Plani i guximshëm i shpëtimit i Presidentit Biden me 1.9 trilion dollarë është lavdëruar me të drejtë.
Si liberalët, ashtu edhe konservatorët kanë sugjeruar që shënon fundin e epokës konservatore që Ronald Reagan nisi 40 vjet më parë.
Por megjithëse presidenti i ri meriton kudos për politikën e tij të brendshme, kur bëhet fjalë për iniciativat e politikës së jashtme, epoka e re duket si e vjetra.
Ekipi i politikës së jashtme të Biden zakonisht thotë të gjitha gjërat e duhura: Bota ka ndryshuar; krizat e reja – një emergjencë klimatike, pandemi globalekërkojnë vëmendje; ringjallja e demokracisë sonë dhe ringjallja e ekonomisë sonë janë përparësitë kryesore.
Amerikanët janë “me të drejtë të kujdesshëm”, vuri në dukje Antony Blinken më 3 mars në fjalimin e tij të parë të madh si sekretar i shtetit, “për ndërhyrjet e zgjatura ushtarake të SHBA jashtë”.
Presidenti ka theksuar adresimin e krizës klimatike, duke u bashkuar përsëri me marrëveshjen e Parisit, duke emëruar ish-sekretarin e shtetit John F. Kerry si të dërguarin e tij për ndryshimin e klimës dhe duke i bërë temat e klimës qendrore në takimin e tij të parë të aleatëve.
Por pikëpamjet e vjetra të institucioneve ruajnë kontrollin e tyre në politikën e jashtme të Biden.
Presidenti thotë se “e vërteta e thjeshtë është, Amerika nuk ka mundësi të mungojë më në skenën botërore”.
Biden vjen në detyrë me Shtetet e Bashkuara të përfshira në veprime ushtarake në disa vende, duke u përballur me Rusinë në kufijtë e saj dhe Kinën në Detin e Kinës Jugore dhe duke mbajtur rreth 800 baza në të gjithë botën, koleksioni më i madh për një vend në historinë botërore.
Do të duhet një ndryshim i ndërprerë i përparësive dhe angazhimeve, një rimendim thelbësor i sigurisë kombëtare, për të nxjerrë Shtetet e Bashkuara nga forca inerciale e këtij angazhimi të institucionalizuar në skenën botërore.
Dhe indikacionet e hershme janë se ekipi i politikës së jashtme të Biden nuk po kërkon dalje.
Shtetet e Bashkuara kanë qenë në luftë në Afganistan për 20 vjet me një kosto prej mijëra jetësh dhe triliona dollarësh.
Si presidentë, Barack Obama dhe Donald Trump premtuan t’i japin fund luftës, por lufta vazhdon.
Më në fund, vitin e kaluar Trump ndërpreu një marrëveshje me Talibanët për të hequr të gjitha forcat e SHBA deri në 1 maj 2021. Tani, administrata e re po jep çdo tregues se Biden do t’i mbajë trupat në Afganistan përtej këtij afati.
Gjithashtu, zotimi i fushatës së Biden për të ringjallur marrëveshjen bërthamore të Iranit është lëkundur falë një mosmarrëveshje rreth asaj se cili vend do të bëjë hapin e parë.
Ai premtoi të ringjallë rolin e Kongresit në luftë, por më pas urdhëroi – në atë që disa senatorë dhe përfaqësues demokratë dënuan si shkelje të Rezolutës së Fuqive të Luftës – një grevë ndaj strukturave iraniane të Iranit në Siri.
Biden nuk ka treguar asnjë nxitim për të tërhequr 900 trupat amerikane në Siri, një vend sovran që ne e pushtuam pa leje.
Dhe ndërsa Biden ka premtuar në mënyrë të përsëritur se Shtetet e Bashkuara nuk do të përfshihen në ndryshimin e regjimit, ai ka mbështetur sanksione dobësuese kundër Venezuelës që janë krijuar qartë për të përmbysur qeverinë.
Një raport i Kombeve të Bashkuara muajin e kaluar detajoi kostot e tmerrshme njerëzore dhe u bëri thirrje Shteteve të Bashkuara dhe aleatëve të saj të lejojnë Venezuelën të blejë ilaçe, vaksina dhe ushqim.
Raportuesi arriti në përfundimin se fushata për rrëzimin e qeverisë Venezuelës “shkel parimin e barazisë sovrane të shteteve”.
Në të njëjtën kohë, Biden po përplaset me Rusinë dhe Kinën. Në javët e ardhshme, administrata thuhet se planifikon të hakmerret për hakun e SolarWinds të vitit të kaluar të infrastrukturës kibernetike të SHBA – për të cilën Rusia dyshohej se ishte përgjegjëse – me më shumë sanksione ndaj Rusisë dhe veprime klandestine kibernetike kundër institucioneve të shtetit rus.
Siç shkruan Anatol Lieven, kjo ndoshta do të nxisë sulmet kibernetike të përshkallëzuara nga të dy palët.
Ndërkohë, Blinken i ka quajtur marrëdhëniet me Kinën “prova më e madhe gjeopolitike e shekullit 21”, me administratën që po përgatitet jo thjesht për t’u përballur me Kinezët ekonomikisht dhe ideologjikisht, por edhe ushtarakisht, në Detin e Kinës Jugore.
Si mund të përqendrohen Shtetet e Bashkuara në kërcënime të reja – kriza e klimës, pandemitë globale, pabarazia marramendëse – ndërsa mbështesin luftëra të pafundme, qëndrime ndërhyrëse dhe qëndrime të vjetruara të Luftës së Ftohtë?
Biden mezi ka qenë në zyrë për 50 ditë dhe stafet e tij të politikës së jashtme janë akoma duke u vendosur në zyrat e tyre.
Por amerikanët janë gati për ndryshim. Pesha inerciale e përparësive të vjetra të politikës së jashtme është tashmë e dukshme.
Mbetet për t’u parë nëse njerëzit e Bidenit kanë dëshirë ose vullnet për të na nxjerrë nga llumi.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
‘Makthi’ i Biden mund të jetë Kina
“Administrata Biden do t’i kushtojë vëmendje Ballkanit”
‘Fillimi i mbarë’ i Joe Biden
