Në një video-konferencë të tensionuar dy-orëshe me Presidentin Biden të martën, Presidenti rus Vladimir Putin përsëriti kërkesën e tij të fundit në lidhje me Ukrainën: “garanci të besueshme, të fiksuara ligjërisht” kundër zgjerimit të NATO-s për të përfshirë atë fqinj rus, ose pozicionimin e “goditjes sulmuese”.
Mungesa e garancive të tilla, thotë Putin, minon sigurinë kombëtare ruse dhe e detyron vendin e tij të marrë në konsideratë hapa më të fortë.
Një pushtim i drejtpërdrejtë ushtarak i Ukrainës është një mundësi e veçantë, të cilën Putin e ka kërcënuar në mënyrë implicite, nga një dislokim masiv i trupave.
“Qësimi” dhe analogjia e Mynihut mund të përdoren tepër. Megjithatë, kërkesa e Putin për garanci sigurie – në pikën e armës – është një kërkesë që Biden, në të vërtetë, nuk mund të guxojë të përmbushë, që të mos destabilizojë të gjithë Evropën në avantazhin autokratik të Rusisë.
Siguria aktuale e rajonit tashmë mbështetet në “garanci të besueshme, të fiksuara ligjërisht”, më e rëndësishmja prej të cilave është shenjtëria e kufijve ndërkombëtarë.
Ukraina nuk është një vëlla territorial i pabindur, që me të drejtë i përket vëllait të saj të madh rus, siç e portretizon Putin në propagandën që ai ka përhapur ndërsa legjionet e tij mblidhen në rajonet perëndimore të Rusisë.
Që nga viti 1991 – 30 vjet më parë – Ukraina është një shtet sovran, i pavarur, anëtar i Kombeve të Bashkuara, me të drejtën e plotë të vendosë për të ardhmen e saj, deri dhe duke përfshirë anëtarësimin në NATO ose Bashkimin Evropian.
Kjo është e drejta ndërkombëtare. Në dhjetor 1994, Rusia vetë nënshkroi Memorandumin e Budapestit, duke u zotuar të “përmbahet nga kërcënimi ose përdorimi i forcës” kundër Ukrainës pasi kjo e fundit hoqi dorë nga parandalimi bërthamor i epokës sovjetike.
Prandaj, ajo që nuk është e ligjshme është aneksimi i pretenduar i zotit Putin, me forcë, i rajonit të Krimesë të Ukrainës dhe pushtimi i tij de facto i një pjese të Ukrainës lindore të njohur si Donbas në 2014. Sigurisht, të dyja janë toleruar me pahir nga Shtetet e Bashkuara. Shtetet dhe aleatët e tyre evropianë, ndoshta duke e shtyrë Putin të besojë se mund të shpëtojë nga më shumë ngacmime tani.
Asgjë që Biden të bëjë në javët e ardhshme nuk do të jetë më e rëndësishme sesa mospërdorimi i kësaj ideje të Putin.
Presidenti mbajti qëndrimin e duhur në video-konferencën të martën, duke shpjeguar pasojat – sanksione të reja të ashpra ekonomike – të një sulmi ushtarak rus. Ato do të ishin shumë më të gjera se sanksionet në përgjigje të pushtimit të vitit 2014, tha Biden.
Më vete, një zyrtare e Departamentit të Shtetit, Victoria Nuland, tregoi se Gjermania mund të ishte e gatshme të ndëshkonte një pushtim rus duke pezulluar tubacionin e gazit Nord Stream 2, i cili përndryshe do t’i sillte Rusisë miliarda dollarë të ardhura të reja.
Ndihmësit e Biden kanë derdhur gjithashtu ujë të ftohtë mbi marrëveshjen e ngjashme me traktatin që kërkon Putin, megjithëse Shtëpia e Bardhë ka thënë në mënyrë të përshtatshme se Shtetet e Bashkuara janë të gatshme të flasin për çështjet e sigurisë dhe të dyja palët duket se po planifikojnë më shumë diplomaci.
Refuzimi i Biden të mërkurën për një dislokim “të njëanshëm” të trupave amerikane në Ukrainë ishte i vërtetë dhe jo krejtësisht i ri – e kishin thënë ndihmësit më parë – megjithëse mund të ishte lënë më mirë të mos thuhej nga presidenti vetëm tani.
Shtetet e Bashkuara vazhdojnë të armatosin Ukrainën me armë mbrojtëse dhe, së bashku me aleatët evropianë, kanë ende fuqi të mjaftueshme për të ruajtur paqen dhe për t’i mohuar Putin përfitimet e prekshme nga kërcënimet e tij. Ata duhet ta përdorin atë me zgjuarsi dhe me forcë.
Përkthyer dhe përshtatur nga The Washington Post/ konica.al
