Për 18 vitet e kaluara, Rexhep Tajip Erdogan ka konsoliduar më shumë pushtet se çdo udhëheqës që nga Mustafa Kemal Ataturk, themeluesi i Turqisë moderne.
Ai ka transformuar politikën e Turqisë, është përballur me një grusht shteti ushtarak dhe ka rishkruar kushtetutën e vendit për t’i dhënë presidencës së tij fuqi shtesë. Por stili i tij luftarak dhe instiktet autokratike janë kritikuar brenda dhe jashtë vendit.
Problemi i tij më i madh politik për momentin është ekonomik: papunësia qëndron afër 14%, inflacioni mbetet në dy shifra dhe pandemia vazhdon.
Presidenti dhe Partia e tij për Drejtësi dhe Zhvillim (AKP) po paguajnë një çmim politik për të gjithë këtë.
Një sondazh i fundit nga Turkiye Raporu zbuloi se pjesa e votave të AKP në një zgjedhje të ardhshme ka rënë nën 30 përqind për herë të parë ndonjëherë. Gatishmëria e Erdogan për të lejuar një guvernator të ri të Bankës Qendrore të rrisë ndjeshëm normat e interesit në fund të vitit të kaluar ka stabilizuar kushtet, duke tërhequr më shumë investime të huaja.
Ndërsa COVID-19 peshon më shumë mbi pasurinë e familjes, presioni politik i brendshëm po rritet dhe kërkesa për ndryshim po rritet.
Në muajt e ardhshëm, Erdogan mund të kthehet tek lloji i politikave të shpejta ekonomike që e bënë Turqinë kaq të brishtë.
Erdogan ka ofruar cirk që ai shpreson se do të largojë vëmendjen nga kohërat e vështira.
Kur studentët protestuan ndaj zgjedhjes së Erdoganit për një besnik politik si rektor në një universitet të madh, ai i sulmoi ata si terroristë dhe shumë u arrestuan.
Ai ka zgjedhur një luftë politike duke bërë thirrje për ndryshime të reja kushtetuese që do t’i japin presidentit kompetenca të reja që ai thotë se i duhen.
Erdogan gjithashtu ka punuar shumë për krenarinë kombëtare.
Muajin e kaluar, ai u zotua të shënojë 100-vjetorin e themelimit të Turqisë moderne me një mision hapësinor që kulmon në “kontaktin e parë me hënën” të ndjekur më vonë nga një mision me njerëz.
Erdogan është kthyer gjithashtu drejt synimeve më të parashikueshme.
Më 8 shkurt, ai la të kuptohej se do të vinte me lajme të mira në frontin e sigurisë. Por më pas një plan për të shpëtuar pengjet turke të mbajtura nga separatistët kurdë në Irakun verior u bë katastrofë dhe Erdogan u detyrua të anulonte një fjalim të premtuar triumfues në televizion.
Më tej erdhi lajmi se qeveria e Erdogan kishte arrestuar më shumë se 700 njerëz, përfshirë anëtarët e një partie politike pro-kurde nën dyshimin e lidhjeve me separatistët.
Ai mund të përpiqet ta ndalojë atë parti plotësisht, duke krijuar një burim të ri konfliktesh brenda dhe jashtë Turqisë.
Në fakt, qasja e Erdoganit me dorë të rëndë ndaj opozitës së brendshme nxit tensionet me qeveritë e tjera.
Mbi të gjitha, Presidenti i SHBA Joe Biden dhe udhëheqësit e BE interesohen shumë më tepër sesa donte Donald Trump për demokracinë dhe respektimin e të drejtave të njeriut.
Por ka shumë çështje që ndajnë Turqinë dhe Perëndimin.
Blerja e Turqisë, anëtare e NATO-s, e një sistemi raketor rus S-400 është burim konflikti. Gjyqi i ardhshëm në qytetin e Nju Jorkut të huadhënësit shtetëror turk Halkbank me akuzat se ka ndihmuar Iranin të shmangë sanksionet mund të rezultojë shumë i turpshëm për Erdogan personalisht.
Erdogan ka sfiduar kundërshtimet e BE për të autorizuar kërkimin e naftës në zonat e kontestuara të Mesdheut lindor. Kjo është në pritje për momentin.
Por Erdogan gjithashtu krijoi një krizë vitin e kaluar kur ai njoftoi se ai kishte “hapur dyert e Evropës” për refugjatët që Turqia kishte strehuar si pjesë e një marrëveshje me BE.
Kohët e fundit, pasi Turqia dërgoi një anije kërkimi në pjesë të Egjeut që e dinte se do të provokonte zemërim në Athinë, zyrtarët turq u ankuan se aeroplanët luftarakë grekë kishin sulmuar anijen.
Erdogan gjithashtu vazhdon të kundërshtojë planet e BE për ribashkim në Qipro duke këmbëngulur për një “zgjidhje me dy shtete” atje.
Ai mund të shpresojë për marrëdhënie të qëndrueshme me Rusinë e Vladimir Putinit, por kjo varet nëse një armëpushim mbetet në fuqi rreth qytetit sirian të Idlib,. Turqia gjithashtu ka ndërhyrë në luftën civile të Libisë dhe në Kaukaz në mbështetje të Azerbajxhanit gjatë një konfrontimi të fundit me Armeninë
Historia thotë se njeriu i fortë i Turqisë do të bëhet edhe më agresiv dhe i çrregullt, brenda dhe jashtë vendit, pasi ekonomia e vendit të tij rëndon më shumë mbi të ardhmen e tij politike.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Time/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“BE nuk do t’i gjunjëzohet Erdoganit!”
“Erdogan duhet të pushtojë Qipron jugore!”
