I sfiduar me detyrën më të madhe të rimëkëmbjes kombëtare që nga Franklin Roosevelt, Biden është shumë më i përqendruar në përparësitë e çështjeve të brendshme të vendit.
Duke dëgjuar reagimin kundër luftës së Izraelit me Hamasin në Gaza, veçanërisht numrin e viktimave civile nga pothuajse të gjithë evropianët; KB-ja; organizatat e të drejtave të njeriut; Lidhja Arabe; organizata e konferencës islamike dhe ndoshta çuditërisht shumë demokratë të zakonshëm në Kongres, ju do të mendonit se do të kishim arritur një pikë kthese. Dhe mbase kemi kemi arritur.
Por një person shumë i rëndësishëm nuk ka të ngjarë të reagojë së shpejti dhe kjo jo sepse është fans i Benjamin Netanyahut.
Në fund të fundit ai ka parë gjithë situatën në 2010 si zv.president, Kryeministri Izraelit e befasoi dhe e poshtëroi atë duke njoftuar një zgjerim të madh në Jeruzalemin lindor.
Ai është me siguri një president shumë pro-Izraelit; por jo shumë pro Netanyahut. Dhe nëse Kryeministri i Izraelit po kërkon një luftë, Biden do ta detyrojë. Por nuk po kërkon një të tillë; Dhe ja pse.
Qeverisja ka të bëjë me zgjedhjen. Dhe i sfiduar me detyrën më të madhe të rimëkëmbjes kombëtare që nga Franklin Roosevelt, pa kufijtë e tij të mëdhenj në vend dhe Senat, Biden është shumë më i përqendruar në përparësitë e brendshme, duke përfshirë luftimin e Covid, miratimin e faturave të reformës së infrastrukturës dhe policisë dhe luftimin e një shkalle politike dhe politike polarizimi racor që nuk është parë në këtë vend për dekada.
Ai sigurisht është i vendosur për të rivendosur udhëheqjen e Amerikës jashtë vendit, por përparësitë e tij të politikës së jashtme janë Kina; dhe klima, jo Lindja e Mesme, e lëre më një proces paqësor arabo-izraelit.
Përveç një përmendje të shkurtër të Jemenit, Presidenti Biden nuk arriti të përmendë as Lindjen e Mesme në një fjalim madhështor në Departamentin e Shtetit në Shkurt. Kriza aktuale izraelito-palestineze ka detyruar Administratën të ndërhyjë.
Por nuk ka asgjë për të treguar akoma në udhëtimin e fundit të Blinken për të konsoliduar armëpushimin dhe ndihmën në Gaza ose në vërejtjet publike të Biden se presidenti po kërkon të fillojë një iniciativë të madhe për paqen në Lindjen e Mesme.
Biden ka qenë prej kohësh një mbështetës i fortë i Izraelit; dhe ka pak në këtë krizë aktuale që sugjeron se ai po kërkon një luftë të madhe me Netanyahu.
Ndërsa ai më në fund e bëri presion për kryeministrin izraelit për një armëpushim, kaloi një javë e tërë në të cilën ai qëndroi pranë fushatës së Netanyahut kundër Hamasit, mbështeti të drejtën e Izraelit për të mbrojtur veten, bllokoi çdo veprim në Sigurinë e KB kritike ndaj Izraelit dhe kurrë nuk u përdorën fjalët armëpushim për të shmangur kritikat e ashpra të publikut ndaj Netanyahut gjatë viteve të Obamës, Biden theksoi nevojën për një diplomaci të qetë prapa skenave.
Në të vërtetë, kur bëhet fjalë për Izraelin, nëse ka ndonjë modelim presidencial në punë, Biden është më shumë si Bill Clinton sesa ish-shefi i tij Barack Obama i cili bëri presion ndaj Netanyahut për marrëveshjen bërthamore të Iranit dhe procesin e paqes në të njëjtën kohë. Të dy janë sondazhe veteranë në një sistem politik ku të qenit “i mirë” me Izraelin është politikë e zgjuar dhe ku një ndjeshmëri pro-izraelite është ngulitur thellë në ADN-në e tyre politike.
Me përpjekjen e Amerikës për të hyrë në marrëveshjen bërthamore të Iranit një marrëveshje që Netanyahu nuk mund ta respektojë ndoshta pranë një pike kritike, kredencialet pro-Izraelite të Biden së shpejti mund të testohen.
Luftimi me Izraelin është një rrezik profesional. Dhe presidentët me siguri e kanë bërë këtë kur lufta premton një sukses të madh të politikës së jashtme që e bën luftën të vlefshme dhe të nevojshme. Richard Nixon dhe Henry Kissinger luftuan me Izraelin shumë për diplomacinë pas luftës së 1973; Jimmy Carter luftoi me Menakemin e Fillimit rreth vendbanimeve në rrugën e një traktati të paqes egjiptiano-izraelite; dhe George Bush dhe James Baker i bënë presion Izraelit për të njëjtën çështje gjatë një konference të suksesshme të paqes në Madrid.
Por mundja me izraelitët në një proces paqeje që është në gjendje të lehtë, ku mosbesimi midis izraelitëve dhe palestinezëve është i thellë dhe toksik dhe ku ka shanse zero për një marrëveshje të madhe vështirë se ia vlen të përpiqesh.
Është e vërtetë që Biden ka më shumë mbulesë politike për një luftë të tillë nëse duhet të vijë. Demokratët Progresivë tashmë po e shtyjnë Administratën të shkojë përtej një armëpushimi dhe të marrë politikat e okupimit të Izraelit që dëmtojnë Palestinët.
Dhe kjo krizë e fundit është parë më shumë kritika nga mbështetësit tradicionalë të partisë edhe për Izraelin. Dhe nëse Netanyahu përpiqet të sabotojë politikën amerikane të Iranit ose të ecë përpara me një zgjerim të madh të zgjidhjes, Biden do të tërhiqet.
Akoma, mbështetja për Izraelin në partinë Demokratike është e fortë, veçanërisht kur bëhet fjalë për Iranin dhe Hamasin. Dhe Biden e di që lufta me Izraelin është politikë e keqe dhe me shumë pak diferencë për përfitime.
Sigurisht që përparimtarët do ta duan; por demokratët e zakonshëm dhe republikanët do ta përdorin atë siç bëri Trump për të shfaqur të gjithë partinë Demokratike si armiqësore ndaj Izraelit.
Në të vërtetë, nëse përpjekjet e administratës për të rivendosur marrëveshjen bërthamore të Iranit kanë sukses dhe raportet nga bisedimet e Vjenës sugjerojnë përparim do të kenë duart e tij të plota duke u përpjekur për të menaxhuar një marrëveshje të kundërshtuar thellë nga Izraeli dhe shumë zëra me ndikim brenda partisë së tij.
Në të vërtetë, gjëja e fundit që i duhet një presidenti, të mbingarkuar, është një luftë shpërqendruese dhe e çrregullt me një aleat të ngushtë.
Dhe Joe Biden do të bëjë shumë përpjekje për të shmangur zgjedhjen e tij.
Përkthyer dhe përshtatur nga Foreign Affairs/ F.H, Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
