Presidenti i Koresë së Jugut Moon Jae-in do të takohet me Presidentin e SHBA Joe Biden më vonë këtë javë, dhe madje edhe para takimit kritik, Moon nuk ka pritur të japë këshilla për marrëdhëniet me Korenë e Veriut. Në një intervistë me Neu York Times, Moon i bëri thirrje Biden që të angazhohet në Pyongyang pasi që nuklearizimi është një “çështje mbijetese”.
Por detyra e çarmatosjes së Pyongyang-it po bëhet më e vështirë.
Siç raportoi NBC, “pas dekadave të sanksioneve, kërcënimeve dhe diplomacisë, duke përfshirë samitet e dukshme të Trump, Koreja e Veriut ka më shumë armë se kurrë dhe raketa që mund të godasin SH.B.A.” Në të vërtetë, Koreja e Veriut mund të ketë 200 armë bërthamore para fundit të dekadës, sipas Rand Corporation dhe Institutit Asan për Studime të Politikave.
Kjo i lë Shtetet e Bashkuara përsëri në tryezën e negociatave. Biden ka sinjalizuar interesin e tij për t’u angazhuar me Korenë e Veriut dhe reagoi me qetësi ndaj provave të raketave me rreze të shkurtër të Pyongyang. Gazetari i Uashington Post David Ignatius citoi “zyrtarin e lartë të administratës” të paemëruar të zakonshëm duke thënë “Gjasat që Koreja e Veriut të heqë dorë nga armët bërthamore është afër zeros”. Kjo e fundit sugjeroi që administrata pranoi që denuklearizimi është përtej arritjes dhe do të kërkonte të bënte mini-marrëveshje për çështje të tilla si përhapja dhe sistemet e reja të armëve.
Kjo është një strategji e arsyeshme mbase e vetmja e mundshme. Dhe nuk duhet të vonohet. Megjithëse Koreja e Veriut nuk ka burime për të zhvilluar dhe prodhuar të gjitha armët në listën e dëshirave të reklamuara mirë të udhëheqësit Kim Jong Un, Pyongyang ka demonstruar një aftësi të habitshme për të kapërcyer varfërinë dhe sanksionet për t’u bërë një fuqi bërthamore e aftë për të shënjestruar Shtetet e Bashkuara kontinentale.
Sanksionet ndërkombëtare gjithashtu shkojnë aq larg, veçanërisht duke pasur parasysh indiferencën e Pekinit për t’i zbatuar ato në të vërtetë.
Sanksionet ndërkombëtare gjithashtu shkojnë larg, veçanërisht duke pasur parasysh indiferencën e Pekinit për t’i zbatuar ato në të vërtetë. Koreja e Veriut ka mbijetuar më shumë se një vit për shkak të izolimit të saj të shkaktuar nga pandemia. Koreja e Veriut me sa duket ka filluar të rihapet përsëri, të paktën për mallrat e konsumit. NK Neus raportoi se artikuj të huaj ushqimorë dhe pije freskuese po kthehen në dyqane.
Sigurisht, është e mundur skeptikët kanë të drejtë: Kim nuk është i gatshëm të bëjë ndonjë marrëveshje. Megjithatë, edhe pse Kim nuk është liberal, ai duket se është vërtet i përkushtuar në rritjen ekonomike. Si do të lëvizte ndryshe ai përtej një versioni modern të Prusisë së militarizuar, e cila dikur ishte përshkruar si një ushtri me një vend sesa një vend me një ushtri? Kina gjithashtu është zhgënjyer për dekada me dështimin e Koresë së Veriut për të ndjekur shembullin e saj dhe për t’u hapur mjaftueshëm për të rritur ekonominë; Hapjet e kufizuara ekonomike të Kim do të mirëpriten me miratim të Pekinit.
Kjo tregon për një faktor tjetër: Ai ka provuar se është më i interesuar dhe shumë më i mirë në diplomaci sesa paraardhësit e tij, nga trajtimi i tij i Presidentit Kinez Xi Jinping te gjysma e tij e garës, me ish-Presidentin e SHBA Donald Trump. Ai nuk është një kopje e babait ose gjyshit të tij;
Mbi të gjitha, nuk ka asnjë alternativë më të mirë për negociatat. Disa kritikë kanë sugjeruar që një “presion maksimal” më i madh mund ta përulë Korenë e Veriut, por përballimi prej tij i izolimit nga COVID-19 ka provuar të kundërtën. Për më tepër, përpjekjet e administratës Trump për të detyruar qeveritë e Iranit, Sirisë dhe Venezuelës të dorëzohen duke tentuar të varfërojnë kështu njerëzit e tyre, dështuan.
