi mbizotëruese dhe ndërhyrës që vëzhguesit e jashtëm kanë vështirësi ta njohin.
Kur bëhet fjalë për botën dhe ndërveprimet e saj me BE-në, ai mbetet një bashkim ndër-qeveritar.
Marrëveshja e buxhetit të BE javën e kaluar nuk e ndryshoi këtë. Marrëveshja u vlerësua me të drejtë si “historike” për shkak të përfshirjes së saj për herë të parë të borxhit kolektiv, mbështetur nga Komisioni Evropian, për të financuar një fond rimëkëmbjeje për shtetet anëtare më të prekura nga koronavirusi
Marrëveshja e borxhit kolektiv paraqet një fitore të madhe për Macron. Ideja është që shumë nga përfitimet e BE-së mbeten të padukshme, ndërsa dështimet e saj kanë qenë te dukshme.
Në përgjithësi, Macron, ashtu si presidentët francezë historikisht, ka kërkuar rritjen e bashkëpunimit të BE-së për mbrojtjen dhe sigurinë.
Kohët e fundit, logjika për autonominë strategjike evropiane është përqendruar në pasigurinë e krijuar nga një Shtetet e Bashkuara jo të besueshme dhe një Kinë pretenduese.
Për të arritur interesat e saj në këtë peizazh konkurrues ndërkombëtar, BE duhet të bashkohet, por edhe të pajiset me mjetet e kërkuara.
Marrëveshja historike e borxhit kolektiv të BE-së i siguron asaj mjete për të riparuar dëmin ekonomik të pandemisë koronavirus, dhe ajo do të shtojë një tjetër shtresë me tulla në ndërtimin e Evropës.
Por, riparimi nuk është e njëjta gjë me mbrojtjen, dhe marrëveshja e buxhetit shmang kërcënimet dhe sfidat në të ardhmen. Edhe një herë, një copë rrugë është shtruar, pa s’dihet ku çon rruga përfundimisht.
Judah Grunstein
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Evropa heq dorë nga “Marrëveshja e Shengenit”?
Momenti i Hamiltonit, Plani Marshall apo Marrëveshja e Re?
