Ekzistojnë mjaft ngjashmëri midis presidentit rus Vladimir Putin dhe presidentit turk Rexhep Tajip Erdogan.
Të dy janë karizmatikë dhe ambiciozë, por më keq, të dy janë autokratikë.
Erdogan fitoi popullaritet në mesin e viteve 1990 kur shërbeu si kryebashkiak i Stambollit. Pas një grushti shteti në 1997, Erdogan përqafoi një formë të moderuar të sekularizmit dhe formoi Partinë për Drejtësi dhe Zhvillim në 2001.
Që nga viti 2002, AKP-ja e Erdoganit ka gëzuar sundimin e një partie dhe Erdogan ka shërbyer si president që prej 2014. Ai më parë shërbeu si kryeministër nga 2003 në 2014.
Në të kundërt, Vladimir Putin është një ish-oficer i KGB-së.
Ai shërbeu si president nga 1999 në 2008 dhe pastaj përsëri nga 2012 deri më tani. Ai më parë shërbeu si kryeministër nga 2008 në 2012. Në zgjedhjet e Marsit 2000, ai mori rreth 53 përqind të votave kur miratoi një platformë për t’i dhënë fund korrupsionit dhe për të krijuar një ekonomi të fortë tregu.
Gjatë mbretërimit të Putinit, Rusia ka rritur rolin e saj në skenën globale në një mënyrë të jashtëzakonshme.
Rusia ka përdorur avantazhet e të qenurit anëtare e Këshillit të Sigurimit të KB.
Analistja politike Tatiana Stanovaya ka shkruar, “Suksesi origjinal i Putinit ishte i rrënjosur në aftësinë e regjimit të tij për të dhënë përmirësime të qëndrueshme në standardin e jetesës ndërsa frymëzonte rusët me arritje në skenën botërore.
Tani regjimi po sundon kryesisht duke trembur njerëzit “.
Është e qartë se Turqia po qeveris edhe përmes frikës.
Si një shembull i fundit, policia përdori taktika të ashpra në shuarjen e një proteste në Universitetin Boğaziçi të Stambollit pasi qeveria e Erdogan caktoi një besnik të partisë si rektor të jashtëm.
Disa protestues u arrestuan. Që nga përpjekja për grusht shteti dhe përfundimisht e dështuar në 2016, qytetarët dhe ekspertët turq të Turqisë kanë theksuar se Turqia është bërë një shtet policor de facto.
Përveç përdorimit të frikës si një bazë për sundimin brenda vendit, si Putini, ashtu edhe Erdogan justifikojnë politikat e tyre përmes retorikës së një “kombi të madh” dhe përmes poshtërimit të Perëndimit.
Të dy udhëheqësit kanë adoptuar retorikën fetare – Islamin Suni nga Erdogan dhe Ortodoksinë Ruse nga Putini – për të fuqizuar dhe zgjatur sundimin e tyre.
Si Putini, ashtu edhe Erdogan janë përballur me kryengritje të ngjashme me sundimin e tyre.
Rusia pa protesta të mëdha në 2011 dhe si përgjigje, Putini nisi masa të ashpra kundër protestuesve. Në Turqi, në vitin 2013, protestuesit e Parkut Gezi u heshtën me forcën e policisë me mijëra njerëz të ndaluar dhe ndjekur penalisht.
Për sa i përket lirive në internet, të dy vendet ushtrojnë një censurë të gjerë.
Për shembull, në lidhje me censurimin dixhital, në fund të vitit 2020, Rusia propozoi një projektligj të ri që ofron bazën për censurimin e informacionit me rëndësi publike.
Në një mënyrë të ngjashme, Turqia ka vendosur ligje të reja për të kontrolluar mediat sociale të cilat do të rrisin shumë censurën në internet.
Një raport i përgatitur nga Prof. Yaman Akdeniz, vë në dukje se hyrja në një total prej 408,494 faqesh në Turqi u bllokua në 2019.
Për sa i përket strukturës së brendshme politike, ka disa divergjenca.
Nën sundimin e Putinit, ekziston një sistem i rëndë autoritar dhe zgjedhjet përdoren si një mjet për vendimet e Kremlinit.
Në rastin e Erdogan, legjitimiteti zgjedhor ka rëndësi, dhe pavarësisht se ka shumë defekte, sistemi politik turk është më konkurrues se ai i Rusisë.
Në fund të fundit, ajo që këta dy udhëheqës ndajnë është një vizion për vendet e tyre përkatëse që mbështeten vetëm tek ata të vendosur në majë.
Kjo është gjithashtu problematike duke pasur parasysh që asnjëri nuk ka zgjedhut një pasardhës.
Nëse tërhiqen ose vdesin papritmas në detyrë, çfarë do të ndodhte do të ishte kaosi politik dhe ekonomik.
Përkthyer dhe përshtatur nga Inernational Policy Digest/ konica.al