Kjo politikë gjithashtu injoron brutalitetin moral të shënjestrimit të viktimave për të arritur qëllime të preferuara politike dhe gatishmërinë e mundshme të Pekinit për të siguruar ushqim dhe vaj në sasi të mjaftueshme për ta mbajtur Korenë e Veriut të pavarur.
Një argument tjetër është kërcënimi i luftës dhe ushtrimi i presionit ushtarak, përveç sanksioneve të shoqëruara me premtime për gjëra të mira nga Shtetet e Bashkuara pas denuklearizimit mund ta bindin Kim të bënte qartësi. Por vetëm nëse ai harron rreshtin e gjatë të vetë-shërbimit të Uashingtonit dhe premtimet e thyera ndaj regjimeve të tjera të prekshme, nga dorëzimi i Libisë i programeve raketore dhe bërthamore pasuar nga rrëzimi dhe vdekja e udhëheqësit të saj deri në tërheqjen e Uashingtonit nga Plani i Përbashkët i Përgjithshëm i Veprimit me Iranin. Sapo Koreja e Veriut të heqë dorë nga bërthamat e saj, dikush mund të imagjinojë Xha Sam duke luajtur Darth Vader në Star Uars : “Unë jam duke ndryshuar marrëveshjen. Lutuni që të mos e ndryshoj më tej.”
Një program i lajmeve televizive që raporton mbi zgjedhjet presidenciale të SHBA tregon imazhet e Presidentit të zgjedhur të atëhershëm të SHBA Joe Biden dhe Presidentit të Koresë së Jugut Moon Jae-in në një stacion hekurudhor në Seul më 9 nëntor 2020.
Qëndrimi i ashpër i Biden ndaj Pyongyang është i përzier me simpatinë për homologun e tij të Koresë së Jugut.
Dhuna, natyrisht, është gjithmonë një mundësi. Ëtshtë thjesht një budallallëk në këtë rast. Kjo kërkon besim se Koreja e Veriut, përgjithësisht paranojake dhe posaçërisht e frikësuar nga udhëheqja, do t’i lejonte Shtetet e Bashkuara të shkatërronin pasuritë e tyre kryesore ushtarake pa u përgjigjur. Sidoqoftë, lufta në shkallë të plotë do të ishte katastrofike në rrethanat më të mira dhe mund të vriste miliona njerëz në varësi të aftësive bërthamore të Pyongyang.
Dhuna është gjithmonë një mundësi. Por është thjesht një budallallëk në këtë rast.
Pa dyshim, ka politikëbërës amerikanë që duket se kujdesen pak për vdekjen e Koreanëve. Për shembull, senatori i Karolinës së Jugut Lindsey Graham vuri re me miratim: “Nëse mijëra vdesin, ata do të vdesin atje. Ata nuk do të vdesin këtu”. Qëndrime të tilla ka të ngjarë të bindin çdo qeveri të Koresë së Jugut, pa marrë parasysh sa konservatore, të ndalojë përdorimin e forcave të SH.B.A.-së në Korenë e Jugut për çdo sulm.
Në të vërtetë, kjo nuk do të ishte një politikë e re. Ish Presidenti i Koresë së Jugut Roh Moo-hyun e përshkroi Korenë e Jugut si një “ekuilibruese” dhe këmbënguli se leja e tij ishte e nevojshme për përdorimin nga SHBA të bazave të Koresë së Jugut për operacionet ushtarake rajonale.
Kjo e lë diplomacinë si opsionin e vetëm, pa marrë parasysh sa e pakënaqshme mund të duket se është.
Administrata e Biden është shumë e zënë, por Koreja e Veriut është një çështje që nuk do të presë. Biden duhet të ketë një strategji të propozuar gati për të diskutuar me Moon. Nuk ka kohë për të humbur dhe të flasësh është e vetmja rrugëdalje.
Përkthyer dhe përshtatur nga Foreign Policy/ F.H, Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
