Presidenti i ri po tenton të veprojë me shpejtësi, por kjo do të ndajë SHBA-në. Këtë herë, Joe Biden është më pak sentimental se audienca e tij. Përurimi i presidentit amerikan javën e kaluar solli një hov mediatik që mungonte që kur një demokrat drejtoi për herë të fundit Shtëpinë e Bardhë.
Një entuziazëm i tillë i presidentit të, i administratës së tij dhe i mbështetësve ka dy problematika:
Njëra është që konfirmon dyshimet e amerikanëve konservatorë. Pamja e tyre e elitës liberale kundër njerëzve është e gabuar dhe e rrezikshme.
Problemi tjetër është ngritja e shpresave të pamundura. Liberalët brohorisnin thirrjen e Biden për unitetin kombëtar. Ata gjithashtu festuan vizionin e tij të ndryshimit progresiv. Është e nevojshme vetëm që të përmenden këto dy projekte për të bërë të qartë papajtueshmërinë e tyre. Nëse Biden do të jetë presidenti më i majtë që nga vitet 1960, disa komentues, duke peshuar politikat e tij, thonë se ai do të tjetërsojë Republikanët dhe do të ndajë SHBA-në.
Nëse, në përputhje me karrierën e tij të deritanishme, bashkimi kombëtar është ëndrra më e lartë, atëherë ai duhet të humbasë ose të zbehë shumë nga programi i tij i brendshëm.
Të jemi të qartë, të dyja zgjedhjet janë të vlefshme. Por do të ketë një zgjedhje. Nuk do të ketë diçka të tillë si radikalizmi bipartizan.
Për një kuptim të paprekshmërisë së republikanëve, merrni parasysh, nëse mund ta duroni, arkanën e Senatit. Mitch McConnell, udhëheqësi dinak i partisë atje, dëshiron që demokratët të angazhohen për ruajtjen e materialit filibuster (fjalim shumë i gjatë në Senat që bëhet me qëllimin që të shtyhet aprovimi i ndonjë ligji).
Pa sigurime mbi këtë shtresë, e cila në mënyrë efektive kërkon fatura jo-financiare për të fituar një supremazhoritet, ai kërcënoi të mbante lart mocionin që i jep efekt të plotë kontrollit të dhomës së demokratëve. Kjo do të thotë, ai përdori mjete kundër-maxhoritare (shtyrjen e një Senati Demokratik) për qëllime kundër-maxhoritare (filibuster).
Kjo shkelje erdhi pas një disfate elektorale, që pasoi me një rrethim të Kapitolit në të cilin republikanët ishin bashkëpunëtorë.
Nëse ky ëstë qëndrimi republikan tani, imagjinoni atë vitin e ardhshëm, kur administrata e re të jetë stabilizuar dhe kur epoka e Trump të ketë përfunduar. Ose edhe muajin tjetër, kur Senati do të gjykojë ish-presidentin për nxitje të kryengritjes.
Jo vetëm që nuk do të ketë ndihmë republikane në zgjerimin e shtetit, por një tjetër parti edhe më e ashpër se më parë pritet të mëkëmbet.
Por nëse kemi mësuar ndonjë gjë në vitet e fundit, është se një pakicë e egër mund të dëmtojë një komb. Ata që e nxisin presidentin e ri të veprojë shumë dhe shpejt, duhet ta dinë se në këtë mënyrë ai do të rrëzojë premtimin e tij për ruajtjen e paqes qytetare dhe për sigurimin e bashkimit të kombit.
Rasti më i mirë i së majtës kundër kandidaturës së Biden ishte gjithmonë taktik, jo ideologjik. I tillë është besimi i tij në mirëbesimin e kundërshtarëve të tij, se ai do të ishte mishi i lehtë për ta. I tillë është angazhimi i tij për unitetin e Amerikës, sa që ai do të preferonte një presidencë të qetë sesa të kthehej në një president aktiv në provokimet e tij.
Platofrma në të cilën Biden kandidoi dhe vazhdon të mbështesë tregon krejt tjetër. Katër vitet e ardhshme varen nga Biden nëse do jetë i guximshëm apo i butë në qëndrimin e tij.
“Me unitet mund të bëjmë gjëra të mëdha”, thotë presidenti, në një linjë që nuk është më e saktë për ëmbëlsinë e saj. Por duket se shumë gjëra të mëdha janë bërë edhe pa unitet, p.sh rasti i luftimit të pandemisë së Covid-19.
Nuk ka asnjë mënyrë harmonike për llojin e shoqërisë që demokratët dëshirojnë të ndërtojnë. Pas viteve të drejtimit të Trump, ata kanë të drejtë të tallen me perspektivën e unitetit ose perspektivën e reformës.
Përkthyer dhe përshtatur nga Financial Times/ F.H, Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Përse janë të rëndësishme 100 ditët e para të detyrës?
