Fati e bëri Donald Trump një miliarder të llojeve të ndryshme me një hile për të vendosur emrin e tij në shishe vodka dhe kazino, për t’u pasuruar përmes falimentimeve dhe borxheve, për të magjepsur tabloidet.
E megjithatë, përkundër gjithë kësaj, Manhattan duket se ka mbetur i pa impresionuar.
Ajo që filloi si farsë po mbaron si tragjedi.
Fati me të vërtetë i kaloi pritshmëritë kur e bëri atë president të Shteteve të Bashkuara.
Nga ky kulm i arritjeve ai ishte në gjendje të shikonte një botë të cilës ai nuk i përkiste.
Sulmi ndaj Kapitolit të SHBA-së, mbase i kënaqshëm si hakmarrje, ishte akoma një llogaritje serioze e gabuar.
Trump i tha turmës së tij edhe një herë se ai ishte mashtruar nga rizgjedhja, pastaj i dërgoi ata në Kapitol ku disfata e tij po zyrtarizohej dhe finalizohej në respekt të ligjit dhe traditës, dy burime zemërimi që kishin e bezdisur që kur ai për herë të parë vuri këmbën në Zyrën Ovale.
Sulmi nuk shprehte gjë tjetër veç zemërimit.
Për të ditur se çfarë nënkuptonte ky vandalizëm, kërcënim, përdhosje, do të jetë e rëndësishme të dimë se kush ishin autorët e krimit, çfarë jetësh ata lanë mënjanë për të ardhur në Uashington dhe për të vënë në skenë këtë zemërim.
Motivet e tyre përmblidhen në fjalën Trump, ata identifikohen me tërbimin që qëndron pas talljes dhe ngacmimit të tij.
Gjithmonë ka njerëz të tillë, dhe tani ata mund ta gjejnë njëri-tjetrin në internet.
Vajtimet dhe ankesat e Trump, thirrjet dhe bekimet, çdo impuls i dhembshurisë gëlltitet në nevojën e tij. Ai nuk e filloi këtë plagë të keqardhjes për veten, por ai është mishërimi i saj, apoteoza e saj.
Traditat e këtij vendi u ndërtuan mbi vetëpërmbajtjen.
Për të mbrojtur kushtetutën, duhet të respektosh një kod të ligjit që kufizon ligjin, respektimin e fesë, fjalës, shtypit, asamblesë paqësore.
Këto janë pikërisht gjërat që, historikisht, qeveritë i kanë kontrolluar.
Kushtetuta është një kryevepër.
Në rastin më të mirë, kjo mban një sistem kontrolli dhe ekuilibri, të vetëpërmbajtjes dhe të përmbajtjes reciproke.
Aktualisht, ne po kujtohemi se sistemi ynë varet nga gatishmëria e gjysmës, shpesh më shumë se gjysma e elektoratit për të pranuar legjitimitetin e një qeverie që ata nuk e zgjodhën.
Zgjedhja e Linkolnit është një provë e madhe e katastrofës që mund të vijë kur legjitimiteti nuk pranohet.
Konsideratat e këtij lloji duhet të kontrollojnë interesin personal dhe inatin.
Të krahasosh ekstremistët tanë me fashistët e hershëm evropianë është e drejtë, deri në një pikë.
Ata përdorën banda banditësh për të terrorizuar dhe vrarë gazetarë dhe zyrtarë civilë, për të bërë një vend për veten e tyre në mendjen e publikut, ku ata mbollën idenë se ata ishin francezët dhe gjermanët e vërtetë. Ata pretenduan të flisnin dhe vepronin nga një lloj vërtetësie që anulonte ligjin dhe arsyen
. Trump u thotë turmave të tij, “Ju jeni njerëzit e vërtetë, ju jeni njerëzit që ndërtuan këtë vend.”
Epo, Trump do të shijojë dallimin e një fajësimi të dytë.
Ai ka rënë në kurthet e Uashingtonit. Megjithatë, ai nuk është pa miq.
Ka Rudy Giuliani dhe mijëra të tjerë. Ata mund të futen në dhomën e Senatit, por kurrë nuk do të hedhin një hap në Mar-a-Lago.
Marilynne Robinson është një romanciere dhe eseiste Amerikane. Libri i saj i fundit është Jack
Përkthyer dhe përshtatur nga The Guardian/ konica.al
