Sevdallia!
E ka kap kara-sevdaja!
Që është kjo një dashuri që të qet n’dy gjunj, veç kush e ka provu di’ me tregu çka t’bën kjo lloj sevdaje.
Unë jam mësuar më shumë me m’dasht sesa me dasht dhe as kjo kurrfarë lumturie s’është, veç të duket n’fillim se edhe Niçe (plotësisht i dështuar në dashuri) ka thënë se lumturia e gruas është ‘ai më do’, e lumturia e burrit ‘unë e dua’.
Ama kohëve të fundit jam duke hulumtuar terrenin për ‘të dhënë dashuri’ se m’u kanë grumbullu ‘rezerva të dashnisë’ tuj refuzu ‘ky s’e meriton; as ky, ani ky hiç se hiç’ dhe boll zor ish, se në momentin që po ta prish qejfin pala matanë receptorit, po idhnohesh menjëherë (e pamësuar me ta prish qejfin), po hujitesh, dhe masandej inati (krenaria) po ia mund dashnisë.
Ju kujtohen ata meshkujt e viteve të nëntëdhjeta që rrinin përmbys, ratë, çele guri gojën, nuk ditke kush çka i ka gjet, ku kanë shkel a çka u bë me ta…veç shkriheshin e treteshin në vete, për një dashuri të parealizuar.
Ka pas raste, mos t’i përmendi tash m’u lig as unë as ju, kur dilnin në penxhere apo te dyert e sokakut për ta shikuar dashurinë e tyre kah shkon nuse ‘te tjetër kush’!
Apo për ndonjë sekret.
A e dini se sekret ta shkatërron jetën.
Edhe rrudhesh, edhe çoroditesh, edhe sëmuret gjaku, edhe zemra, edhe truri, të gjitha të këqijat vijnë nga jeta e rreme dhe nga dashuria që e mban fshehur!
Njani m’ka pas dasht shumë (kështu së paku kisha dëshirë të mendoj), ama për inat më ka pas thënë, sa për që s’kam forcë shpirtërore ‘vijë të kcej në dasëm’!
Do me thënë inati është më i madh se dashuria (për shqiptarin)!
Kryesore për shqiponjën është të duket para syve të shqiptarëve ‘i ndershëm’!
S’është me rëndësi ‘të jesh i ndershëm’, me rëndësi është për këtë xhungël ‘të dukesh i ndershëm’!
Sinqeriteti është i pamoralshëm -sekreti ta ruan moralin.
Shqiptari jeton me adete të lindjes (që mendojnë se moralin e ruan shamia, pra që mendojnë se moralin e ruan sekreti), jetojnë me adete të moralit të rremë, ama çaren e lypin në perendim!
Si perëndimorë jetojnë tinëz!
Krejt bota na njohin, prandaj po na e kthejnë shpinën, se plus kujtojnë se e kanë mashtruar botën me shtirjen e tyre…me kultura kundërthënëse dhe me realitete kundërthënëse, akteomi është zhvilluar aq shumë, sa janë bindur se edhe Perëndinë e mashtrojnë Ramazanave…
Ky konstatim i imi (sapo i zbuluar) nuk vlen për shqiptarët e Shqipërisë, ata tashmë e kanë tepruar me sinqeritet edhe nëpër emisione televizive, e zbulojnë me lehtësi maskara-llëkun e tyre.
Ka mbetur primitiv, dyfytyrësh dhe me moral të dyfishtë veç Sali Berisha!
