Shumë shikues, kuptohet, ndoshta supozuan se konferenca e parë zyrtare e Presidentit Biden të enjten kishte të bënte me të. Nuk ndodhi kështu.
Emisioni special transmetues një orë në të vërtetë ishte episodi i parë i shfaqjes më të re të Amerikës me realitetin më të lartë me aksione të larta: “Pra, ju mendoni se mund të jeni një yll i lajmeve në TV?”
Pavarësisht nga një varg kritikash pa ndërprerje pse Biden priti 65 ditë para se të mbante konferencën e tij të parë për shtyp, stresi i vërtetë nuk ishte tek presidenti një veteran i politikës që është mësuar të merret me media. Jo, drama e mirëfilltë erdhi nga vetë anëtarët e shtypit dhe prodhimet e reja të korrespondentëve të lajmeve në televizionin e Shtëpisë së Bardhë.
Ata përballen me një kombinim të frikshëm sfidash për karrierën e tyre dhe shëndetin ekonomik të bizneseve që ata përfaqësojnë.
Vitet e Trump u siguruan mediave dhe korrespondentëve të Shtëpisë së Bardhë një burim të përhershëm zemërimi dhe skandali, duke përfunduar në një grumbull të gënjeshtrave zgjedhore, një trazirë në Kapitol dhe një gjyq të dytë të paparë për fajësimin.
Vlerësimet e lajmeve të transmetuara kanë rënë nga nivelet më të larta të tyre të ekzagjeruara nga Trump – rreth gjysma e shikuesve në total, madje edhe më shumë në demografitë kryesore që reklamuesit preferojnë. Kjo vetëm intensifikon shtrëngimin financiar me të cilin gazetaria tashmë përballet në epokën dixhitale. Ky realitet i ri ushtron një presion të madh mbi reporterët që të përpiqen të rikrijojnë një nivel të përçarjes Trumpiane.
Nivelet e stresit në Sallën Lindore ishin të dukshme. Gazetarë të ndryshëm të televizionit secili nga ana e tij mbajti mikrofonin, duke kërkuar ndjekje pas ndjekje në përpjekjet e shqetësuara për të nxjerrë një fjalë nga Biden sa më pikante që të mund të rriste në nivele të konsiderueshme audiencën e shikuesve.
Pandemia tani është dukshëm e mërzitshme; tema shkoi krejtësisht e papërmendur. Në vend të kësaj, sfidat e pritshme për një temë më të interesante, imigracioni – erdhën shpejt dhe të furishme. Kështu bëri edhe e papritura, siç ishte pyetja e një presidenti të ri në Ditën 65 nëse ai planifikonte të kandidonte për rizgjedhje. Dhe, përderisa jemi në të, a do të merrte pjesë VP e tij?
Këto shfaqje të tensionuara të konferencës për shtyp u rritën nga një tjetër tension kryesor me të cilin përballen reporterët: e ardhmja e tyre. Për dekada, foleja e korrespondentit të Shtëpisë së Bardhë ka qenë një biletë e sigurt për sukses TV. Norah O’Donnell, Brian Uilliams, Chris Uallace, Bret Baier, Uolf Blitzer, Dana Bash dhe John King të gjithë mbuluan presidentët. Midis të diplomuarve të fundit nga sjellja e Trump, John Roberts, Jim Acosta dhe Pamela Broun kanë lëvizur secili në pozicionet kryesore të ankorimit.
Për një klasë të re të korrespondentëve, presioni është i vendosur. Ky është qëllimi i tyre. Por thjesht të bësh mirë punën nuk ka qenë kurrë e mjaftueshme, jo nëse statusi i yllit të medias është qëllimi. Në çdo ditë të dhënë të lajmeve, korrespondentët e Shtëpisë së Bardhë marrin shumë më shumë kohë transmetimi sesa reporterët e tjerë. Yjet e ardhshëm të mediave e përdorin këtë kohë për të ndërtuar një imazh, për të zhvilluar një stil dhe personalitet që shikuesit do e kujtojnë me kalimin e kohës.
Por, në mënyrë që të bëhesh një gazetar i famshëm, të duhet një skenë e përshtatshme operistike si sfondi yt, një vend i mbushur me veprime madhështore dhe konfrontime të guximshme.
Çfarë të bëjmë me një president i cili të paktën deri më tani nuk do të luajë dhe të bashkëpunojë? Një strategji është ngritja e së përditshmes në kufijtë e jashtëm: Hapat e gabuar bëhen skandale; mosmarrëveshjet raportohen si përçarje e ngulitura thellë. Çdo gjë për të ofruar në TV duhet të shikohet nga Shtëpia e Bardhë.
Por shtrëngimet e kokës dhe gjysmë-buzëqeshja e presidentit në pjesën më të madhe të konferencës për shtyp tregon se ai e kupton saktësisht se çfarë po ndodh. Trump dhe Obama ishin në mënyra shumë të ndryshme të sapoardhur në këtë lojë; të dy luanin në mbrojtje shumë shpesh. Jo Biden. Duke pasur parasysh sigurinë e qetë që erdhi nga podiumi i East Room javën e kaluar, media do të duhet të përpiqet shumë për të gjeneruar ndonjë gjë interesante në konferencat e tij. Për të arritur këtë qëllim gazetarët duhet të përpiqen fort.
Përkthyer dhe përshtatur nga Foreign Policy/ F.H, Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
