Duke vrapuar pas një dite plot tension, Xhoni ngjiti me shpejtësi shkallët drejt banesës së tij. Duart i dridheshin aq shumë sa kishte vështirësi ta fuste çelësin në kyç.
Sapo hyri brenda, zemra i rrahu aq shpejt sa nuk mundi të numërojë rrahjet. Dhe si dikush i lindur me një problem në zemër – dhe me një pajisje në gjoksin e tij që supozohej të rregullonte ato rrahje zemre – ai u përpoq të qetësohej dhe të numëronte.
Kur po mundohej të ulej, u përplas tek një mobilie dhe pajisja u fik.
“Më dukej sikur u përplasa nga një autobus,” tha ai.
Xhoni kujton se kishte kërkuar ndihmë ndërsa ishte shtrirë në tokë, duke iu lutur fqinjëve që ta mbanin zgjuar derisa të vinte ambulanca. Të dhënat nga pajisja që mbante treguan se zemra kishte rrahur 233 herë në minutë. Një rrahje e zemrës në pushim normalisht është 60 deri në 100 rrahje në minutë.
Edhe pse kjo ishte hera e parë që pajisja e tij u fik, ai kishte kaluar pjesën më të madhe të jetës duke u përgatitur për të.
Xhoni ishte në fillim të të 20-ave dhe tashmë ishte me një apartat defibrilator të dytë të implantueshëm kardioverter, ose ICD. Ai kishte nevojë për të, sepse ai kishte lindur me një gjendje të quajtur kardiomiopati hipertrofike. Është një formë e dështimit të zemrës, e shënuar nga zemra që ka probleme me pompimin e gjakut në pjesën tjetër të trupit. Kardiomiopatia hipertrofike, ose HCM, është më shpesh një gjendje e trashëguar – diçka që Xhoni e di shumë mirë.
Gjyshi i tij mbijetoi disa sulmeve kardiake para se të vdiste nga insuficienca e zemrës në moshën 58 vjeç. Xhoni ishte gati 2 vjeç në atë kohë.
Edhe mamaja e tij e kishte këtë gjendje. Ajo vdiq nga dështimi i zemrës në moshën 45 vjeç. Si më i madhi nga tre fëmijët, Xhoni mësoi se kishte CPR në klasën e pestë.
“Ne kishim një lidhje që u krijua jo vetëm duke qenë nënë dhe bir, por sepse flisnim të njëjtën gjuhë për të njëjtën lloj përvoje që kishim me trupat tanë,” tha ai.
Kjo e detyroi Xhonin të rritet shpejt. Ai shkoi në shkollë plotësisht i vetëdijshëm se “Unë ndoshta nuk do të jetoj tërë jetën e zgjatur që shumica e njerëzve presin të jetojnë. Do të ishte e pamundur që diçka e tillë të mos ju rëndonte”, tha ai.
I vendosur për të bërë një jetë sa më normale, Xhoni dha mësim në shkollën e mesme për histori dhe shkenca politike.
Megjithatë, Xhoni, i cili së fundmi mbushi 33 vjeç, nuk e kupton se sa e vështirë mund të jetë. Ai ia atribuon shqetësimin kronik nënës dhe gjendjes së tyre të zemrës. Kur ishte i ri, sa herë që binte telefoni, ai kishte frikë se ishte një lajm i keq për të. Dhe kur e ndien zemrën duke u dridhur në një mënyrë të pazakontë, ai shqetësohet se pajisja do të ndalojë së funksionuari.
“Këto nuk janë gjëra parësore të mendjes tuaj, por kur ato shfaqen, bëhen shumë reale dhe të prekshme,” tha ai. “Unë mendoj se shumë shpesh tundimi është të jesh i qetë për gjërat me të cilat luftojmë, dhe kjo çon në shumë rrethana kur njerëzit nuk marrin ndihmën e nevojshme.”
Xhoni është konsultuar me një terapist për të folur për këto ndjenja. Ai gjithashtu praktikon ndërgjegjësimin dhe bën ushtrime të frymëmarrjes.
Ai gjithashtu rrit ndërgjegjësimin përmes rrjeteve të tij në rrjetet sociale. Ai është veçanërisht i interesuar për gjendjen e miliona fëmijëve kudo në botë që jetojnë me një prind të sëmurë kronik, siç bëri ai.
“Nuk mendoj se bëjmë sa duhet për të mbështetur familjet që po luftojnë me realitetin e sëmundjes së zemrës,” tha ai.
“Ne mund të shpëtojmë jetë duke ndryshuar politikën shëndetësore për ta bërë kujdesin shëndetësor më të arritshëm, veçanërisht për komunitetet me të ardhura të ulëta dhe pakica të cilët mund të mos e kuptojnë se kanë faktorë të rëndësishëm rreziku. Ne duhet të bëjmë më mirë dhe e vetmja mënyrë për të bërë më mirë është duke u angazhuar “.
