Vetëm një vit më parë, disa komentatorë perëndimorë po përshkruanin shpërthimin e koronavirusit në Wuhan si moment “Çernobili i Kinës”, ndërsa Xi Jinping luftoi për të frenuar virusin që përhapet me shpejtësi.
Moskontrollimi i situatës mund të kishte dëmtuar fatalisht pozitën e presidentit kinez.
E megjithatë, ndërsa Xi është afër përfundimit të mandatit të tij të dytë pesë-vjeçar, sot ai është më i fuqishëm se kurrë – me siguri në kontroll të partisë së tij dhe në komandën e të gjitha levave të politikave diplomatike dhe ushtarake për të vepruar jashtë vendit.
Besimi i ringjallur i partisë qeverisëse të Kinës dhe udhëheqësit të saj përshkruhet mjeshtërisht nga një frazë e re që ka zënë vend nga fjalimet e Byrosë Politik: nocioni se “Lindja po rritet dhe Perëndimi po bie”.
Zemërimi ideologjik që mbështet këtë ide – që Shtetet e Bashkuara janë në rënie të përhershme ndërsa partia-shtet kinez është në ngritje , është ajo që do të ushqejë politikat ekonomike të Xi për pesë vitet e ardhshme, me fokusin e saj në rritjen me cilësi të lartë , energjia e gjelbër dhe shpenzimet e teknologjisë për ta bërë vendin të pavarur nga zinxhirët e huaj të furnizimit.
Ndryshe nga çdo udhëheqës kinez që kur partia komuniste mori pushtetin në 1949, Xi nuk ka rivalë të identifikueshëm dhe asnjë pasardhës të mundshëm.
Sulmet e nisura kundër Pekinit nga ish-presidenti Donald Trump ndihmoi Xi-në gjithashtu, pasi kinezët galvanizuan besnikërinë dhe mbështetjen për udhëheqjen e tij.
Në ndërkohë, keqbërësit e brendshëm të Xi nuk kanë ku të shkojnë. Ata ose kanë heshtur, ose mbështesin programin e tij.
Jashtë vendit, Xi po duket po aq i sigurt.
Duke pasur parasysh kontrollin e ngushtë të sfidave të brendshme, kur presidenti dhe ndihmësit e tij të lartë flasin për “betejën e zgjatur” , ata po flasin për politikën e jashtme – dhe më konkretisht, një përballje me Shtetet e Bashkuara.
Strategjia e Xi për të siguruar ngritjen e Kinës mbi Perëndimin në rënie përfshin dënimin e vendeve që ai i sheh në anën e Uashingtonit në ndarjen e re gjeopolitike.
Shumë qeveri të huaja dhe komentatorë e shohin politikën e jashtme pohuese të Xi, të mbështetur nga diplomatët agresivë të Kinës “luftëtar ujku”, si shumë të rrezikshme.
Tashmë, Kina është në kundërshtim me një numër vendesh, duke përfshirë SHBA, Kanada, Mbretëria e Bashkuar, Australia, Japonia, Suedia dhe India.
Shumë vende të ndryshme tani po flasin me njëri-tjetrin në lidhje me mënyrat për të dalë kundër Pekinit.
Por për momentin, besimi i presidentit është i dukshëm, ashtu si ambicia e tij.
Xi ulet në krye të partisë komuniste, partia ulet në krye të Kinës, dhe Kina së shpejti mund të ulet në majë të botës.
Richard McGregor është një anëtar i vjetër në Institutin Lowy dhe autor i “Partia: Bota e Fshehtë e Sundimtarëve Komunistë të Kinës” (Penguin, 2010).
Përkthyer dhe përshtatur nga Politico.eu/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Lufta” me Kinën/ Çfarë synon SHBA?
“Mrekullia kineze” po merr fund…
5 mite për projektin gjigand kinez