Në të vërtetë kjo tema ime devijoi, mori kahje tjetër…dhe s’po dua ta redaktoj mendimin dhe ndjenjën, si Shkreli kur e ka pas redaktuar atë librin e tiij (ia paskam harru edhe titullin), sepse bindja dhe ndjenja nuk redaktohen, nuk rishkruhen kur provon t’i redaktosh poezitë e rinisë-bëhesh djalë-plak pse vajzë-plak. Dashuria rinore nuk e duron mençurinë, prandaj rishkrimet dhe redaktimet e shkrimeve të mëhershme me mendt t’sotit janë qesharake…
Se unë desha të shkruaj për diçka tjetër, ndërkohë më tërhoqi dashnia e ku hyra e ku dola veç desha të them se sevdallia Arben Vitija është duke kaluar në një nirvanë të tmerrshme:
Unë ministër i shëndetësisë, unë kryetar i Prishtinës, unë vallëzoj më së miri (e detyrojnë të kërcej në dasma me ua hijeshu, se s’kish kcy pa e lut…ju kujtohen do gra që kanë qejf t’u bësh riixha:
– hajt, hajt, çu moj kce pak..
– o vallahi s’di, a? Mos m’ngushto!
– din din, çu çu (është sevap m’i lut me vallëzu se mbesin mandej me zhig)
Në kulmin e pandemisë sevadllia fotografohet me ish manikene pa maskë, e sende vende, është llukist (diskriminues), sepse nuk fotografohet me dikë që nuk duket bukur sa ‘do të donte ky’!
Unë i zvogëloj rastet e infektimeve kur dua,
Unë i rris rastet kur të dua vet…
Unë jam i lumtur.
Unë jam qytatar.
Unë jam i pazëvendësueshëm.
Kush flet keq për mua është katunar.
Pa mua Albin Kurti nuk mundet…
Duke i injoruar gazetarët, kam fituar…
Ama, jo!
Frida thoshte: Kam pirë sepse dëshiroja ta fundosja në pije, trishtimin tim! Por, ndodhi e kundërta dhe trishtimi im u mësua të notoj…
Do të mësohen shqiptarët të notojnë dhe të shpëtojnë edhe nga ky moçal psikik!
Po, harrova edhe diçka të përfshij në këtë temë, një ngjarje rë vërtetë që ka ndodhur para lufte:
– Njana, tha, nuk ngritej nga shtrati, nuk hante, nuk pinte, nuk fliste pasi mjekët konstatojnë se çika ‘s’ka asnjë problem shëndetësor’, baba e nana e çojnë te një hoxhë!
Hoxha ia rekomandon dashurinë si ilaç dhe u thotë prindërve ‘Kjo nuk e asnjë problem shëndetësor, veç i mungon dashuria’.
Familjarë e miq angazhohen, e njoftojnë me një djalë, vajza dashurohet dhe i shërohet shpirti…
Pra…ndoshta ua kam përzi edhe më shumë me këtë shembull, por s’ka dert.
Kryesore t’ju ketë pëlqyer shkrmi…sepse më duket më kanë lënë vetëm: kam mbetur e vetmja autore që ende shkruaj për dashni…(kryetarin e akademisë e pashë dje lodronte neper ‘albi mall’),
Dikush e jeton, dikush shkruan për të, dikush ka mbetur pa të, dikujt i është harxhuar (si lotët kur të harxhohen që shkon i blen në farmaci)…
Shkrimi e banalizon ndjenjën (nëse shkrimi nuk është suprem), prandaj bëjnë mirë që nuk shkruajnë për Dashuri!
P.S. Përndryshe njani një ditë më ofroi në insta’ ofertën si në vijim:
-A je e interesume me kalu pjesën e mbetur të jetës me mua në Gjermani?
Nuk iu përgjigja, ama kjo ‘pjesa e mbetur e jetës’ më la shumë përshtypje…
Njëmend, po, në vend se të përqendrohem në ofertë, unë sharrova (si rëndomë) e u fiksova me pyetje metafizike…pjesa e mbetur!
‘Me t’u kujtu’ se sa shpejt njerëzit e harrojnë të vdekurin, nuk do të jetosh për të impresionuar askend’ (Christopher Walken)
Vëmendje: Ky shkrim u shkrua në lëvizje
(shpresoj as juve nuk ju gjen ulur).
I bëra bërë 9000 hapa derisa i dhash fund!
