Antonio Fernández Vicente
Antropologu, Claude Levi Strauss thoshte se muzika shëron shpirtin në tjetër dimension. Muzika na bashkon të gjithëve, muzika është gjuhë universale, këtë e përforcon më shumë dhe shprehja e Franco Battiatos e cila thoshte: “gira tutt’intorno alla stanza mentre si danza, danza”.
Battiato ishte poeti mistik që endej gjithmonë gjatë perëndimeve diellore në kërkimin e qetësisë e paqes.
Battiato i ngjante rapsodit që iu këndonte atyre që ndihen të huaj kudo që të jenë, pa ndjenja, gjithmonë në kërkim të bujarisë e lumturisë. Ai ishte poeti që i shkruante pelegrinëve që ishin në kërkim të përjetshëm.
Kjo ishte udha që kishte zgjedhur Battiato, të cilit i pëlqente të jetonte më shumë në poezi sesa në prozë.
“Hija e dritës”
Battiato me hijeshinë e tij modeste na rikujtonte që jemi hije e dritës. Në rrugët më të pasigurta, në ato pa krye, nuk mund as të braktisim as të na braktisin.
“Se lumturia e dashurive më të thella
Apo e zemrave më të cekëta
Është vetëm drita e errësira
Ma kujto sa i palumtur jam
Larg ligjeve të tua
Si ta shkapërdredh kohën që më ka mbetur”
“Kura”
Jetojmë në një botë të ndyrë ku mbretërojnë dhuna e urrejtja. Battiato iu vuri emër atyre që na mbrojnë nga frika, padrejtësitë, mashtrimet, zhgënjimet, fiksimet. Atyre që shërojnë nga sëmundjet, me të cilët do endemi rrugëve që na shpien në realizimin e ëndrrave tona. Atyre që na sjellin durim dhe heshtje. Atyre që na shpëtojnë nga melankolia kur parfumi i dashurisë zbrazet mbi trupat e shpirtrat tanë.
“Sepse ti je e veçantë dhe unë do kujdesem për ty”.
“Tejet e hijshme”
Battiato jetoi në Sicilia, bashkë me bukurinë e muzikës e të peisazheve të vendlindjes së tij. Jetoi aty larg zhurmës e rrëmujës.
Që të udhëtosh, nuk duhet domosdoshmërisht të lëvizësh fizikisht, ashtu si për të qenë gjithmonë i ri, duhet thjesht t´a lësh hijen të shtrihet përtej natës. Shkrimtari, Claudio Magris e quante jetën një udhëtim pambarim, edhe nëse nuk dalim nga dhoma jonë e gjumit.
“Mos më pyet se ku të shpie rruga. Ndiqe dhe ec i vetëm”.
“Zogjtë fluturojnë”
Poeti që mendonte që të kesh liri është po aq e domosdoshme sa është për zogjtë fluturimi:
“Zogjtë i hapin krahët e fluturojnë më mirë se avionët, perspektivat e ndryshojnë botën, fluturime të domosdoshme e ngritje të menjëhershme drejt kodeve të gjeometrisë ekzistenciale”.
“Vij për të të kërkuar”
Poeti i kundërshtisë e atij që do të rrijë vetëm por është rob i pasionit dhe shpirtit vetmitar. Sepse shpirti im nuk është i lumtur, shpirti im të do ty”.
Battiato ishte një poet që për të gjetur veten, i duhej të gjente dashurinë e vërtetë, “lexoj në sytë e tu e ti lexon në sytë e mi” edhe pse unë i njoh gënjeshtrat e tua dhe ti e njeh frikën time të trishtë.
“Vij për të të kërkuar sepse kam nevojë të flas me ty sepse prezenca jote për mua është thelbi i qenies sime”.
Lamtumirë i pavdekshmi Franco, i ke shtuar nur artit, muzikës!
*Antonio Fernández Vicente doktor në filozofi, ai jep mësim në Universitetin e Cuenca-s, Castilla La Mancha. Ka shkruar disa libra dhe kontribuon në të përjavshmen “The Conversation”
Shkrimi u përkthye në shqip nga Albana Murra.
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
