Në një referendum katër muaj më parë, italianët votuan për të shkurtuar numrin e anëtarëve të parlamentit nga 945 në 600. Mbështetja masive për këtë iniciativë ishte një dënim i ashpër i klasave politike të Italisë, i parë për dekada si i lidhurme intrigat egoiste në Romë.
Tani, qeveria e kryeministrit Giuseppe Conte është në krizë. Duke tërhequr ministrat e partisë së tij nga koalicioni qeverisës i ZConte të Mërkurën, ish-Kryeministri Matteo Renzi ka injektuar pasiguri në opinionin politik pikërisht kur Italia ka shumë nevojë për një udhëheqje të qëndrueshme.
Numri kombëtar i të vdekurve nga pandemia Covid-19 kaloi 80,000 këtë javë, i dyti më i lartë në Evropë pas Mbretërisë së Bashkuar.
Ekonomia, e cila ka regjistruar pothuajse asnjë rritje për 20 vjet, u tkurr vitin e kaluar me rreth 9 përqind.
Por në vend që të marrë përsipër këto probleme, Conte tani duhet ta kthejë vëmendjen e tij në rindërtimin e qeverisë së tij dhe shumicës së saj në Senat, dhoma e sipërme e parlamentit.
Ai është thjesht i fundit nga dhjetra kryeministra italianë që kanë rënë pre e intrigave politike në epokën e pas 1945.
Lajmi i mirë për Italinë është se një përsëritje e trazirave që shpërtheu në 2018 nuk ka gjasa.
Në atë kohë, tregjet financiareu zhytën në një panik të shkaktuar nga propozimet ekonomike të qeverisë së ardhshme, të përbërë nga Lëvizja anti-themeluese Pesë Yjet dhe Lidhja e së djathtës.
Tani, Italia gëzon mbrojtjen e masave emergjente të Bankës Qendrore Evropiane dhe shpreson të ringjallë ekonominë me fondin e rimëkëmbjes pandemike të 750 miliardë eurove të BE-së.
Për më tepër, manovrat e Renzi nuk mund të çojnë në krijimin e një koalicioni të ri, si në vitin 2019, e lëre më të detyrojë zgjedhje të parakohshme.
Të gjithë politikanët janë të vetëdijshëm se, për shkak të referendumit të vitit të kaluar, legjislatura tjetër nuk do të ketë hapësirë për shumë prej tyre.
Për ata që janë të përjashtuar, përfitimet dhe privilegjet që e bëjnë një karrierë parlamentare kaq tërheqëse në Itali nuk do të jenë më.
Nëse është kështu, Italia do të jetë e lirë të përqendrohet në përparësinë e saj më të lartë: zbatimin efikas të një plani rikuperimi të ndërtuar mbi pjesën e Italisë në fondet e BE-së.
Kjo arrin në rreth 200 miliardë euro, ose 10 përqind e produktit të brendshëm bruto, të shpërndarë në pesë vjet.
Sidoqoftë, perspektiva këtu nuk është aq premtuese.
Detyra është të sigurojmë që fondet e BE-së të shkojnë në projekte që rrisin produktivitetin italian si dhe në përmirësimin e administratës publike dhe sistemit të drejtësisë.
Partnerët e Italisë në BE e dinë shumë mirë për këto mangësi. Larg nga kënaqësia e intrigave, politikanët e Italisë duhet të përqendrohen në përdorimin sa më të mirë të fondeve të BE-së.
Nëse ata dështojnë, zhgënjimi me Italinë vetëm do të rritet në pjesën tjetër të Evropës.
Përkthyer dhe përshtatur nga Financial Times/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
BE po luan dhe zjarrin dhe ky është shansi i fundit!
Kush do të dalë dhe kush do të mbetet në izolim?
Evropa të përgatitet, rikthehet “stuhia” Salvini
