Boris Johnson dhe Joe Biden do të takohen shumë shpejt.
Nuk do të kenë tensionin e rrëmbyeshëm dhe stuhinë e një takimi midis Ross Poldark dhe Demelza por kjo është një marrëdhënie e rëndësishme për t’u parë ndërsa zhvillohet.
Arsyet pse mund të ketë një fillim të tmerrshëm janë shumë të lehta për tu numëruar. Biden mbështeste me vendosmëri Britaninë që të mbetej në BE; Johnson ishte arkitekti kryesor i Brexit.
Biden është ndoshta më “Irlandezi” (unë e vendos atë në presje të përmbysur sepse shumë amerikanë në jetën publike duan të luajnë rrënjët e tyre irlandeze megjithëse për Biden janë shumë të qarta) të presidentëve të fundit të SHBA, dhe Marrëveshja e së Premtes së Mirë është shenjtëruar për atë dhe kështu ai do t’ia bëjë të qartë pritësit të tij britanik se nuk mund të ketë shkelje të protokollit të Irlandës së Veriut nëse vë në rrezik atë marrëveshje të luftuar gjatë.
Boris Johnson qartë dëshiron të dalë nga marrëveshja detyruese e nënshkruar lirisht nga Britanikët për të bërë Brexit që në fakt vendos një pengesë tregtare poshtë Detit Irlandez midis Britanisë së Madhe dhe krahinës.
Në një intervistë para vizitës, këshilltari i sigurimit kombëtar të Joe Biden më tha që Britania nuk duhet të nënvlerësojë forcën e ndjenjave të Biden mbi këtë temë.
Dhe pastaj është historia e prapme e dy burrave Boris Johnson u pa nga shumë në SHBA si Donald Trump i Britanisë (sigurisht nga vetë Donald Trump) paksa kaotik, populist, i paparashikueshëm, një nxitës i tërbuar. Dhe në kthim Boris Johnson ishte bujar në lavdërimet e tij për ish-manjatin e biznesit që pushtoi Shtëpinë e Bardhë ai po e bënte përsëri Amerikën të Madhe përsëri tha Kryeministri Britanik; ai ishte i denjë për çmimin Nobel për Paqen për punën e tij në Korenë e Veriut.
Dhe askush nuk do të thoshte që Joe Biden është njësoj i privilegjuar si Boris Johnson. Disi nuk mund ta imagjinoj fare klasën e re punëtore Joe nga Scranton, Pennsylvania, në kravatë të bardhë të Klubit Bullingdon. Në të vërtetë Biden shkoi aq larg sa e përshkroi Johnson si një “klon fizik dhe emocional” të Donald Trump.
Por në mënyrë të barabartë, nëse zhyteni përsëri në dosjen manila të prerjeve të zverdhura të gazetave ose thjesht përdorni motorin tuaj të kërkimit do të gjeni shumë komente mosbindjeje nga BoJo nga kur ai ishte kryebashkiak i Londrës, duke folur për “injorancën marramendëse” të Trump.
Të gjitha këto çojnë në një pikë të qartë. Kjo ishte atëherë. Tani është tani.
Nëse po flasim për presidentët dhe kryeministrat që nuk priten nga e njëjta leckë, do të duhet të thuash që David Cameron dhe Barack Obama ishin vështirë se ishin miq të shpirtit, megjithatë ata krijuan një marrëdhënie të ngushtë pune. Për meritë të Cameron ai nuk u fiksua dhe u shqetësua për marrëdhëniet e veçanta në mënyrën që kanë bërë disa të tjerë. E mbani mend Gordon Broun që ndiqte Barack Obamën nëpër një kuzhinë në KB aq i dëshpëruar ishte ai që do të kishte ballë për ballë presidentin amerikan?
