Ndryshimet në kushtetutën ruse të miratuara më parë këtë vit lejojnë Vladimir Putin të mbetet president edhe në të 80-at e tij.
Ndërsa ai ka konsoliduar pushtetin në vend, një nga ngjarjet pak të vërejtura të vitit ka qenë paaftësia e autoritarit për të ndaluar çrregullimin në vendet afër Rusisë.
Në 2005 Putin tha “shkatërrimi i Bashkimit Sovjetik ishte katastrofa më e madhe gjeopolitike e shekullit”.
Më shumë se një dekadë më vonë, ish-oficeri i KGB mendoi që nëse do të kthehej në kohë, ai do të parandalonte kolapsin e vitit 1991. BRSS nuk po kthehet, por Federata Ruse ende përpiqet të ruajë stabilitetin në “lagjen” e saj përmes lidhjeve të thella ekonomike, ushtarake dhe kulturore me ish-Republikat Sovjetike.
Ky projekt nuk ka shkuar mirë, madje edhe në vendet që përgjithësisht e shikojnë Moskën në mënyrë të favorshme.
Dhimbja e fundit e kokës vjen nga aleati rus Kirgistani. Partitë e opozitës akuzuan elitat në pushtet për mashtrim të votuesve pas zgjedhjeve parlamentare të 4 tetorit dhe kaosi vazhdoi edhe pasi rezultatet u anuluan javën e kaluar.
Presidenti Sooronbai Jeenbekov njoftoi dorëheqjen e tij të enjten. Nacionalisti Sadyr Japarov, i sapoardhur nga burgu, është bërë kryeministër dhe president i përkohshëm. Por një zëdhënës i Kremlinit tha të enjten se Rusia do të ndërpresë mbështetjen ekonomike për Bishkek.
Putin ka arsye të shqetësohet për paqëndrueshmërinë në vendin e pasur me burime, i cili pret një bazë ajrore ruse të rëndësishme strategjike.
Rusia gjithashtu ka parë që roli i saj tradicional zvogëlohet në konfliktin midis ish-shteteve Sovjetike, Azerbajxhanit dhe Armenisë.
Qindra janë vrarë që kur vendet nisën luftimet në 27 shtator. Rusia nuk ka pranuar të mbrojë Armeninë plotësisht dhe dëshiron të shohë një fund të luftimeve, por Turqia ka përkeqësuar situatën.
Ngjarjet e fundit në Bjellorusi tregojnë gjithashtu kufijtë e fuqisë ruse.
Perspektiva është më e zymtë në vendet që tashmë janë kthyer kundër Moskës. Ndërhyrja ushtarake e Rusisë e transformoi Ukrainën në një armik. Putin nuk ka arritur të përfundojë një marrëveshje paqeje me Presidentin ukrainas Volodymyr Zelensky për t’i dhënë fund luftës së kushtueshme në Ukrainën Lindore.
Putin e ka fajin vetë për këtë.
Sundimi i tij shtypës dhe korruptiv ka penguar rritjen ekonomike. Kjo e bën Kinën një partner ekonomik më tërheqës, veçanërisht në Azinë Qendrore. Madje edhe Turqia në luftë mund të përballojë të konkurrojë me Rusinë ushtarakisht.
Sanksionet nuk japin rezultate të menjëhershme, por izolimi ekonomik i Rusisë që nga pushtimi i saj i vitit 2014 në Ukrainë ka pasur pasoja. Kongresi amerikan ka pak oreks për të lehtësuar presionin mbi Rusinë.
Politika e Presidentit Trump për Rusinë është më e mirë se retorika e tij pasuese, madje edhe Joe Biden mund ta ketë të vështirë të mbetet i butë. Bashkimi Evropian javën e kaluar njoftoi disa sanksione mbi helmimin e qeverisë ruse të liderit të opozitës Alexei Navalny dhe një zyrtar i BE tha këtë muaj se sanksionet e lidhura me Ukrainën do të qëndrojnë deri në vitin 2021.
Megjithatë bisedat për ta sjellë Rusinë përsëri në vijë vazhdojnë.
Kancelarja gjermane Angela Merkel dëshiron lidhje më të ngushta ekonomike përmes tubacionit të gazit Nord Stream 2 dhe mund të kërkojë neutralitet nga Presidenti Biden, ndërsa Presidenti francez Emmanuel Macron ende mendon se mund ta bëjë Moskën një partner.
Putin do ta gjykonte Biden ashtu si bëri Barak Obama, por Biden nuk duhet të binte në të njëjtën grackë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Wall Street Journal/ konica.al
