Ne po jetojmë në një kohë me metafora të këqija. Gjithçka është fashizëm, ose socializëm; Gjermania e Hitlerit , ose Bashkimi Sovjetik i Stalinit. Republikanët, veçanërisht, duan që pasuesit e tyre të besojnë se Amerika është në prag të një kohe dramatike, një moment konflikti të madh si 1968 – ose ndoshta, edhe më keq, 1860.
Ironikisht, GOP me të vërtetë po replikon një parti tjetër politike në një kohë tjetër, por jo si heronjtë që ata imagjinojnë se janë. Partia Republikane është bërë, në formë nëse jo në përmbajtje, Partia Komuniste e Bashkimit Sovjetik të fund viteve 1970.
Unë tashmë mund të dëgjoj kritikat për krahasimet e padëshirueshme. Nuk dua të them që republikanët modernë amerikanë janë komunistë. Përkundrazi, dua të them që Republikanët kanë hyrë në llojin e tyre të Bolshevizmit në fazën e fundit, si anëtarë të një partie që tani është ezauruar nga dështimet e saj, cinike për ideologjinë e saj, autoritare nga refleksi, e kontrolluar si kult i personalitetit nga një i moshuar që dështon, dhe duke kërkuar për aventura të reja për të rinovuar fatin e saj.
Askush nuk mendon shumë për Bashkimin Sovjetik në fund të viteve 1970, dhe askush nuk duhet në të vërtetë. Kjo ishte një kohë e referuar nga udhëheqësi i fundit Sovjetik, Mikhail Gorbachev, si vremia zastoia – “epoka e amullisë”. Në atë pikë, Partia Komuniste Sovjetike ishte një forcë e harxhuar, dhe bindja ideologjike ishte kryesisht për gënjeshtra dhe fanatikë. Një grusht ideologësh të partisë dhe oficerëve të lartë të ushtrisë Sovjetike mund të kenë besuar ende në “Marksizëm-Leninizmin” – ndërthurjen e komunizmit aspirues për diktaturën njëpartiake – por në përgjithësi, qytetarët Sovjetik e dinin që formulimet e partisë për të drejtat nga të gjithë njerëzit ishin vetëm veshja e dritares për sundim nga një rreth i vogël pleqsh në Kremlin.
Vetë “Partia” nuk ishte një parti në asnjë kuptim perëndimor, por një mjet për një kabëll elitash, me një kult të personalitetit në qendër të saj. Udhëheqësi Sovjetik Leonid Brezhnev ishte një njeri krejtësisht mediokër, por nga fundi i viteve 1970 ai e kishte forcuar kontrollin e tij mbi Partinë Komuniste duke ngritur oportunistë dhe miq përreth tij që këmbëngulnin, publikisht dhe privatisht, që Brezhnev ishte një gjeni heroik.
Fabrikat dhe rrugët dhe madje edhe një qytet u emëruan për të dhe ai u ngrit në gradën më të lartë ushtarake të “Marshallit të Bashkimit Sovjetik”. Ai i dha vetes aq shumë nderime dhe medalje saqë, në një shaka të zakonshme sovjetike të kohës, u tha se një tërmet i vogël në Moskë u shkaktua nga pardesyja ushtarake e zbukuruar me medalje nga Brezhnev.
Udhëheqësit elitë të kësaj shoqërie gjoja pa klasa ishin plutokratë të korruptuar, një mafie e veshur me marksizëm. Partia u infektua nga karrieristët dhe kontrolli i saj i pushtetit u mbrojt nga propagandistët që përdorën fraza të tilla si “socializmi i vërtetë” dhe “imperializmi perëndimor” aq shpesh sa që pothuajse çdokush mund të shkruante një editorial në Pravda ose Yllin e Kuq thjesht duke luajtur një lloj të versionit sovjetik të Mad Libs. Lajmet ishin të kontrolluara.
Figurat Sovjetike të radios, televizionit dhe gazetave gëlonin përmes historive që ishin plotësisht të shkëputura nga realiteti, duke ekzaltuar rregullisht sukseset e bujqësisë Sovjetike edhe kur vendi u detyrua të blinte ushqime nga kapitalistët (përfshirë Amerikanët e urryer).
