Duke pasur parasysh sjelljen e Presidentit Trump që nga zgjedhjet, në veçanti duke inkurajuar sulmin e mbështetësve të tij në Kapitolin e SHBA, administrata e ardhshme e Biden mund të tundohet të hedhë poshtë politikat e Trump.
Por një refuzim me shumicë do të ishte një gabim.
Për shembull, elementet e politikave të Trump ndaj Kinës, jashtëzakonisht ia vlen të ruhen.
Trump publikoi një dokument pjesërisht të deklasifikuar nga Shkurt 2018 me titull “SHBA Korniza Strategjike për Indo-Paqësorin.”
Ky dokument dhe puna bashkëpunuese në të gjithë qeverinë e SHBA gjatë vitit që i parapriu, ndikoi në ndryshimin më domethënës në politikën e jashtme të SHBA që nga fundi i Luftës së Ftohtë.
Ndryshimi ishte vonuar shumë, sepse politika e SHBA midis fundit të Luftës së Ftohtë dhe 2017 ishte bazuar në një supozim të gabuar: se Kina, pasi ishte mirëpritur në rendin ndërkombëtar, do të luante sipas rregullave dhe do të liberalizonte ekonominë e saj dhe, në fund formën e saj të qeverisjes.
Në vend të kësaj, Partia Komuniste Kineze ndoqi një axhendë gjithnjë e më agresive, duke shfrytëzuar politikën e bashkëpunimit dhe angazhimit të Shteteve të Bashkuara.
Pa dyshim që administrata e Biden do të shohë mënyra për të përmirësuar kornizën strategjike që kemi hartuar, por vazhdimësia me qasjen është thelbësore.
Këshilltarët e politikave të Presidentit të zgjedhur Joe Biden mund të forcojnë kornizën duke korrigjuar tre keqkuptime të zakonshme në lidhje me të.
E para është se agresioni aktual kinez ka rezultuar nga tensionet SHBA-Kinë ose është një përgjigje ndaj përshkrimit të administratës Trump për Kinën si një rival i SHBA.
Ky është një keqlexim, që rezulton nga narcizmi strategjik – një mendjemadhësi arrogante se udhëheqësit e CCP nuk kanë aspirata, nuk kanë vullnet përveç në reagimin ndaj Shteteve të Bashkuara.
Edhe një studim i përciptë i veprimeve të fundit të CCP tregon se sa i gabuar është ai pikëpamje.
Merrni parasysh shtypjen e qëllimshme të Kinës të informacionit në lidhje me shpërthimin e koronavirusit dhe përndjekjen e saj të mjekëve dhe gazetarëve që u përpoqën të paralajmëronin botën.
Kohët e fundit, CCP është përpjekur të hedhë përgjigjen e saj ndaj pandemisë në një dritë heroike – edhe kur Pekini i dha dënim ekonomik Australisë për shkak të temeritetit për të propozuar një hetim mbi origjinën e virusit.
Administrata e Biden duhet të fillojë rishikimin e politikës së saj në Kinë duke njohur që Shtetet e Bashkuara nuk kanë shkaktuar agresion të CCP dhe se agresioni i CCP nuk është vetëm një problem i SHBA.
CCP është një kërcënim për botën e lirë: Zgjedhja për kombet e tjera nuk është midis Uashingtonit dhe Pekinit, por midis sovranitetit dhe servitutit.
Keqkuptimi i dytë është se Shtetet e Bashkuara kanë shmangur bashkëpunimin ndërkombëtar për t’iu kundërvënë agresionit të CCP në favor të një qasjeje “Amerika e vetme”.
Keqkuptimi i tretë është se konkurrenca e SHBA me Kinën është e rrezikshme apo edhe e papërgjegjshme për shkak të “Kurthit të Thukididit”, një term i krijuar për të shprehur gjasat e konfliktit midis një fuqie në rritje (Kina) dhe një fuqie që pretendohet të jetë në rënie (Shtetet e Bashkuara).
CCP shfrytëzon perceptimet e kurthit duke fajësuar Shtetet e Bashkuara.
Pekini nuk është agresiv në këtë përrallë, ai thjesht mbron njerëzit kinezë.
Mënyra që Shtetet e Bashkuara të shmangin grackën nuk është as të tërhiqen drejt konfrontimit dhe as të qëndrojnë pasiv.
Konkurrenca transparente, siç përshkruhet në strategjinë Indo-Paqësor, mund të parandalojë përshkallëzimin e panevojshëm – dhe mund të nxisë bashkëpunimin me Kinën, jo të heqë dorë nga ajo.
Administrata e Biden-it duhet të jetë e sigurt në aftësinë e botës së lirë për të konkurruar në mënyrë efektive me CCP dhe modelin e tij autoritar, merkantilist.
Është në dorën e tyre për të punuar me partnerët për të mbrojtur botën e lirë nga agresioni i Partisë Komuniste Kineze.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al