Sipas shkencëtarëve testi kryesor i përdorur për të diagnostikuar koronavirusin, është aq i ndjeshëm sa mund të jetë marrja e fragmenteve të viruseve të vdekur nga infeksionet e vjetra. Shumica e njerëzve janë infektivë vetëm për rreth një javë, por mund të dalin pozitivë më pas.
Studiuesit thonë se kjo mund të çojë në një mbivlerësim të shkallës aktuale të pandemisë.Por disa ekspertë thonë se është e pasigurtë se si mund të prodhohet një test i besueshëm.
Carl Heneghan, një nga autorët e studimit, tha në vend që të jepte një rezultat “po / jo” bazuar në faktin nëse zbulohet ndonjë virus, testet duhet të jenë të përcaktuara në mënyrë që sasi shumë të vogla të virusit të mos shkaktojnë një rezultat pozitiv, kur në të vërtetë nuk është koronavirus.
Ky është një problem për të cilin jemi njohur që nga fillimi dhe edhe një herë ilustron pse të dhënat për Covid nuk janë aspak të përsosura.
Por çfarë ndryshimi bën?
Kur virusi u shfaq për herë të parë ndoshta shumë pak, por sa më shumë që zgjat pandemia aq më i madh është efekti. Stuhia e informacionit rreth testimit dhe numrit R (koeficienti se sa persona infekton një person pozitiv), krijon konfuzion.
Atje ku ka shpërthime lokale, sistemi shëndetësor në përgjithësi duket se po arrin sukses në frenimin e tyre. Dhe kjo vjen pas lehtësimit të masave gjatë verës. Sigurisht, pyetja e madhe është se çfarë ndodh më pas, me shkollat e hapura dhe ardhjen e dimrit.
Si diagnostikohet Covid?
Testi i shtupës PCR, metoda standarde diagnostike ,përdor kimikate për të amplifikuar materialin gjenetik të virusit në mënyrë që të mund të studiohet. Mostra juaj e testit duhet të kalojë nëpër një numër “ciklesh” në laborator para se të rikuperohet mjaftueshëm virusi. Vetëm sa mund të tregojnë se sa është virusi qoftë fragmente të imëta apo virus të plotë.
Kjo nga ana tjetër duket të jetë e lidhur me sa ka të ngjarë të jetë infektues virusi, pasi testet që duhet të kalojnë nëpër më shumë cikle ka më pak të ngjarë të riprodhohen kur kultivohen në laborator.
Rreziku i një tamponi që del pozitiv gabimisht
Por kur bëni një test të koronavirusit, merrni një përgjigje “po” ose “jo”. Nuk ka tregues se sa virus ishte në mostër, ose sa ka të ngjarë të jetë një infeksion aktiv.
Një person që derdh një sasi të madhe të virusit aktiv dhe një person me fragmente të mbetura nga një infeksion që është pastruar tashmë, do të merrte të njëjtin rezultat të testit.
Por Heneghan, akademiku i cili vuri re një çudi në mënyrën se si regjistroheshin vdekjet, gjë që bëri që Anglia të reformonte dhe sistemin e saj në Shëndetin Publik, thotë se provat tregojnë se infektiviteti i koronavirusit duket se bie pas rreth një jave.
Ai shtoi se ndërsa nuk do të ishte e mundur të kontrollohej çdo test për të parë nëse kishte virus aktiv, kjo mund të zvogëlonte mundësinë e rezultateve false, nëse shkencëtarët mund të punojnë me një kujdes më të madh.
Kjo mund të parandalojë që njerëzit të marrin një rezultat pozitiv, bazuar në një infeksion të vjetër.
Heneghan thotë që kjo do të ndalonte njerëzit që të qëndronin në karantinë ose të gjurmohen si raste kontakti pa pasur nevojë dhr do jepte një pamje të qartë të shkallës së pandemisë.
Heneghan po punon me laboratorë për të zvogëluar rrezikun e pozitivitetit të rremë, përfshirë këtu edhe se ku duhet të vendoset “pragu i ciklit”, ose pika e që përcakton virusin.
Por kishte shumë komplete provash të ndryshme në përdorim, me pragje dhe mënyra të ndryshme të leximit, gjë që e bënte të vështirë sigurimin e një pike përcaktuese në tampon që tregon Covid-19
Francesco Venturelli, një epidemiolog në rajonin italian të Emilia-Romagnas, i cili u godit rëndë nga virusi në mars, thotë se nuk kishte “siguri të mjaftueshme” për sa kohë virusi mbetej infektues gjatë periudhës së rikuperimit.
“Disa studime të bazuara në virulencën e virusit, treguan se rreth 10% e pacientëve kishin ende virus të qëndrueshëm pas tetë ditësh”, tha ai.
Por, ndërsa largoheni nga piku i epidemisë, ky fenomen zvogëlohet.
Peter Openshaw në Kolegjin “Imperial” në Londër tha se PCR ishte një “metodë shumë e ndjeshme e zbulimit të materialit gjenetik viral të mbetur.
“Kjo nuk është provë e infektivitetit. Por konsensusi klinik ishte që pacientët “nuk kishin shumë të ngjarë të ishin infektues përtej ditës së 10 të sëmundjes,” u shpreh Openshaw.
BB-Si
