Nëse kjo tingëllon si një përshkrim i mesit të korrikut 2021, kjo është vetëm sepse në botën e politikës gjermane të energjisë, historia me të vërtetë përsëritet.
Skena e mësipërme u luajt në fillim të shtatorit 2005; Kancelari gjerman Gerhard Schröder ishte në prag të humbjes së pushtetit ndaj një fizikaneje të lindur në Gjermaninë Lindore të quajtur Angela Merkel kur ai mbajti një ceremoni me Presidentin rus Vladimir Putin në Berlin për të nënshkruar një marrëveshje tubacioni që do të njihej si Nord Stream.
Putini nuk ishte në Berlin javën e kaluar për të festuar marrëveshjen midis Merkel dhe Presidentit të SHBA Joe Biden për të lejuar që faza e dytë e projektit – Nord Stream 2 – të shkojë përpara.
Por duke pasur parasysh se rusi është përfituesi kryesor i marrëveshjes, ai gjithashtu mund të ketë qenë.
Megjithatë, Merkel e thirri Putinin.
“Presidenti rus vlerësoi besnikërinë e palës gjermane në lidhje me përfundimin e këtij projekti thjesht tregtar që është krijuar për të forcuar sigurinë energjetike të Gjermanisë,” tha Kremlini në një deklaratë.
Ndërsa tubacioni, i cili është gati i përfunduar, ende përballet me kundërshtime të forta në Kongresin e SHBA dhe në pjesën më të madhe të BE, marrëveshja politike midis Merkel dhe Biden ka gjasë i jep projektit vrullin e mjaftueshëm për të përfunduar ndërtimin.
Ashtu si tubacioni origjinal Nord Stream, i përfunduar në 2011, Nord Stream 2 do të japë gaz mbi 1.200 kilometra nën Baltik, duke filluar pak jashtë Shën Petersburg dhe duke përfunduar në bregdetin verior të Gjermanisë.
Me një kapacitet të kombinuar vjetor prej rreth 110 miliardë metra kub gaz, tubacionet binjake do të lejojnë Rusinë të anashkalojë rrugët tokësore përmes Ukrainës, duke ulur pragun për ndërhyrje të mëtejshme nga Moska në rajon, thonë kritikët, të tilla si aneksimi i saj i Krimesë dhe lufta e vazhdueshme në lindje të vendit.
Ajo që nuk është në diskutim (të paktën jashtë Gjermanisë) është se projekti do të rrisë mbështetjen e Gjermanisë dhe Evropës në gazin rus.
Berlini ka hedhur poshtë shqetësime të tilla për vite me radhë, duke argumentuar se nuk bën asnjë ndryshim nëse një molekulë ruse e gazit arrin në Gjermani përmes Ukrainës ose nën Balltik. E megjithatë, nuk duhet një Ph.D. në fizikë (nuk ofendon Merkelin) të dijë se distanca më e shkurtër midis dy pikave është një vijë e drejtë.
Industria gjermane, e cila ka shumë nevojë për burime të lira dhe të besueshme të energjisë, e pëlqen atë.
Kritikët e projektit theksojnë se ka shumë mënyra të tjera për Gjermaninë për të marrë gaz natyror, qoftë rruga ekzistuese lindore nëpër Ukrainë apo përmes Bjellorusisë dhe Polonisë; nga jugu, përmes Turqisë; ose nga perëndimi, në formën e gazit natyror të lëngshëm, të dërguar në anije nga Sh.B.A.
Por, në sytë gjermanë, asnjë nga ato opsione nuk premton thjeshtësinë dhe besueshmërinë e Nord Stream.
Pra, a është e gatshme Gjermania të shesë Ukrainën poshtë lumit dhe të tensionojë marrëdhëniet me aleatët kryesorë nga Varshava në Uashington në mënyrë që të sigurojë hyrjen në gaz të lirë? Me një fjalë, po.
Pyetja më interesante është pse.
Shumë është shkruar për tërheqjen mistike që Rusia ka mbi shumë elita gjermane, të ashtuquajturit Russlandversteher, ose “simpatizantët e Rusisë”. Megjithatë, kur bëhet fjalë për Schröder dhe Merkel, më shumë faktorë prozaikë janë gjithashtu në lojë.
Motivimi i Merkel për mbështetjen e Nord Stream është më i komplikuar dhe të kuptosh se kërkon një vështrim pas në 2011.
“Energjia elektrike duhet të bëhet më e lirë në Gjermani në mënyrë që kompanitë tona të mund të konkurrojnë ndërkombëtarisht,” tha Ministri i Financave Olaf Scholz, kandidati i Social Demokratëve për kancelar, muajin e kaluar.
Këtu hyn Nord Stream.
Nuk ka dashuri të humbur mes Merkelit dhe Putinit; të dy janë përplasur vazhdimisht gjatë viteve për agresionet e udhëheqësit rus në territorin fqinj dhe çështje të tjera.
Por Merkel është e bindur qartë se gazi rus është thelbësor për të shërbyer nevojat e energjisë së Gjermanisë.
Në të vërtetë, shpjegimi i vetëm i besueshëm për gatishmërinë e kancelarit për të vendosur marrëdhënien e Berlinit me Uashingtonin në linjë me projektin është se ajo e konsideron atë të një rëndësie jetike strategjike.
Nëse përfiton Putini, kështu do të jetë.
Javën e kaluar, Merkel u pyet nga një gazetar nëse ishte penduar për vendimin e saj për t’u tërhequr nga energjia bërthamore. Ajo këmbënguli se nuk ishte penduar, por shtoi se si pasojë e masës, Gjermanisë do t’i duhej të mbështetej në gaz për të ardhmen e parashikueshme.
“Ne nuk mund – siç kanë kërkuar disa – të dalim nga energjia bërthamore dhe qymyri dhe më pas të tërhiqemi nga gazi natyror sa më shpejt të jetë e mundur,” tha ajo. “Kjo nuk do të jetë e mundur.”
Putini nuk mund ta kishte thënë më mirë.
Përkthyer dhe përshtatur nga Nord Stream 2/ konica.al
VAZHDO TË LEXOSH MË TEPËR PËR TEMËN
Aleanca energjitike Gjermani-Rusi përçan Evropën
BE me Putinin: “Tërhiq por mos e këput”!
