Rusia ka njoftuar se dëshiron paqe në Libi, sipas Ministrit të Jashtëm Sergei Lavrov. Ai u tha gazetarëve se Rusia po punon me Turqinë në një marrëveshje të menjëhershme të armëpushimit.
Përkushtimi i Rusisë për procesin është megjithatë i diskutueshëm. Njoftimi i Lavrov pasoi shtyrjen në fundjavë të bisedimeve të nivelit ministror për armëpushimin.
Megjithë mohimet ruse se grupi është një krah i shtetit, Presidenti turk Rexhep Tajip Erdogan ka thënë se Rusia po administronte konfliktin në Libi në “nivelin më të lartë”.
Përveç trupave tokësore, Rusia ka dërguar mbështetje ajrore për rebelët libianë.
Ekziston një histori pas taktikës së Rusisë për përfshirjen ushtarake në luftëra civile, ndërsa gjithashtu luan paqebërës.
Trupat ruse luftuan Moldavinë në fund të viteve 1980 ndërsa filluan një proces paqeje. Në vitet 1990, trupat ruse mbështetën një pushtim armen të Azerbajxhanit dhe më pas bëri thirrje për armëpushim.
Në vitet 2000, Rusia mbështeti shkëputjen e Abkazisë dhe Osetisë së Jugut nga Xhorxhia ndërsa kryesonte bisedimet e paqes.
Pas konfiskimit të Krimesë nga Rusia dhe mbështetjes së saj të fshehtë të secesionistëve në Lindjen e Ukrainës, Rusia bëri thirrje për paqe.
Kohët e fundit, me trupat ruse që ndërhynin ashpër në Siri, Kremlin ra dakord për armëpushim. Për të cituar Gjeneralin Joseph Votel, komandant i Komandës Qendrore të Sh.B.A-së (CENTCOM), Rusia vepron si arsonist dhe zjarrfikës.
Asnjë nga këto armëpushime nuk ka rezultuar në paqe. Në rastin më të mirë, konfliktet janë “të ngrira”; në rastin më të keq, ende vazhdon.
Rezultati përfundimtar ka qenë institucionalizimi i një prani ushtarake ruse në të gjithë rajonin.
Siria i ka dhënë Rusisë një shtrirje në bazën e saj detare në Tartus, përfshirë ekstraterritorialitetin.
Një prani e gjerë ushtarake ruse në Libi e vendos Evropën Jugore në distancën e habitshme të krahut të Kremlinit.
Duke mos qenë e kënaqur të kërcënojë vendet evropiane me ndërprerje të energjisë (2006 dhe 2009, për mosmarrëveshjet mbi çmimet me Ukrainën), Rusia tani mund të kërcënojë krahun jugor të NATO-s ushtarakisht.
Shtetet e Bashkuara dhe aleatët e saj të NATO-s duhet të alarmohen për këto zhvillime.
Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, Jens Stoltenberg ka deklaruar se aleanca është e gatshme të ofrojë mbështetje për qeverinë Libiane, por vetëm anëtarja e NATO-s Turqia ka rritur mbështetjen e saj ndaj Qeverisë së Unitetit Kombëtar të njohur ndërkombëtarisht.
Si kthim, qeveria nënshkroi një marrëveshje me Ankara duke i dhënë Turqisë të drejtat e shpimit në Mesdheun lindor.
Shtetet e Bashkuara janë të angazhuara për një Evropë që është “e lirë dhe e pandarë”. Sidoqoftë, Rusia ka rritur ndikimin e saj në vendet nga Afganistani në Libi.
Populli Amerikan është i lodhur nga luftërat e pafund me qëllime të paqarta, por SHBA duhet të paktën të angazhohen diplomatikisht dhe ekonomikisht për të arritur qëllimet e përshkruara në Strategjinë e saj të Sigurisë Kombëtare.
Çdo gjë mund të çojë në zvogëlimin e vazhdueshëm të ndikimit amerikan, një humbje të aleatëve dhe partnerëve tregtarë që kërkojnë tregje të tjera.
Koha është luksi që Washingtoni nuk e ka më.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Pse Trump po e lejon Putinin të vazhdojë lojërat e veta?!
Pse Amerika po e lejon Rusinë të ndërhyjë në punët e saj?
Putin: Mund ta përsërisim krizën e Kubës
