Lule letre Bashës, lule të freskëta Berishës

Ka nisur si teatër dhe përfundoi si e tillë periudha postzgjedhore në Partinë Demokratike. Një zinxhir ngjarjesh, nga 25 prilli, të cilat me mënyrën si u paketuan, si u shitën dhe u servirën, kërkonin që të gjitha të siguronin fitoren e lehtë e me sa më pak kosto për Lulzim Bashën. Një rikonfirmim të pakushtëzuar të atij që e ka çuar partinë në pozitën e forcës politike ku humbjet e njëpasnjëshme elektorale as e lëkundin dhe as e ciflosin lidershipin.

Nga prilli PD është munduar të justifikojë mbajtjen e Lulzim Bashës në zyrën e kryetarit, me fabulën e vjedhjes së votave. Kanë qenë të paktë, shumë të paktë ata që kanë guxuar të deklarojnë hapur lakuriqësinë e mbretit. Kanë mbetur në pakicë rivalët e Bashës në zgjedhjet për kryetarin, që kanë kërkuar të njihet fakti më elementar, ai i humbjes së partisë në zgjedhje, e jo të kamuflohet disfata me Tomën, Gjushin apo Damjanin.

Në këtë kontekst të maisur, halli personal i Sali Berishës me amerikianët, shpallja non grata, vjen si një thelë mbi bisht. “Bie shi në tokë të lagët”, thonë italianët. Megjithëse në këto orë nga SHBA po vijnë mesazhe të qarta për kundërshtimin e hyrjes së ish-kryeministrit në Parlamentin e shtatorit, Berisha u kujdes të shtunën që të jepte pikërisht mesazhin e kundërt, atë të pranimit të mandatit të deputetit. Si zakonisht edhe kjo deklaratë egzaltoi militantët që janë të gatshëm të besojnë se Amerika e do Berishën, dhe se gjithçka është fryt i komplotit të Sorosit!

Berisha tha se beteja e tij me amerikanët nuk është e ngutshme dhe se ka besim tek avokati i tij. Që Doktori të mos ketë ngut në një çeshtje që e di fort mirë që e ka të humbur një herë e mirë, kjo nuk duhet të na habisë. Ai tashmë jeton vetëm për hallin dhe interesin e tij. Sepse nëse do të shihte qoftë edhe për një çast interesin e partisë që ka drejtuar për dy dekada e gjysëm, do të duhej t’ja hiqte nga shpina Bashës barrën e damkës non grata që i kanë vënë në Uashington. Edhe pa të Lulzim Basha ka boll halle e nuk ja del dot të mbajë zyrën që ka, e jo më të tërheqë nga pas edhe zyrën me “vizë të kuqe” të Berishës.

Por salla e Kuvendit të PD tregoi se PD vijon të ndjekë në mënyrë naive nostalgjinë për ditët e bukura të pushtetit me Berishën, duke refuzuar të kuptojë se treni i Berishës çon drejt askundit. Duke mbajtur mbi shpinë ish-kryetarin në parlament, Partia Demokratike vendos të hapë me duart e saj një front të dytë konflikti, atë front të cilin s’e ka fituar kurrë që nga themelimi i saj – përplasjen me amerikanët! Në Kuvend u pa qartë se kuotat e larta të Doktorit mes delegatëve do të thonë një pozitë edhe më e vështirë në vjeshtë për Bashën, me pataten e nxehtë “Berisha” në duar!

Thirrja e fortë për kthjellim e Mark Markut nga podiumi i Kuvendit, bojkoti i Nishanit dhe largimi i Shehajt ishin pakica e një salle që duket sikur ka 30 vjet rresht që duartroket Sali Berishën. Kuvendi i të shtunës ishte rasti i rradhës për PD, që të tregonte një minimum realizmi dhe vetëdijeje se ku ndodhet. Ishte një rast i humbur për t’u përballur me listën e krizave dhe problemeve të mprehta që duhet të zgjidhë. Dhe që tregoi edhe një herë se ka vendosur të mos i zgjidhë. Pranoi konsolidimin e pushtetit të Bashës me disa ndryshime statutore dhe organizative shterpë, pranoi të mbajë mbi shpinë edhe në të ardhmen sherrin e Berishës me qeverinë amerikane. Në të dyja rastet, duke zgjidhur hallet e kryetarit dhe të ish-kryetarit, la pa zgjidhur hallin e vet. I paftë hajrin rrugës që ka zgjedhur…