Rreth javës së 33-të të shtatzënisë ,Sofia ndihej aq shumë e lodhur sa flinte ulur. Tri ditë më vonë, ajo u zgjua me rrahje zemre dhe shqetësime në gjoks.
Mjeku sugjeroi që ajo të vlerësohej në spital.
“Ne nuk menduam se ishte diçka serioze,” tha burri i saj,Samueli. “Ne po flisnim se ku do të hanim më pas.”
Ritmi i zemrës së Sofias ishte shumë i shpejtë, kështu që mjekët urdhëruan një serum IV me ilaçe. Punonjësit e spitalit e zhvendosën atë në dhomën e urgjencës në rast se do të kishin nevojë të bënin një operacion cezarian. Askush nuk përmendi shqetësime për zemrën.
Mjeku pasi vuri re së Sofia kishte temperaturë shumë të lartë bëri thirrje për ndihmë.
“Foshnja duhet të dalë tani”, tha mjeku.
Brenda pak minutash, lindi një vajzë. Ajo nuk kishte puls në fillim por u stabilizua shpejt.
Ndërsa Samueli ndoqi infermieren që po conte vajzën në njësinë e kujdesit intensiv neonatal, ai dëgjoi “kodin blu” të lajmëruar tre herë. Gruaja e tij ishte në arrest kardiak.
Shkoi menjëherë në urgjencë dhe pa që Sofia ishte vërtetë në gjendje kritike.
“E ndjeva gjakun të më vërshonte nëpër trup dhe thjesht po dridhesha,” tha ai. “ Të lutem Zot, mos e lejo të ndodhë kjo “-thoja me vetë.
Mjekët e stabilizuan Sofian dhe i qepën barkun. Ndërsa mendoi se gjendja u qetësua Samueli filloi të kontaktojë familjen. Ai po fliste me nënën e tij kur dëgjoi përsëri “kodin blu”.
Mushkëritë e Sofias u mbushën me lëng. Zemra e saj po punonte vetëm në 10% të funksionit normal. Ajo kishte nevojë për më shumë kujdes sesa mund të siguronte spitali. Kështu, të nesërmen në mëngjes, personeli i spitalit e lidhi me një makineri që pomponte dhe oksigjenonte gjakun jashtë trupit të saj, duke lejuar që zemra dhe mushkëritë të pushonin.
“Ishte një tmerr i vërtetë”, tha Samueli. “Nga Sofia, të gjitha ishin lajme të këqija, por me foshnjën, ishte më shpresëdhënëse.”
Pas një jave, ende në makinerinë e zemrës dhe mushkërive – Sofia u transferua në një spital tjetër , ku mjekët menduan ta vendosnin atë në listën e transplantimit të zemrës. Së pari, ata u përpoqën ta shkëpusnin nga makineria. Përfundimisht, ajo tregoi shenja të rikuperimit.
“Ata ndaluan së foluri për mundësinë e një transplantimi dhe unë u lehtësova,” tha Samueli.
Megjithëse ishte shumë e mjekuar, ajo bënte lëvizje të vogla, të tilla si hapja e syve ose tundja me kokë, para se të kthehej për të fjetur.
Njëmbëdhjetë ditë pasi lindi vajza, ekipi mjekësor i tha se ajo mund të shkonte në shtëpi për rreth një javë. Ai e ndau lajmin me gruan e tij, e cila ishte shëruar mjaftueshëm sa për të filluar të ecte.
“Ndoshta ishte thjesht një rastësi, por pas kësaj, ajo me të vërtetë filloi të përmirësohej,” tha Samueli.
Sofia doli nga spitali 19 ditë pasi lindi vajza. Ishte e dobët për muaj të tërë. Edhe tre muaj më vonë, kur u kthye në punë, ende përjetonte gulçim të rëndë dhe lodhje, duke pasur nevojë të pushonte pasi të ecte në distanca të shkurtra.
“U deshën rreth nëntë muaj pasi lindi vajza që unë të ndjehesha plotësisht e rikuperuar dhe e pavarur,” tha ajo.
Sofia, tani 31 vjeç, u diagnostikua me kardiomiopati peripartale, një formë e pazakontë e dështimit të zemrës që ndodh gjatë muajit të fundit të shtatzënisë ose deri në pesë muaj pas lindjes. Kohët e fundit, kardiologu i tha se ajo mund të ketë pasur kardiomiopati të shkaktuar nga një takikardi, një shkak i kthyeshëm i dështimit të zemrës.
Pavarësisht nga fillimi i frikshëm , vajza është e shëndetshme dhe aktive – një “fishekzjarre”, e quan Sofia.
