Presidenti Biden dëshiron ta bëjë qeverinë përsëri të shkëlqyer dhe Lyndon B. Johnson duket të jetë modeli i tij i ri, mbase befasues për ata që prisnin që Biden 78-vjeçar të ishte i kënaqur duke qenë një president i përkohshëm pas trazirave të Donald Trump.
Konceptimi Johnsonian i qeverisë si një forcë për të mirë ka qenë jashtë mode që nga vitet 1970 midis të dy palëve. Ronald Reagan deklaroi shkëlqyeshëm se “qeveria është problemi” në 1981, dhe të tre presidentët demokratë të gjysmës së shekullit të kaluar pranuan se ndiheshin të bllokuar nga reagimi i liberalizmit të stilit të viteve 1960.
Jimmy Carter pranoi në 1978: “Qeveria nuk mund të zgjidhë problemet tona, nuk mund të përcaktojë qëllimet tona, nuk mund të përcaktojë vizionin tonë.” Bill Clinton deklaroi në 1996 se “epoka e qeverisë së madhe ka mbaruar”. Barack Obama arsyetoi në vitin 2013 se “nuk është një qeveri më e madhe që na duhet, por një qeveri më e zgjuar”.
Biden shpreson që qeveria e madhe mund të rikthehet. Gjatë një fjalimi të enjten e kaluar, 50 ditë pas presidencës së tij, ai u tha amerikanëve se vendosja e “besimit dhe shpresës” në qeveri është thelbësore për të mposhtur koronavirusin.
“Ne duhet të kujtojmë që qeveria nuk është ndonjë forcë e huaj në një kryeqytet të largët,” tha Biden. Duke brohoritur Planin Amerikan të Shpëtimit në Rose Garden të nesërmen, ai shtoi : “Kjo është hera e parë që kemi qenë në gjendje, që nga administrata e Johnson dhe ndoshta edhe para kësaj, të fillojmë të ndryshojmë paradigmën”, nga “rrjedhja poshtë” në “poshtë lart”.
Biden foli në Shtëpinë e Bardhë Dimërore të Franklin D. Roosevelt në Uarm Springs, Ga., një javë para zgjedhjeve. “Unë jam disi në një pozicion që ishte FDR,” i tha Biden Evan Osnos të Neu York-ut, duke thirrur urgjenca të ngjashme që dy presidentët e rinj trashëguan dhe interesin e Roosevelt për të gjetur zgjidhjen më të shpejtë të mundshme.
Thirrja e fundit e Biden për Johnson sugjeron një përbërës më ideologjik të ambicies së tij dhe një model më të përshtatshëm se patriciani Roosevelt. Si Biden dhe Johnson fituan zgjedhjet për në Kongres si 29-vjeçarë. Të dy ishin krijesa pragmatike të Senatit që shërbyen si nënkryetar i kolegëve senatorë më të rinj, me më pak përvojë, të cilët i mundën ata për emërimin e partisë duke frymëzuar të rinjtë për t’u angazhuar politikisht. Të dy u gjendën fillimisht të mosbesuar nga grupet e së majtës dhe të të drejtave civile, por u dukën të vendosur për të fituar mbi ato duke qenë të guximshëm.
Arritjet e brendshme të Johnson ishin të jashtëzakonshme. Ai i shpalli luftë varfërisë dhe mbështeste retorikën e tij duke krijuar të drejta të reja me Medicare dhe Medicaid, duke miratuar ligje të mëdha për të drejtat civile, duke krijuar një rol federal në arsim, duke liberalizuar imigracionin dhe shumë më tepër derisa një luftë e vërtetë në Vietnam të dënonte revolucionin e tij shoqëror.
Biden vepron në një mjedis politik shumë më ndryshe se LBJ, dhe përpjekjet e tij të sapolindura për të krijuar një Shoqëri të Madhe 2.0 janë të brishta. Shumica e asaj që Biden ka arritur gjatë dy muajve të tij të parë është e përkohshme dhe mund të rikthehet nga presidenti i ardhshëm.
Dispozitat për zhvendosjen e paradigmës të faturës prej 1.9 trilionë dollarësh që ai sapo nënshkroi në ligj një kredi e zgjeruar e taksës së fëmijëve dhe një kredi e tatimit mbi të ardhurat e fituara duhet të bëhen realitet për të shmangur një rënie të mundshme.
Të dy dhomat e Kongresit nuk janë vetëm të ndara ngushtë, por dukshëm më të polarizuara sesa në kohën e Johnson. Dhe mes papajtueshmërisë së Republikës për infrastrukturën, imigracionin dhe të drejtat e votës, filibuster kërcënon të pengojë pjesën tjetër të axhendës së Biden në Senat.
Biden është i vetëdijshëm për këto realitete, megjithatë të huajt thonë se ai dëshiron të jetë një president transformues, pavarësisht se kishte bërë fushatë si një figurë kalimtare që do të shërbente kryesisht si “një urë” për gjeneratën e ardhshme të liderëve demokratë.
Kjo mund të ndihmojë në shpjegimin pse ai vetëm iu përkul presionit nga krahu i tij i majtë për të miratuar ndryshimin e rregullave të Senatit për ta bërë më të lehtë prerjen e filibustrave. Ai i tha ABC Neus të martën se senatorët duhet të flasin dhe të mbajnë fjalën për të bërë një punë të mbarë.
Pa ndryshime në rregullat e Senatit, Biden do të duhet të marrë së paku 10 republikanë për të mbështetur legjislacionin jashtë procesit të pajtimit të buxhetit. Infrastruktura duhet të jetë vendi më logjik për dypartiak, por edhe ndërsa republikanët rizbulojnë frikën e shpenzimeve të deficitit, Udhëheqësi i Minoritetit të Senatit Mitch McConnell (R-Ky.) tha të martën se anëtarët e tij nuk do të mbështesin asnjë faturë të infrastrukturës që përfshin të ardhura të reja për të paguar vetveten.
Pika më e menjëhershme që shumë liberalë duan që Biden të hedhë në erë filibusterin është HR 1, një paketë e gjerë masash mbi votimin, financimin e fushatës dhe etikën që kaloi Dhomën këtë muaj në një votë në linjë partie.
Por edhe nëse Demokratët do të hiqnin qafe mashtrimet, nuk është e qartë se Biden mund të kanalizojë LBJ-në e tij të brendshme për të miratuar projekt-ligjin.
Do të jetë jashtëzakonisht e vështirë, me pak fjalë, që Biden të bëjë shumë më tepër sesa i duhet tashmë për të arritur një shoqëri të shkëlqyeshme që mund të durojë. Por ai ka bërë një hap në ndërtimin e një fillimi më të mirë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ F.H, konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