Anëtarët e Partisë Komuniste që vunë në dyshim ndonjë gjë, mund të denoncoheshin, ose më shumë gjasa, thjesht të pushoheshin nga puna. Ata nuk do të ekzekutoheshin – ky nuk ishte stalinizmi, në fund të fundit – por disa u lanë të kalben në errësirë në ndonjë punë të mërgimit, duke përfunduar në pension si një “Shoku Pensionist” i harruar. Marrëveshja ishte e qartë: Pomponi marrëzitë e partisë dhe shijoni jetën e mirë, ose grindeni dhe dërgohuni për të menaxhuar një bibliotekë në Kazakistan.
E gjithë kjo duhet të tingëllojë e njohur.
Partia Republikane, për vite me radhë, ka injoruar idetë dhe parimet që mbështeste dikur, deri në pikën ku konventa GOP 2020 thjesht shpërndau trillimet e një platforme dhe në vend të kësaj deklaroi se partia do jetë çfarëdo që shoku – më falni President – Donald Trump tha se ishte.
Ashtu si Brezhnev, Trump është rritur në statusin e tij për t’u bërë një figurë heroike midis mbështetësve të tij. Nëse republikanët do të krijonin gradën e “Marshallit të Republikës Amerikane” dhe do të gjenin një medalje për një “Hero të Kulturës Amerikane”, Trump do t’i kishte të dy tani.
Një GOP që dikur krenohej me debatet e tij intelektuale tani drejtohet nga formulimet e ashpra të asaj që Sovjetikët do t’i kishin quajtur “kuadrot kryesorë” të tyre, duke përfshirë rojet ideologjike si Tucker Carlson dhe Mark Levin. Ashtu si paraardhësit e tyre sovjetikë, një mori daljesh të kabllove të shurdhër dhe dogmatikë, radio-folës të zhurmshëm dhe revistave të shkruara dobët përplasin të njëjtin lloj të mbushur me zbrazëti të mbushura me akuza mashtruese, duke zëvendësuar “NATO” dhe “revanshizëm” me “Antifa” dhe “radikalizëm”.
Rreshtimi, ashtu si në Partinë e vjetër Komuniste, shpërblehet dhe pavarësia dënohet. Zemërimi i drejtuar ndaj Liz Cheney dhe Adam Kinzinger bën që kritikat e paqarta ideologjike të propaganduesve sovjetikë të shekullit të kaluar të duken gati të bukura nga krahasimi. (Të paktën familjet sovjetike nën Brezhnev nuk shtuan denoncime me shkrim me tre faqe në qortimet zyrtare të partisë.)
Ky krahasim është më shumë se një metaforë; është një paralajmërim. Një parti që vdes mund të jetë akoma një parti e rrezikshme. Udhëheqësit komunistë në ato vitet e fundit të sklerozës politike grumbulluan një gjeneratë të re raketash bërthamore kundër NATO-s, pushtuan Afganistanin, shtrënguan vidat për hebrenjtë dhe disidentët e tjerë, gënjyen se pse ata rrëzuan një avion civil 747 dhe, afër fundit, erdhën afër fillimit të Luftës së Tretë Botërore nga paranoja e dukshme.
Tani për tani, Partia Republikane është më shumë një rrezik për Shtetet e Bashkuara sesa për botën. Por si kapjet e fundit të epokës Sovjetike në Kremlin, kuadrot e tij po rriten më agresivë dhe paranojakë. Ata fajësojnë spiunët dhe provokatorët për trazirat e Kapitolit dhe ata janë të fiksuar me protestat e verës së kaluar (në të vërtetë, ata janë fiksuar për të gjithë kriminelët dhe protestuesit, përveç atyre të tyre) deri në një pikë që tani bën jehonë e gjuhës së vjetër sovjetike për “elementet antisociale” dhe “Huliganët”.
Ata fajësojnë dështimet e tyre në kutitë e votimit jo për mangësitë e tyre, por për mashtrimet dhe sabotimet si justifikim për një goditje të dyfishtë të demokracisë.
Një mësim tjetër nga e gjithë kjo histori është se Republikanët nuk kanë asnjë rrugë për t’u reformuar. Ashtu si homologët e tyre sovjetikë, partia e tyre ka shkuar shumë larg.
Gorbaçov u përpoq të reformonte Partinë Komuniste Sovjetike dhe ai mbetet i fyer midis besnikëve Sovjetik deri më sot. Përpjekje të ngjashme nga pjesa tjetër e republikanëve të arsyeshëm nuk kanë gjasa të kalojnë më mirë. Partia Republikane, për të marrë një frazë nga lideri i hershëm Sovjetik Leon Trocki, tani duhet të depozitohet atje ku i takon: në “koshin e pluhurit të historisë”.
Përkthyer dhe përshtatur nga Foreign Policy/ F.H, Konica.al
