Slogani i lëvizjes së paqes “Lufta nuk është përgjigja” nuk është gjithmonë e drejtë.
Ndonjëherë – si në luftën kundër Gjermanisë naziste dhe Japonisë Perandorake – lufta është përgjigjja e vetme. Por sigurisht që vlen për konfliktin aktual midis Izraelit dhe Hamasit.
Sado që Hamasi të vazhdojë të godasë Izraelin, dhe sado që Izraeli të vazhdojë të bombardojë Rripin e Gazës, kjo luftë nuk do të arrijë asgjë përveç një kthimi të shpejtë në status quo ante bellum.
Ky nuk është një mesazh që skifterët pro-izraelitë duan të dëgjojnë, por është e vërteta.
Senatori Tom Cotton (R-Ark.) Pretendon se “thirrjet për armëpushim janë të barabarta me propagandën e Hamasit”. Ai dëshiron që Izraeli të “shkatërrojë makinerinë e luftës së Hamasit” dhe argumenton “SHBA duhet t’i sigurojë asaj kohën, hapësirën dhe burimet për ta bërë këtë”.
Si do të funksionojë saktësisht?
Izraeli dhe Hamasi aktualisht janë përfshirë në luftën e tyre të katërt të madhe që kur Hamas mori kontrollin e Rripit të Gazës në vitin 2007. Izraeli nuk i është afruar shkatërrimit të “makinës së luftës së Hamasit” në tre rastet e mëparshme, dhe nuk do të jetë më i suksesshëm tani.
Në të vërtetë, Hamas ka qëlluar tashmë më shumë se gjysmën e më shumë raketave gjatë javës së kaluar – më shumë se 2,800 – sesa bëri gjatë shtatë javëve të konfliktit 2014.
Izraeli nuk mund ta mundë Hamasin nga ajri, por ai nuk ka dëshirë të rrezikojë një tjetër pushtim tokësor në Rripin e Gazës si ai në vitin 2014.
Izraeli po përpiqet të degradojë përkohësisht Hamasin dhe ta ndalojë atë nga armiqësitë e mëtejshme për disa vjet.
Izraeli mund të mos ketë zgjedhje tjetër kur qytetet e tij janë nën sulm me raketa, por është një gjykim krejtësisht arbitrar për të vendosur se sa palestinezë duhet të vdesin dhe sa ndërtesa duhet të hidhen në erë për të dhënë mesazhin e Izraelit: Mos u ngatërroni me ne.
Po kështu, Hamasi nuk po përpiqet të mposhtë Izraelin.
Hamas do të pranojë një armëpushim pasi të ketë dhënë mesazhin e tij: Mos u ngatërroni as me ne.
Siç kanë theksuar shumë komentues, Hamas dhe Kryeministri Izraelit Benjamin Netanyahu kanë nevojë për njëri-tjetrin.
Të dy palët lulëzojnë kur kanë një armik.
Të dy palët ka të ngjarë të dalin nga lufta aktuale me një prestigj të shtuar nga goditjet simbolike, nëse janë plotësisht të paefektshme, kundër armiqve të tyre të urryer.
Netanyahu madje mund të arrijë objektivin e tij të vërtetë – të qëndrojë në detyrë dhe të shmangë një bindje korrupsioni – por ai nuk do të marrë ndonjë fitore më të gjerë strategjike për Izraelin.
As, sipas të gjitha gjasave, ai nuk dëshiron vërtet. Nga këndvështrimi i tij, është e përshtatshme të kesh Hamasin në kontroll të Rripit të Gazës.
Izraelitët mund të kuptojnë se ata mund të vazhdojnë kështu për një kohë të pacaktuar sepse breshëritë e raketave të herëpashershme – 90 përqind e tyre të përgjuara nga sistemi i mbrojtjes raketore të Kupolës së Hekurt – nuk janë një kërcënim ekzistencial.
Izraelitët kanë arsye të ndihen mirë me vendin e tyre, i cili është shfaqur si një superfuqi ekonomike dhe ushtarake në Lindjen e Mesme.
Më shumë vende arabe madje kanë njohur shtetin hebre. Por armiqësitë aktuale duhet të shërbejnë si një kujtesë se Izraeli nuk mund të jetë kurrë një vend “normal”, siç dëshirojnë me dëshpërim shumica e qytetarëve të tij, ndërsa konflikti palestinez vazhdon.
Aspekti më kërcënues i dhunës së fundit është se ajo është përhapur në Izrael.Netanyahu po korr atë që ka mbjellë duke apeluar paragjykime antiarabe për të fituar vota, duke bërë kauzë të përbashkët me ekstremistët hebrenj të ekstremit të djathtë dhe duke miratuar një ligj të një shteti komb që mishëron arabët izraelitë si qytetarë të klasit të dytë.
Në fund të ditës, Izraeli nuk do t’i mundë palestinezët ushtarakisht. Duhet të arrijë një zgjidhje politike me ta.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
“Israeli, ‘macja e zezë’ për Lindjen e Mesme”
“Izraeli ia kishte borxh SHBA-së”
7 dekada konflikt, historia e përplasjeve Izrael-Palestinë
