Më 9 dhjetor, pas shumë debateve dhe mbulimit ndërkombëtar të shtypit, qeveria franceze i propozoi një projektligj parlamentit i krijuar për të frenuar atë që ai e quan “separatizmi islamik”.
Në janar, ligjvënësit do të debatojnë dhe ka të ngjarë të miratojnë një version të afërt me atë të paraqitur nga qeveria.
Ky projektligj i ri ka shkaktuar reagim të ashpër jashtë vendit, ku përpjekjet e Presidentit Emmanuel Macron për të kundërshtuar ekstremizmin islamik kanë çuar në shumë komente armiqësore (dhe nganjëherë të keqinformuara).
Një debat i shëndetshëm duhet të fillojë me disa realitete të ashpra.
Macron dhe qeveria bënë një dallim të qartë midis shumicës së muslimanëve, duke vëzhguar në mënyrë paqësore besimin e tyre dhe një pakice islamike duke mbështetur një projekt radikal politik.
E vërteta është se Franca, e kapur kohët e fundit nga një varg sulmesh terroriste, po përpiqet të mbështesë parimet e saj demokratike dhe laike kundër një ideologjie joliberale.
Kjo nuk është vetëm një frikë abstrakte.
Ashtë një reagim ndaj një realiteti të përditshëm që qytetarët francezë, pavarësisht nga përkatësia e tyre politike ose fetare, po përjetojnë në jetën e tyre.
Çfarë do të thotë mbrojtja e këtyre parimeve në Francën e vitit 2020?
Lufta kundër separatizmit përfshin rivendosjen e parimeve të barazisë dhe mosdiskriminimit në lagje, shpesh në periferi të qyteteve kryesore, ku autoritetet franceze dhe shërbimet publike kanë dështuar për shumë kohë për të pohuar praninë e tyre.
Pedagogët, studiuesit dhe gazetarët kanë dhënë alarmin për vite me radhë.
Kjo është arsyeja pse një sondazh tregoi kohët e fundit se më shumë se 80 përqind e francezëve konsideruan se “sekularizmi është në rrezik” dhe se “Islamizmi i ka shpallur luftë kombit dhe Republikës”.
Kjo nuk është ndonjë manovër politike nga Macron, siç kanë argumentuar disa.
Përkundrazi, është pikërisht e djathta ekstreme që refuzon të pranojë dallimin midis Islamit dhe këtyre manifestimeve radikale politike.
Kritikët duhet të ofrojnë përgjigje për të njëjtat pyetje konkrete me të cilat janë ballafaquar qytetarët francezë për dekada.
A duhet që kryetarët e bashkive të pranojnë orë të veçanta për gratë në pishinat publike? A duhet të lejohen studentët të refuzojnë të marrin pjesë në klasat për Holokaustin ose biologjinë? Po poligamia – a duhet toleruar? Apo martesa të detyruara?
Ligji aktual është hartuar për të zgjidhur pikërisht këto çështje.
Mjekët të gatshëm të sigurojnë “certifikata virgjërie” para dasmave do të ndiqen penalisht.
Ata që bëjnë kërcënime ndaj nëpunësve civilë në emër të fondamentalizmit fetar përballen me dënime më të ashpra.
Ky projekt-ligj rezulton nga konsultat disa mujore me përfaqësuesit myslimanë francezë të cilët ndajnë shumë nga këto shqetësime.
Në një deklaratë të fundit, Mohammed Moussaoui, kreu i organizatës udhëheqëse myslimane të Francës, shprehu keqardhje për këtë separatizëm si “një realitet me të cilin duhet të përballet”.
Macron kishte të drejtë të thoshte”na turpëroni”.
Qeveria ka njoftuar përpjekjet për të promovuar “barazinë e shanseve” në arsim në muajt e ardhshëm.
Ashtu si në Shtetet e Bashkuara, parimet e neutralitetit dhe universalizmit të Francës shpesh mbeten një ideal i parealizuar.
Megjithatë, përpjekjet e tanishme të qeverisë janë pikërisht për t’i bërë ato parime një realitet për ata që ndalohen nga një pakicë ekstremiste.
Franca pret sot komunitetet më të mëdha myslimane dhe hebreje në Evropë.
Ka qenë një vend mikpritës i imigracionit për më shumë se një shekull për shumë (përfshirë familjen time).
Në vitet e fundit, një elitë e re politike, ekonomike, kulturore franceze është shfaqur nga këto breza emigrantësh, disa pretendojnë besimin e tyre musliman, të tjerët preferojnë të jetojnë pa të.
Kritikët me qëllim të mirë, të cilët kujdesen për integrimin dhe tolerancën në Republikën Franceze, duhet të ndihmojnë ata zëra, jo ata që po përpiqen t’i mbysin ata.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
