Një ditë para se vajza e saj, Meri, të mbushte 16 vjeç, Kela u zgjua duke ndjerë një vrull energjie që i vërsulej në trup.
“Nuk kam pasur asnjë dhimbje,” tha Kelly. “Por ishte kaq e çuditshme. E dija që diçka nuk ishte në rregull.”
Ishte fillimi i verës, dhe Kela kishte marrë një ditë pushimi nga puna e saj në një firmë arkitekture për t’u përgatitur për ditëlindjen e vajzës. Ajo planifikoi të merrte Merin dhe djalin 15-vjeçar, për të blerë dekorime për ditëlindje dhe përbërës për një darkë familjare.
Por e shtrirë në shtrat, Kela braktisi planet e saj. Ajo i dërgoi mesazh burrit dhe i kërkoi atij që të vinte në shtëpi. Kur ai arriti, i tha, “Unë mendoj se duhet të shkojmë në urgjencë.”
Kela dyshoi se po kalonte një sulm në zemër. Ajo i dinte shenjat treguese dhe kujtoi se si pesë vjet më parë nëna e saj kishte një diseksion të aortës, një gjendje e rrallë kërcënuese për jetën në të cilën aorta loton (është e carë). Aorta është arteria kryesore që mbart gjakun nga zemra në pjesën tjetër të trupit.
“Sapo u thashë infermierëve se cfarë ndjeja, ata më morën për të bërë një skanim CAT,” tha ajo.
Rezultatet treguan se Kela po ndiqte hapat e nënës së saj – shtresa e brendshme e aortës ishte shqyer dhe ajo kishte nevojë për operacion urgjent. Ajo menjëherë mendoi që nëna e saj vdiq katër muaj pasi u diagnostikua me gjendjen.
“Ishte kjo ndjenjë që unë mund të vdisja,” tha ajo.
Pas 10 orësh në sallën e operacionit, familja e saj mori një frymë lehtësimi. Operacioni ishte një sukses. Por, kishte një problem.
“Nuk i ndjeja këmbët”, tha Kela.
Të nesërmen, nuk mund të lëvizte krahun e djathtë. Ishte një tjetër goditje – e dyta, brenda dy ditësh. Gjatë operacionit ajo kishte një goditje të rrallë në palcën kurrizore.
“Nuk isha i sigurt nëse do të ecja përsëri,” tha Kela.
Ajo filloi terapi fizike në pamundësi për të përdorur dorën e djathtë dhe kishte nevojë për ndihmë për të qëndruar në këmbë. Pas katër javësh rraskapitëse, ajo mund të ecte me një patericë dhe të lëvizte pak krahun e djathtë.
“Pjesa më e vështirë ishte se nuk mund të isha prind ose të kujdesesha për askënd,” tha Kela. “Kjo ishte puna ime, kështu që ishte jashtëzakonisht e vështirë të lija njerëzit të kujdeseshin për mua. Unë isha e tmerruar që mund të vdisja në çdo minutë. U desh pak kohë që ta kaloja këtë”.
Ajo i jep merita yogas dhe punës së frymëmarrjes që e ndihmuan të rikuperohet dhe ta përballojë.
Tani, një vit e gjysmë më vonë, Kela ecën ose vrapon çdo ditë. Ajo është kthyer në punë me kohë të plotë, edhe pse në një karrierë të re: Ajo jep mësim në klasën e gjashtë. Tani është mirënjohëse që i kushtoi vëmendje trupit të saj dhe nuk i shpërfilli ndjesitë e çuditshme atë mëngjes të verës.
“Unë gjithmonë jam kujdesur për veten time, dhe isha super aktive dhe e shëndetshme në atë kohë,” tha ajo. ” Kjo që më ndodhi ishte një befasi e madhe. Unë thjesht mund ta kisha kaluar dhe të mos kisha shkuar në spital. Ndihem super me fat.”
Megjithatë ka ende ditë të errëta.
Ndonjëherë ajo nuk mund të vrapojë dhe ndjen shtrëngime në gjoks Nëse gjoksi i dhemb ndonjëherë, shqetësohet se mund të ketë një carje tjetër.
“Por unë përpiqem ta shikoj logjikisht,” tha ajo. “A po përkeqësohet dhimbja? Jo. Pastaj marr disa frymëmarrje të thella dhe ndihem shumë më mirë.”
Ajo është mirënjohëse për çdo ditë dhe është e përkushtuar të qëndrojë pozitive.
“Gjatë udhëtimit tim, kuptova se rikuperimi nga diçka nuk është një dënim me vdekje,” tha ajo. “Thjesht duhet të vazhdosh të ecësh përpara”.
