Le të lëmë mënjanë zgjedhjen e emrit jo tërheqës të nismës së ardhshme në mbarë BE: “Konferenca për të Ardhmen e Evropës”.
Le të lëmë mënjanë edhe presidentët e saj të shumtë (tre presidentë nderi dhe tre presidentë ekzekutivë, pasi braktisëm idenë e një “personaliteti të shquar evropian” për të vepruar si kryesues i konferencës) dhe shkurtimin drastik të kohëzgjatjes së saj (nga dy vjet në më pak se një).
Ajo që unë dua të vë në pikëpyetje është koha.
Rezultatet e shpallura gjerësisht të sondazhit më të fundit, të porositura nga Parlamenti Evropian dhe Komisioni Evropian, tingëllojnë disi joreale.
Sipas këtij sondazhi, 92 për qind e qytetarëve në të gjitha vendet anëtare kërkojnë që zëri i tyre “të merret më shumë parasysh në vendimet që lidhen me të ardhmen e Evropës” dhe tre të katërtat e Evropianëve konsiderojnë se Konferenca e ardhshme për të Ardhmen e Evropës do të ketë një ndikim pozitiv në demokracinë brenda BE-së.
Është e dyshimtë që kaq shumë evropianë përtej flluskës së Brukselit dhe përtej medias, qarqeve akademike dhe falënderuese (veçanërisht në këtë kohë të veçantë pandemike), janë të preokupuar me mangësitë në qeverisjen e BE-së ose janë të etur për të “rizbuluar shpirtin” të projektit evropian “, siç tha presidenti i parlamentit David Sassoli në fjalën e tij.
Gjatë fjalës së saj, presidentja e Komisionit të BE, Ursula von der Leyen, deklaroi se qëllimi është të arrijmë “shumicën e heshtur” – dhe kjo është pikërisht ajo që duhet të bëhet, por jo përmes një konference të nivelit të lartë në rajone të mbyllura, qytete dhe fshatra.
Për fat të keq, qytetarët, në përgjithësi, nuk dinë shumë për BE-në dhe sigurisht për Konferencën për të Ardhmen e Evropës për një numër arsyesh: ndër kryesore, e cila është deficiti i tyre i njohurive në lidhje me proceset e ndërtimit dhe vendimmarrjes së BE-së.
Tani për tani, kjo “shumicë e heshtur” që synojnë institucionet e BE-së, po përpiqet të përshtatet me “normalin e ri” të pandemisë së krijuar.
“Ne duam të dëgjojmë për Evropën që ëndërrojnë qytetarët tanë,” tha von der Leyen, pak para nënshkrimit të deklaratës së përbashkët.
Edhe evropianët që më parë kanë qenë të gatshëm të kushtojnë kohë dhe energji për të kontribuar në debatin mbi të ardhmen e BE, tani me pandeminë Covid-19 duke i bërë ata të luftojnë për të përmbushur nevojat themelore – të një natyre fiziologjike dhe të sigurisë.
Ata nuk kanë më kohë për ëndrra rreth politikës dhe politikave të BE dhe / ose për të marrë pjesë në ndonjë formë të aktivizmit të shoqërisë civile.
Për më tepër, dëgjimi i vëmendshëm i qytetarëve evropianë duhet të jetë një proces i përhershëm dhe i vazhdueshëm – dhe jo thjesht i kufizuar në një ngjarje që fillon më 9 maj 2021 dhe do të përfundojë para zgjedhjeve presidenciale në Francë në pranverën e vitit 2022.
Dhe në fakt e gjithë kjo përpjekje nuk është unike dhe pa precedent, pasi shumë politikanë të lartë të BE përpiqen ta paraqesin atë.
Pra, ky nuk ishte momenti i duhur për të filluar Konferencën për të Ardhmen e Evropës.
Mund – dhe duhej – të ishte lënë për kohë më pak të trazuara, kur të gjithë u vaksinuan, liritë tona u rikthyen dhe ndalimet e udhëtimit u hoqën në mënyrë që ata që ishin të gatshëm të marrin pjesë të mund ta bënin atë drejtpërdrejt, dhe jo në Zoom ose në ndonjë mekanizëm tjetër online.
Por për mirë apo për keq, kjo iniciativë do të zhvillohet.
Përkthyer dhe përshtatur nga Eu Observer/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“BE, mekanizëm për të siguruar shpejt vaksinat për Ballkanin Perëndimor!”
“Luftë civile”, ç’po ndodh në BE?
“Garën për vaksinën anti-Covid, ose e fitojmë ose e humbasim bashkë!”