Nëse jeni kryeministër britanik, e bëni biznesin tuaj të vazhdoni me këdo qoftë presidenti i zgjedhur amerikan. Në ditët pas zgjedhjeve presidenciale të vitit 2020 kur Donald Trump këmbëngulte se e gjitha ishte një mashtrim dhe ai do të përmbyste rezultatin, qeveria Johnson ishte shumë shpejt për të vërejtur se Joe Biden ishte fituesi i ligjshëm dhe u përgëzua siç duhet nga Britanikët. Disa vende kanë dashur të bëjnë të njëjtën gjë, nga frika se mos shkaktojnë zemërimin e Donald Trump.
Në disa prej artikujve më të mëdhenj të biletave me të cilat përballet bota, Biden dhe Johnson janë plotësisht në linjë. Ndoshta më e rëndësishmja, mbi ndryshimin e klimës dhe konferencën e ardhshme COP26 për ndryshimin e klimës të KB që po organizohet në Glasgou në nëntor por edhe për çështjet e sigurisë kombëtare, bashkëpunimin e mbrojtjes dhe ndarjen e inteligjencës, Britania dhe SH.B.A. janë shumë afër.
Kthehuni në histori, dhe pak do ta kishin imagjinuar që pas grindjes së dukshme midis Tony Blair dhe Bill Clinton, me gjithë retorikën e tyre me erë në lidhje me Rrugën e Tretë (me të vërtetë nuk mund të vendos nëse ideja meriton shkronja të mëdha apo jo lëri ata atje tani për tani), që Kryeministri Britanik do të kishte kaluar kaq pa mundim në krijimin e një marrëdhënie kaq të ngushtë me George Bush natyrisht shumë e kritikuan atëhere Blerin për t’u bërë shumë afër pasardhësit të Bill Klintonit.
Unë mendoj se e vetmja marrëdhënie ku kishte dëme të qëndrueshme erdhi kur Bill Clinton u zgjodh president dhe John Major ishte kryeministër. Përpjekjet e Majorit për të ndihmuar George Bush të fitojë rizgjedhjen duke lejuar Ministrinë e Brendshme të shikojë nëse kishte ndonjë “papastërti” mbi Bill Clinton nga kur ai ishte një Studiues i Rhodes në Oksford ishte një gabim i madh, dhe ndoshta kishte një ndikim të qëndrueshëm.
Është e vështirë të besosh se Biden dhe Johnson do të jenë një rekreacion i marrëdhënies Thatcher dhe Reagan ose duke u kthyer më tej, Churchill dhe FDR Churchill gjatë një fushe të frikshme në 1940 do të fliste për njohjen dhe kultivimin e liderit amerikan, duke gjetur pafund mënyra për të kapur vëmendjen e tij dhe mbështetjen kritike për të sjellë SHBA në Luftën e Dytë Botërore.
Javën e kaluar, unë fola me Ben Rhodes, ish-zëvendës këshilltar i sigurimit kombëtar të Barak Obamës, dhe bëra shaka për marrëdhëniet speciale. Mos harroni se kjo është diçka për të cilën klasa politike britanike flet shumë më tepër sesa amerikanët.
Por Rodos theksoi se ekziston një ngjashmëri e tillë interesi, aq shumë vlera të përbashkëta, saqë kur ulesh me Britanikët për të diskutuar çështje madhore, pa dyshim e gjen veten duke filluar nga e njëjta pikë. Se si të arrini në pikën e fundit mund të ndryshojë, por të qenit i një mendjeje është një fillim i mirë për marrëdhëniet midis Joe Biden dhe Boris Johnson. Në shumicën e gjërave ato janë.
Dhe me Britaninë që krijon një të ardhme pas Brexit që është shumë e rëndësishme.
Një gjë që kanë të përbashkët të dy burrat është se të dy burrat janë katolikë romakë megjithëse njëri është një katolik romak praktikues; tjetri ka nevojë për shumë më shumë praktikë.
Përkthyer dhe përshtatur nga bbc/ F.H, Konica.al
