Shtetet Baltike dhe Polonia paralajmëruan Josep Borrell, shefin e politikës së jashtme të BE-së, kundër vizitës në Moskë në prag të burgosjes së Alexei Navalny, politikani kryesor opozitar i Rusisë. Ata kishin të drejtë. Borrell u poshtërua. Në një konferencë për shtyp Sergej Lavrov, ministri i jashtëm rus, hodhi poshtë BE si një “partner jo të besueshëm”, ndërsa Borrell qëndroi përkrah tij.
Borrell as nuk insistoi të vizitonte Navalny në burg. Ndërsa ai ishte atje, doli lajmi se qeveria ruse kishte dëbuar diplomatët nga Gjermania, Polonia dhe Suedia për të marrë pjesë në tubime pro Navalny.
Ballafaqimi me Rusinë është problemi më i ngutshëm i politikës së jashtme me të cilin përballet BE.
Është gjithashtu çështja ku blloku është më pak koherent.
Ndërsa kryeqytetet kombëtare nuk mund të bien gjithmonë dakord se si të trajtohet më mirë Kina ose sa afër qëndrimit me Amerikën, në Rusi ato janë të ndara në mënyrë të pashpresë.
Rusia mund të jetë një aleat i mundshëm ose edhe i domosdoshëm, një mundësi biznesi ose një kërcënim ekzistencial, në varësi të faktit nëse jeni në Paris, Berlin ose Varshavë.
Nocioni i politikës së jashtme të BE është i dobët në kohën më të mirë, por veçanërisht në këtë temë.
“Të gjithë e dinë që djemtë e mëdhenj janë të pavarur për çdo gjë që ka rëndësi”, thotë Radek Sikorski, ish-ministër i jashtëm polak. Dhe Rusia është ndër gjërat që kanë më shumë rëndësi.
Qëndrimet dovetike bazohen në pragmatizëm, pesimizëm dhe cinizëm.
Franca vendos strategjinë e saj akomoduese për kulturën dhe gjeografinë: Rusia është shumë e madhe për t’u shtyrë dhe shumë afër për ta injoruar.
Ajo thekson durimin dhe angazhimin – një taktikë që kritikët e etiketojnë “duke mos bërë asgjë”.
Kur bëhet fjalë për Rusinë, Emmanuel Macron, presidenti francez dyshon nëse veprimi i ashpër do të bënte shumë mirë.
Në Gjermani ekonomia tejkalon gjeopolitikën. Nord Stream 2, një tubacion që shkon nga Rusia në Gjermani, tregon strategjinë e BE.
Angela Merkel i befasoi kritikët duke mbrojtur sanksione ndaj Rusisë për veprimet e saj në Ukrainë – dhe duke u përmbajtur.
Megjithatë ajo së shpejti do të largohet. Armin Laschet, udhëheqësi i re e Bashkimit të saj Demokristian, është më i çuditshëm. Edhe sulmet e drejtpërdrejta, të tilla si hakerat rusë që hynë në kompjuterët e Bundestag në 2015, nuk arritën të ndryshonin mendimin. Për fat të keq për grupin e fajkonjve të BE-së, Franca dhe Gjermania nuk janë të vetmet. Spanja dhe Italia, vendet e tjera të mëdha të BE-së, janë po aq të butë kur bëhet fjalë për Rusinë.
Por BE-ja harron fuqinë e saj. Është një bllok prej 450 milion njerëz me një PBB që është nëntë herë më i madh se ai i fqinjit të tij rus; Ekonomia e Rusisë është pak më e madhe se ajo e Spanjës dhe më e vogël se ajo e Italisë.
Kolektivisht, vendet e BE-së shpenzojnë pothuajse tre herë më shumë se Rusia në mbrojtje. Vetëm Franca dhe Gjermania së bashku shpenzojnë afërsisht dy të tretat më shumë.
Qeveritë evropiane kanë mjetet për të mbajtur qëndrim më ë ashpër ndaj Rusisë, qofshin sanksione ndaj atyre që janë pranë Putin, ose ndalimin e Nord Stream 2. Ajo që u mungon është vullneti për t’i përdorur ato.
Kur pëllumbat qajnë
Udhëtimi fatkeq në Moskë kapërcen një periudhë në të cilën gangsterizmi i Rusisë është bërë i pamundur të injorohet.
Deri vonë, ishte e mundur të argumentohej se ishte e hapur për një marrëdhënie konstruktive me Evropën. Tani nuk është kështu. Sanksionet kërkojnë mbështetjen unanime të të gjitha qeverive, e cila është e ndërlikuar, madje edhe me legjislacionin e ri të be që e bën më të lehtë dënimin e abuzuesve të të drejtave të njeriut. Por masa të tilla kanë më shumë të ngjarë falë veprimeve të fundit të Rusisë. “Rusia është zakonisht armiku i saj më i keq,” thotë një zyrtar nga një vend lindor.
Në këtë botë, Rusia mund të jetë një anëtare e 8-të e sjellshme. Fatkeqësisht, ajo Rusi nuk ekziston.
Në vend të kësaj, fuqitë evropiane përballen me një qeveri që përpiqet të vrasë kundërshtarët e saj dhe shkatërron fqinjët e saj. Është një vend që zgjedh qëllimisht konfrontimin dhe BE – si kryeqytetet e saj kombëtare ashtu edhe institucionet e saj – duhet ta dinë këtë.
Rusia e vërtetë është shumë më afër mënyrës se si përshkruhet nga vendet lindore të BE-së sesa imazhit beninj të krijuar nga ato perëndimore.
Askush nuk mund ta detyrojë Macron të heqë dorë nga shpresa e tij se Rusia përfundimisht do të jetë një partner.
Po kështu, askush nuk mund t’i detyrojë politikanët gjermanë të pësojnë një goditje afatshkurtër ekonomike për përfitime gjeopolitike.
Por ata nuk mund të thonë se nuk u thanë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Economist/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“BE, mos lejojë Rusinë dhe Kinën të marrin Ballkanin”
“BE-ja nuk po bën garë me ndihmat për Ballkanin”
“Muaji i mjaltit” i Putinit dhe Erdoganit mbaroi!
