Takimet e nivelit të lartë ndërkombëtar vijnë e shkojnë, mes vërshimeve të vëna në skenë dhe komunikatave të palexuara. Por takimi i G7 në Cornuall më vonë këtë javë mund të jetë një ngjarje e tillë e rrallë që në të vërtetë ka rëndësi për vendet individuale të përfshira, për aleancën perëndimore dhe për botën e gjerë. Për Boris Johnson, i cili po pret takimin, është një shans për të kundërshtuar çdo përshtypje të zgjatur se ai është një peshë e lehtë cinike, dhe për të demonstruar se ai mund të drejtojë një takim të madh ndërkombëtar.
Kryeministri i Mbretërisë së Bashkuar gjithashtu duhet të tregojë se “Britania Globale” është më shumë se një parullë. Për Joe Biden, në udhëtimin e tij të parë jashtë shtetit si president i SHBA, është një mundësi për të demonstruar se Amerika është kthyer. Biden e ka bërë të qartë se ai synon të mbledhë demokracitë e botës duke u tërhequr kundër Rusisë dhe Kinës. Presidenti i SHBA do të ketë një takim dypalësh me Johnson, pasuar nga tre takime samiti me aleatët demokratikë – së pari G7, pastaj NATO, pastaj një samit BE-SH.B.A. përpara se të vazhdojë me një takim me Vladimir Putin në Gjenevë.
Ai synon të sjellë një mesazh të unifikuar nga Amerika dhe aleatët e saj demokratikë në atë takim me presidentin rus. Takimi i G7 do të dërgojë gjithashtu një mesazh indirekt në Kinë. Linja e propagandës që nxirret nga Pekini është se perëndimi është në rënie të paepur. Një samit i suksesshëm i G7 mund të gjallërojë idenë se perëndimi mund të sigurojë udhëheqje globale në aleancë me demokracitë e tjera në Azi dhe në botë. Identiteti i G7 si një klub demokracish që i jep asaj një rëndësi të përtërirë në një epokë të tensionit në rritje midis Kinës dhe perëndimit. Shtatë vendet kryesore SH.B.A, MB, Franca, Gjermania, Italia, Japonia dhe Kanadaja u takuan për herë të parë në vitet 1970. Në fund të luftës së ftohtë, Rusia u ftua të bashkohej me grupin, duke e kthyer klubin në G8.
Por Federata Ruse u ngrit përsëri pas aneksimit të saj të Krimesë në 2014. Sfida e madhe për rëndësinë e G7 është rënia e pjesës së ekonomisë botërore të përfaqësuar nga ato shtatë kombe thelbësore. Siç thekson Renata Duan i Chatham House, një think-tank në MB, në vitet 1970 kombet e G7 përbënin rreth 80 përqind të prodhimit të brendshëm bruto të botës. Kjo tani është në rreth 40 përqind.
Kur kriza globale financiare goditi botën në 2008, një grup më i madh i vendeve të G7 ishte i nevojshëm për të larguar ekonominë botërore nga gremina. Për t’u marrë me atë emergjencë, administrata e Bush thirri samitin e parë ndonjëherë G20 i cili përfshinte G7 origjinale, plus fuqitë ekonomike në rritje si Brazili, India dhe, mbi të gjitha, Kina.
Suksesi i G20 në organizimin e aksionit ndërkombëtar për të shmangur një depresion global dukej se konfirmonte që momenti i G7 kishte kaluar. Kishte madje spekulime se grupi mund të mos takohej më kurrë. Si president i SHBA, Donald Trump e përqeshi grupin si të vjetëruar. Është vendosmëria e ripërtërirë e administratës Biden për të shtyrë përsëri kundër Moskës dhe Pekinit që i ka siguruar G7 një arsye të re për të ekzistuar. Por fakti që G7 nuk përfaqëson më pjesën më të madhe të ekonomisë globale dhe është i anuar drejt rajonit Euro-Atlantik mbetet një problem. Për të kompensuar, grupi ka ftuar katër mysafirë në samitin: Australia, India, Afrika e Jugut dhe Koreja e Jugut.
Fakti që tre nga këta mysafirë janë vende aziatike nënvizon rolin e grupit në largimin kundër Pekinit. Sidoqoftë, disa prej çështjeve thelbësore të vendosura në axhendën e takimit të G7 pandemia, klima dhe tregtia kërkojnë përfundimisht bashkëpunimin kinez. Ato janë çështje globale që nuk mund të rregullohen pa pjesëmarrjen e kombit më të populluar në botë dhe ekonomisë së dytë më të madhe. Qasja e G7 ndaj kësaj dileme duket të jetë përpjekja për të siguruar një epërsi praktike dhe morale që krijon vrull për një marrëveshje globale.
Një shembull kryesor i kapjes është marrëveshja e arritur tashmë mbi një normë minimale globale të taksës së korporatave, e cila duhet të nënshkruhet në takimin e kësaj jave të G7 dhe më pas të merret në samitin e G20 më vonë këtë vit. Pyetja kryesore në Cornuall do të jetë nëse G7 mund të gjejë nisma të tjera praktike që shkojnë përtej parullave të ndjehen mirë për vaksinimin e botës, emetimet zero-zero dhe “tregtinë e lirë dhe të ndershme”. Në Covid-19, një hap i qartë do të ishte rritja e shpejtë e fondeve për Covax, programin global të vaksinimit. SH.B.A. dhe MB do të jenë gjithashtu nën presion për të filluar të dhurojnë më shumë vaksina në botën në zhvillim, para se të kenë arritur vaksinimin gati të plotë në vend.
Në aspektin politik të brendshëm, kjo mund të jetë e vështirë. Por nëse G7 shmang sfidën, Kina është në gjendje të bëhet motori i makinës globale të vaksinimit.
Meqenëse Kina është tani emetuesi më i madh në botë i gazrave serë, do të ishte e kotë që G7 ta përdorë atë vetëm në klimë. Por grupi mund të përparojë axhendën globale përpara samitit të COP26 në nëntor duke rënë dakord mbi disa nisma të përbashkëta tërheqëse duke i dhënë fund subvencioneve për industrinë e qymyrit, për shembull. Një pandemi globale siguron një sfond jashtëzakonisht sfidues për samitin e G7. Por një krizë botërore gjithashtu ofron një shans unik për të treguar udhëheqje. G7 duhet ta shfrytëzojë rastin mund të mos vijë më.
Përkthyer dhe përshtatur nga Financial Times/ F.H, Konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
